Κάτι ανάλογο συνέβη με τον Χάρη Δούκα και τον Κώστα Μπακογιάννη την περασμένη Κυριακή. Εδώ δεν ήταν νίκη ενός ατόμου αλλά η δημιουργία μιας ευρύτερης συμμαχίας για να χάσει τη δημαρχία ο Μπακογιάννης και, παρεμπιπτόντως, να την κερδίσει ο Δούκας. Η έκπληξη όμως ήταν ανάλογη. Με τον Δούκα σαν επιλογή της τελευταίας στιγμής με ένα ψηφοδέλτιο που δεν είχε στελεχωθεί για το ενδεχόμενο της νίκης, ο άγνωστος καθηγητής του ΕΜΠ βρέθηκε δήμαρχος Αθηναίων. Κλασική περίπτωση «Ασπρου Ελέφαντα». Του ελέφαντα-δώρου που έδιναν οι βασιλείς του Σιάμ και οι τυχεροί έπρεπε να τον τρέφουν στην υπόλοιπη ζωή του χωρίς να ξέρουν τι να τον κάνουν. Το θέμα όμως δεν είναι τι θα γίνει στον Δήμο και στις περιφέρειες αλλά πώς τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών θα επηρεάσουν το μέλλον των κομμάτων.

Για τη Ν.Δ. και τον Κυριάκο Μητσοτάκη αυτό που είπε ο Νίκος Ανδρουλάκης («είναι η πρώτη μεγάλη ήττα της αλαζονείας του Κυριάκου Μητσοτάκη») ισχύει εν μέρει. Η ήττα ήρθε μετά από μια θριαμβευτική πρώτη Κυριακή των αυτοδιοικητικών εκλογών όταν ο Κυριάκος Μητσοτάκης μεθυσμένος από τις νίκες έθεσε τον μαξιμαλιστικό στόχο να κάνει περιφέρειες και δήμους γαλάζια. «Ηττα της αλαζονείας» που τιμωρήθηκε. «Μεγάλη νίκη του ΠΑΣΟΚ» σε καμία περίπτωση, αφού τουλάχιστον στον Δήμο Αθηναίων για να γίνει το 14% της πρώτης Κυριακής 56% χρειάστηκε να συνασπιστούν από την άκρα δεξιά έως την άκρα αριστερά.

Τίποτα βεβαίως δεν αναιρεί την επιστροφή του ΠΑΣΟΚ σαν πρώτου κόμματος της αντιπολίτευσης. Ούτε και την ικανότητα του Νίκου Ανδρουλάκη να επιλέγει στελέχη. Οχι επειδή του μοιάζουν αλλά επειδή καλύπτουν τις αδυναμίες του που είναι αρετή ηγέτη.

Οσο για τον  ΣΥΡΙΖΑ, ένα κόμμα που ο αρχηγός του πηγαίνει στην Αμερική: 1) Για να πακετάρει τα χειμωνιάτικα. 2) Για να διεκδικήσει αποζημίωση. 3) Για να παντρευτεί τον Τάιλερ, μπορεί να ξεκάνει τους αντιπάλους του μόνο από τα γέλια. Κάτι που δεν θα περιμένουν να δουν αν γίνεται τα στελέχη της Ομπρέλας που περιμένουν το συνέδριο, εκτός αν μπροστά στον κίνδυνο να γίνουν το μπαλέτο στην επιθεώρηση του Κασσελάκη, αρχίσουν να αποχωρούν ατομικά ή ομαδικά.

Αλλο το άσυλο και άλλο η… ασυλία

Στην αρχαία Ελλάδα ικέτης ήταν αυτός που κατέφευγε σε ιερό χώρο ζητώντας άσυλο. Με τον ανθρωπισμό στη δυτική κουλτούρα να έχει υποκαταστήσει το θείο, δικαίωμα στην αίτηση ασύλου έχουν όσοι βρίσκονται σε κίνδυνο επειδή οι χώρες τους έπαψαν να σέβονται τα ανθρωπιστικά δικαιώματα.

