Εβδομήντα πέντε χρόνια από τότε, με τα σύνδρομα του Εμφυλίου να κατατρύχουν ακόμα την ελληνική κοινωνία, ο μεγάλος ηττημένος, η Αριστερά, βρίσκεται ακόμα σε μια ιστορική περιδίνηση, επαναλαμβάνοντας -μαζί με τον σκληρό ακροδεξιό πόλο του πολιτικού συστήματος- το παράδειγμα των δύο πολιτικών – ιδεολογικών σχηματισμών που ουδέποτε κατανόησαν ότι ο κόσμος αλλάζει. Ως εκ τούτου, δεν έχουν κατανοήσει και τις ανάγκες της μετάλλαξης και της προσαρμογής τους σε μια εσωτερική και διεθνή πραγματικότητα, που, επί της ουσίας, δεν τους συμπεριλαμβάνει. Και αν από τον ακροδεξιό πόλο δεν μπορεί κανείς να περιμένει μεταμορφώσεις, δεν ισχύει το ίδιο και για την Αριστερά, για την οποία οι προσδοκίες αποδεικνύεται ότι είναι υψηλότερες. Μόνο που η ίδια έχει φροντίσει να τις διαψεύδει διαρκώς και με συνεπή αλληλουχία, μετατρέποντάς τες απλώς σε ιδεολογικές εμμονές…

Προσπάθησα, στις διακοπές, να εξηγήσω τι συμβαίνει με την Αριστερά, την εκδοχή της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε έναν φίλο από την Αυστρία. Οταν έφτασα στην περιγραφή της σημερινής κατάστασης, του Στ. Κασσελάκη, του «μισού» προέδρου που διαγράφει μέσω Ζoom, στο πλαίσιο της κορύφωσης του εσωτερικού εμφύλιου, ενώ την ίδια ώρα ελέγχει το μενού του γαμήλιου τραπεζιού στη βίλα των 2.700 ευρώ τη βραδιά, των «58» που τον αμφισβητούν και των ομάδων που υπάρχουν και λειτουργούν εντός κόμματος χωρίς να υπάρχει κόμμα, η έκπληξή του καλύφθηκε από την έκφραση που αφήνει σε κάποιον η εξιστόρηση μιας πολύ αστείας έως και γελοίας ιστορίας. Του είπα για τον Πολάκη, για το χατίρι που του έκανε ο Στέφανος να διαγράψει τη Λινού, την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είχε προτείνει για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής στην περίοδο της πανδημίας, του είπα για το κλάμα της Λινού όταν ο Πολάκης πρόσβαλε στη Βουλή μια γυναίκα με απίστευτο τρόπο και την «τιμωρία» που αναγκάστηκε να του επιβάλει ο Στέφανος, αλλά τώρα τον εξευμενίζει, όπως έκαναν στην Αρχαία Ελλάδα στους αγριεμένους θεούς, που κατά έναν περίεργο τρόπο ασκούσαν φυσική και μεταφυσική εξουσία.

Τελικά, στην περίπτωση της Αριστεράς όπως την ξέρουμε -ευτυχώς μόνον αυτής- δικαιώνονται όλοι οι εμφύλιοι πόλεμοι του κόσμου. Γιατί η μεγαλύτερη νίκη κάθε εμφυλίου είναι η πραγμάτωση της κατάρας να μην μπορείς να ζήσεις χωρίς εμφυλίους…