Οι διεθνείς παράγοντες δεν σταματούν να εξυμνούν το «ελληνικό θαύμα». Οι διεθνείς αγορές συνεχίζουν να επιβραβεύουν τις επιδόσεις της ελληνικής οικονομίας κι αυτό αποτυπώνεται στα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων. Κι όλοι μαζί συνδέουν αυτά τα επιτεύγματα -τη μετάβαση από τη θλιβερή αντίστροφη μέτρηση του 2015 για τη χρεοκοπία της χώρας, στο «ελληνικό θαύμα»- με την πολιτική σταθερότητα.

Η πολιτική σταθερότητα είναι ένας από τους πιο κρίσιμους παράγοντες μιας οικονομίας. Γι’ αυτό και ενώ υπήρχαν τα δεδομένα και οι αξιολογήσεις των διεθνών οίκων, η Ελλάδα πήρε την επενδυτική βαθμίδα μετά τις σαρωτικές νίκες της Ν.Δ. στις δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις. Οι οποίες έσβησαν και την παραμικρή αμφιβολία για την πολιτική σταθερότητα και την κυριαρχία της κυβέρνησης. Κι όσα ακολουθούν μετά με τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνεχιζόμενη μικρή ενίσχυση του ΠΑΣΟΚ, παραπέμπουν σε μια σταθερή και αδιατάρακτη τετραετία.

Ωστόσο, υπάρχουν δύο κρίσιμοι παράγοντες. Αφ’ ενός τα αποτελέσματα της οικονομίας φτάνουν με μια καθυστέρηση στην τσέπη του πολίτη. Και αφ’ ετέρου όλα αυτά συμβαίνουν στο ολισθηρό έδαφος του πληθωρισμού, ο οποίος παράγει ασήκωτη ακρίβεια. Παρά τις έντονες προσπάθειες της κυβέρνησης και του υπουργού Ανάπτυξης, Κ. Σκρέκα, που έχουν αποτέλεσμα, η τελική «σούμα» φαίνεται αρνητική για τον πολίτη.

Κι έτσι βρισκόμαστε μπροστά στο παράδοξο, η κυβέρνηση να μην απειλείται ούτε από τον Τραμπικό Στ. Κασσελάκη, που ξέρει καλύτερα αγγλικά από τον Κ. Μητσοτάκη, ούτε από τον Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος δείχνει να αδυνατεί να αδράξει την ευκαιρία της πολιτικής εξαέρωσης του ΣΥΡΙΖΑ και να διεκδικεί κάτι παραπάνω από τη δεύτερη θέση. Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, η κυβέρνηση μπορεί να αποκτήσει πρόβλημα!

Κι αυτό δεν είναι άλλο από τη δημιουργία κλίματος, το οποίο οδηγεί σε «τιμωρητική ψήφο». Μια ψήφος που δεν είναι θετική σε κάποιο άλλο κόμμα -αν και αναγκαστικά, εφόσον δημιουργηθεί, κάποια κόμματα θα την εισπράξουν- είναι ψήφος θυμού και διάθεσης για τιμωρία. Στη δημιουργία ενός τέτοιου κλίματος συμβάλλουν η κυβερνητική αδράνεια σε κρίσιμους τομείς, αλλά και οι αστοχίες.

Είτε με τη μορφή «άκυρων» δηλώσεων είτε πολύ περισσότερο με τη μορφή λανθασμένων αποφάσεων. Π.χ. το ορθότατο σε επίπεδο φιλοσοφίας και προθέσεων νομοσχέδιο για τη μείωση της φοροδιαφυγής δεν παρουσιάστηκε σωστά, με αποτέλεσμα να εμφανίζεται σαν ένα οριζόντιο φορολογικό μέτρο, το οποίο, εκτός των άλλων, εμφανίζει -για πρώτη φορά- την κυβέρνηση να είναι ανακόλουθη με τις δεσμεύσεις της.

Σοβαροί κυβερνητικοί παράγοντες έχουν αντιληφθεί τη σημασία της άκομψης παρουσίασης του νομοσχεδίου πριν καν γίνει νομοσχέδιο. Κάτι που, εκτός των άλλων, στρώνει το δρόμο στο λαϊκισμό.

Γι’ αυτό και έγιναν και θα γίνουν κι άλλες αλλαγές, ώστε να διορθωθούν οι νησίδες αδικίας που έχει. Οι ίδιοι παράγοντες όμως, ξέρουν και κάτι ακόμα. Παρά τις αυξήσεις των μισθών στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα και παρά τις στοχευμένες παρεμβάσεις υπέρ των πιο ευάλωτων, η καθημερινότητα των νοικοκυριών γίνεται πιο δύσκολη. Ξέρουν επίσης, ότι λόγω της διεθνούς κατάστασης στην οικονομία, η κυβέρνηση δεν έχει τη δυνατότητα πλέον μόνο να δίνει, όπως συνέβη με την πανδημία και την ενεργειακή κρίση που προκάλεσε η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία.

Αλλά έρχεται πιο κοντά στην ανάγκη και να παίρνει, αντί μόνο να δίνει. Τα δημοσιονομικά περιθώρια στενεύουν λόγω της παγκόσμιας κρίσης, αντί να «φαρδαίνουν» λόγω της ανάπτυξης και των άμεσων επενδύσεων, που έχει πετύχει η κυβέρνηση.