Η σχέση όμως ικέτη – παραχωρούντος άσυλο παραμένει. Αλλωστε η Υπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες ανάμεσα στους λόγους αφαίρεσης της ιδιότητας του  πρόσφυγα θεωρεί εκτός της τελεσίδικης  καταδίκης για σοβαρό αδίκημα, οι πράξεις του «εξεταζόμενες λογικά» να δημιουργούν κίνδυνο στην εθνική ασφάλεια.

Πάμε λοιπόν στα επεισόδια στην κλειστή δομή της Σάμου. Οταν το βράδυ της περασμένης Τρίτης περίπου 700 παράνομοι μετανάστες διαδήλωσαν δυναμικά για τα γεγονότα στην Παλαιστίνη. Φωνάζοντας συνθήματα κατά του Ισραήλ και επιχειρώντας να ρίξουν την πόρτα και να βγουν από τη δομή. Στα επεισόδια συνελήφθηκαν επτά, κατηγορούμενοι ότι πέταξαν πέτρες και ότι προέτρεψαν τους υπόλοιπους να καταστρέψουν τη δομή.

Προφανώς κανένας από τους συλληφθέντες δεν είναι πρόσφυγας. Κάποιοι όμως θα έχουν κάνει αίτηση ασύλου. Η οποία από τα γεγονότα πρέπει να απορριφθεί. Εάν κάποιος δεν αντιλαμβάνεται ότι μια χώρα που τον δέχεται για ανθρωπιστικούς λόγους δεν μπορεί να γίνει πεδίο έκφρασης των πολιτικών του πεποιθήσεων, δείχνει μια νοοτροπία που δεν πρόκειται να βγει σε καλό.

Η ΔΥΝΑΜΗ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΚΑΙ Ο ΣΥΜΨΗΦΙΣΜΟΣ ΤΟΥ ΤΡΟΜΟΥ

Στη σύγκρουση Ισραήλ – Χαμάς καμία πλευρά ασχολείται με την αλήθεια. Ασχολούνται με το να βρουν επιχειρήματα και να φτιάξουν πειστικές εικόνες για να τα δώσουν στους πιστούς τους στη Δύση ώστε να αντιπαρατεθούν στις συγκρούσεις στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.

Κυνικό; Οχι. Σε μια εποχή που οι πολίτες -ακόμα και κυβερνητικοί παράγοντες- πείστηκαν ότι σε μια μικρή νησίδα του Εβρου «η προσφυγοπούλα μικρή Μαρία» βρίσκεται νεκρή στο ποτάμι, είναι αδύνατον να ξέρεις τι συμβαίνει στη Γάζα με πανίσχυρα συστήματα προπαγάνδας.

Κάποιος θα πει, «καλά, και οι δημοσιογράφοι εκεί δεν λένε την αλήθεια;». Και να θέλουν, δεν μπορούν. Ο δημοσιογράφος σε ένα μέτωπο δεν πάει όπου γουστάρει. Αντε να μιλήσει με έναν αυτόπτη μάρτυρα. Αντε να κάνει και ένα on στην κάμερα μπροστά σε ένα κατεστραμμένο κτίριο και, αν είναι τυχερός, να φαίνονται και κάποιοι καπνοί στο βάθος. Αντί η εικόνα να λέει χίλιες λέξεις γίνεται άνευ σημασίας εικονογράφηση του λόγου.

Η Χαμάς είναι υποχρεωμένη να δεχτεί ότι έσφαξε, βίασε και απήγαγε. Το επιχείρημά της θα είναι «και εσείς βομβαρδίζετε νοσοκομεία». Και η ελπίδα της ότι θα βρεθούν αρκετοί ενοχικοί Δυτικοί για να στηρίξουν τον συμψηφισμό του τρόμου.