Ολα αυτά τα ρεκόρ είναι εντυπωσιακά, όμως λίγα λένε για την ουσία του «φαινομένου Μητσοτάκη». Για να φθάσει ένας πολιτικός να παίζει μπάλα σε αυτά τα επίπεδα, πρέπει να περάσει πολλές πίστες με αυξανόμενο βαθμό δυσκολίας και με τον κίνδυνο κάθε φορά να τα χάσει όλα και να γυρίσει στην αρχή. Μεταναστευτικό, πανδημία, ενεργειακή κρίση, πόλεμος. Ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, καθηλωμένοι μισθοί, αργοκίνητο Δημόσιο. Συναισθηματική κόπωση των πολιτών, απαξίωση των θεσμών, λαβωμένη αξιοπιστία στο εξωτερικό, καχυποψία από τους εταίρους, αδιαφορία από τους επενδυτές. Και πάνω από όλα αυτά, η βαριά σκιά μιας συμπλεγματικής αξιωματικής αντιπολίτευσης, της πιο αντιδραστικής των μεταπολιτευτικών χρόνων.

Ο άκαμπτος δογματισμός της αριστερής ελίτ ποτέ δεν κάμφθηκε και νομοτελειακά έσπασε. Η τοξική στοχοποίηση, που στιγμάτιζε όσους πολίτες δεν ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ ως ακροδεξιούς, φασίστες ή παραπλανημένους που δεν κατάλαβαν το όραμα του μεγάλου ηγέτη, σταμάτησε να βρίσκει θύματα όταν η κοινωνία άρχισε να βιώνει την επιστροφή στην κανονικότητα. Στην ηρεμία. Στην αίσθηση ότι τα πράγματα θα φτιάξουν και πάλι.

Η τετραετία Μητσοτάκη συμπυκνώθηκε στις κάλπες ως μια στιγμή απελευθέρωσης για μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, ανεξαρτήτως του αν αυτοπροσδιορίζεται δεξιά, αριστερά ή κεντρώα. Διότι, αν κάτι πραγματικά κατάφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ήταν να φέρει ένα νέο είδος πολιτικής. Μιας πολιτικής στοχοπροσηλωμένης, τεχνοκρατικής, με ορατές αποδείξεις και την ίδια στιγμή με μεγάλο βαθμό ενσυναίσθησης.

Δεν χρειάζεται να πούμε τα γνωστά. Για την αύξηση των συντάξεων για πρώτη φορά ύστερα από 12 χρόνια, για την αύξηση του κατώτατου μισθού δύο φορές σε μία τετραετία, για τη στήριξη της κοινωνίας τον καιρό της πανδημίας, για την ψηφιοποίηση του κράτους, για την ανάπτυξη της οικονομίας και την προσέλκυση επενδυτικών κολοσσών. Ούτε καν για το γεγονός ότι αυτήν τη στιγμή περισσότερα από 4.500 νέα ζευγάρια είναι με το κλειδί στο χέρι για να μπουν στο δικό τους σπιτικό.

Ας πούμε για τα λιγότερο προφανή. «Η μικρή μου κόρη ήταν η πρώτη η οποία μου μίλησε για τις δημόσιες πολιτικές που έχουν να κάνουν με τον κύκλο των γυναικών, με τα θέματα της εμμηνόπαυσης. Ηταν ένα θέμα το οποίο δεν είχε περάσει από το μυαλό μου και λογικό είναι, ενδεχομένως, σ’ ένα πολιτικό σύστημα το οποίο ανδροκρατείται αυτά τα ζητήματα να μη μας απασχολούν σε τέτοιο βαθμό». Εχετε ακούσει πολλούς άντρες πολιτικούς να παραδέχονται κάτι τέτοιο;

Ο «ακροδεξιός Μητσοτάκης» ασχολήθηκε σοβαρά με τα θέματα ΛΟΑΤΚΙ+ αναθέτοντας την εκπόνηση εθνικής στρατηγικής όχι σε κάνα πικραμένο πολιτευτή, αλλά στον καθηγητή Νομικής Λίνο-Αλέξανδρο Σισιλιάνο, πρώην πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Κατάργησε την απαγόρευση αιμοδοσίας για τους ομοφυλόφιλους, ενέταξε τους διεμφυλικούς στα προγράμματα επιδότησης του ΟΑΕΔ, απαγόρευσε τις «θεραπείες» μεταστροφής. Για το μεταναστευτικό τι να πούμε; Οτι το κολαστήριο της Μόριας έκλεισε και τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα βρίσκονται ασφαλώς στεγασμένα. Η «χούντα Μητσοτάκη» είναι πολύ περίεργη χούντα τελικά.

Στο διά ταύτα: Οταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης πρωτομπήκε στο γήπεδο της πολιτικής, στην αρχή τον αγνόησαν, μετά τον κορόιδεψαν, μετά τον πολέμησαν και στο τέλος τους νίκησε. Ομως, ο αγώνας δεν τελείωσε και ο πήχης πια είναι πολύ ψηλά. Τα επόμενα άλματα (Υγεία, Δικαιοσύνη, φοροδιαφυγή) θα είναι τα δυσκολότερα.