Η πρώτη. Αρχικά αυτή που καλλιέργησε όταν στήριζε τον έκπτωτο πρόεδρο Κασσελάκη και αφού η πορεία του δεν ήταν αυτή που θα διατηρούσε ζωντανή τη φιλοδοξία της εξουσίας, ανακάλυψε σε αυτόν χαρακτηριστικά «τυχοδιώκτη» και διάφορα άλλα. Τα οποία, βεβαίως, είχε και πριν, αλλά ο κ. Φάμελλος δεν θεωρούσε σημαντικά πριν το κόμμα κατέβει μερικά επιπλέον σκαλοπάτια. Κλασική αντιμετώπιση της συγκεκριμένης ιδεολογικής αφετηρίας από την οποία τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν και, προφανώς, συνεχίζουν να βλέπουν την πραγματικότητα. Απλώς, τότε, δεν συνέφερε να τονιστούν τα αρνητικά του έκπτωτου.

Η δεύτερη και πιο σημαντική, διότι βρίσκεται έξω από το στενό κομματικό κάδρο και εντάσσεται στο ευρύτερο πλαίσιο της συγκρότησης μιας πολιτικής προσωπικότητας, δεν είναι άλλη από εκείνη τη συγκλονιστική εικόνα των αμίλητων κεφαλών το βράδυ της θεατρινίστικης πολιτικής διαχείρισης της τραγωδίας στο Μάτι. Ο κ. Φάμελλος ήταν ένας από τους παριστάμενους που κάθονταν ακούνητοι και αμίλητοι ακούγοντας τις θλιβερές απορίες του κ. Τσίπρα: «Τι ώρα θα πετάξουν τα αεροπλάνα αύριο;», «Υπάρχουν τραυματίες;». Ολα αυτά την ώρα που τα πρώτα πτώματα ήδη μεταφέρονταν στα νεκροτομεία.

Ο Σωκράτης Φάμελλος, μπροστά στη θηριώδη τραγωδία, δεν εμφάνισε οποιαδήποτε ένδειξη διαφοροποίησης, παρά μόνο αδιαμαρτύρητης κομματικής πειθαρχίας σε μια εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση, που δοκίμασε την πολιτική προσωπικότητα όλων όσοι κάθονταν σε εκείνο το τραπέζι. Είναι υπερβολικό να εξαγάγει κάποιος συμπέρασμα για τον κ. Φάμελλο μόνο και μόνο από αυτό; Πιθανώς.

Μόνο που οι ηγετικές φυσιογνωμίες που εμπνέουν δεν περιμένουν πρώτα να αναδειχθούν από τις χαρτονένιες κάλπες της εσωκομματικής διαδικασίας – και μάλιστα κάτω από τέτοιες συνθήκες κομματικών ερειπίων. Το γεγονός ότι ο κ. Φάμελλος δεν είναι ακραίος στις εκφράσεις του, ούτε και φωνακλάς είναι υπέρ του. Και όλοι έχουν δικαίωμα στη δεύτερη ευκαιρία. Η πολιτική, άλλωστε, όπως και η ίδια η ζωή, είναι αδυσώπητη. Και το «μία από τα ίδια» είναι πολύ πιθανό.