Κι ενώ τα δημοσιονομικά περιθώρια στενεύουν, την ίδια ώρα γίνονται και μεγάλα έργα (Ταμείο Ανάκαμψης) και σημαντικές επενδύσεις που ανεβάζουν ήδη το βιοτικό επίπεδο των εργαζομένων (Ναυπηγεία).

Η κοινωνία αρχίζει και κινείται με δύο ταχύτητες. Αυτή η αντίφαση μπορεί να προκαλέσει κοινωνικές αρρυθμίες, οι οποίες εύκολα μπορούν να μετατραπούν σε «τυφλές» αντιδράσεις. Η κυβέρνηση ασφαλώς και δεν έχει διαβεί τον Ρουβικώνα.

Εχει και το χρόνο και τη δυνατότητα να αδρανοποιήσει τον κίνδυνο, ο οποίος είναι υπαρκτός κι ελλοχεύει. Απλώς επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ότι η κυβέρνηση παίζει χωρίς αντίπαλο, αλλά μπορεί να χάσει από τον κακό εαυτό της. Ο Κ. Μητσοτάκης έχει αποδείξει επανειλημμένως ότι στις κρίσιμες στιγμές έχει και καθαρό μυαλό και ευθυκρισία. Καθώς και ότι είναι περισσότερο υπέρ του προλαμβάνειν, παρά του θεραπεύειν.

ΑΙΧΜΗ

ΣΤΑ ΜΑΡΜΑΡΕΝΙΑ ΑΛΩΝΙΑ…

Σε κάποιους μπορεί να θυμίζει τον Ζήκο στον Μπακαλόγατο, με τη θρυλική ατάκα «μαλώνεις, ρε;» Σε κάποιους άλλους μπορεί να θυμίζει Τραμπ και τα «μπράτσα» του. Και σε κάποιους τρίτους να θυμίζει έναν ανώριμο έφηβο που πασχίζει να μεγαλώσει. Σε κάθε περίπτωση η «πρόκληση» του Στ. Κασσελάκη στον Κ. Μητσοτάκη, «να πάμε μαζί σε όποια λαϊκή θέλει», εκτός από πολιτικά φαιδρή, είναι και χαρακτηριστική της ωριμότητας του πολιτικού ανδρός.

Αφήνω στην άκρη την αστειότητα του πράγματος. Τι εννοεί ο ποιητής; Οτι αν πάνε μαζί στη λαϊκή θα συμβεί τι; Ο «λαός» θα αποθεώσει τον «αδιαμεσολάβητο» και θα πάρει με τις ντομάτες τον «καθεστωτικό»; Εντάξει, τους υπερφίαλους λεονταρισμούς του τους είδαμε και στην πρόσφατη συνεδρίαση της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το… «γάντι» που πέταξε δείχνει στοιχειωδώς σοβαρό άνθρωπο, ο οποίος έχει συναίσθηση πού πατά και πού βρίσκεται;

Εντάξει, δεν έχει καταλάβει τι έγινε σε τρεις αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις (δύο εθνικές και οι αυτοδιοικητικές εκλογές), που έγιναν μέσα σε μόλις 4 μήνες. Κι ας συμμετείχε και στις τρεις. Στις τελευταίες μάλιστα ως φρέσκος αρχηγός. Δεν τον έχει ενημερώσει κάποιος ότι δύο κύματα δημοσκοπήσεων -μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις- δείχνουν ότι η δημοφιλία του βρίσκεται στα τάρταρα και ότι το κόμμα του εξατμίζεται στα χέρια του; Κανείς από τους σημαντικούς συνεργάτες του δεν τον έχει ενημερώσει πως είναι παντελώς αδιάφορος στο 80% της ελληνικής κοινωνίας;

Πώς νομίζει ότι μπορεί να αλλάξει το αποτέλεσμα, όταν λέει τα ίδια και χειρότερα, απ’ αυτά που έφτασαν τον ΣΥΡΙΖΑ στο 17% και τον οδηγούν με ταχύτητα σε μονοψήφιο ποσοστό;

Λογικό είναι μέσα στην κρίση μεγαλείου που περνάει, να φαντασιώνεται μάχες και πάλη σε ένδοξα μαρμαρένια αλώνια…

Η νέα αποχώρηση στις 17 Νοέμβρη

Η ομάδα «6+6» των Αχτσιόγλου – Ηλιόπουλου – Χαρίτση και με τους 7 βουλευτές έχουν αποφασίσει την αποχώρησή τους από το «κόμμα Κασσελάκη – Πολάκη». Και μάλλον η αποχώρησή τους θα είναι και συμβολική και θεαματική. Σύμφωνα με πληροφορίες οι «6+6» στην πορεία για το Πολυτεχνείο (συμπληρώνονται 50 χρόνια φέτος), δεν θα περπατήσουν μαζί με το μπλοκ του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ξεχωριστά. Ο συμβολισμός είναι εξαιρετικά εύστοχος, ακόμα και για όσους δεν καταλαβαίνουν… Αμέσως μετά ή ταυτοχρόνως θα πουν και το αντίο. Στην απόφαση για την αποχώρηση, εκτός από τον τραμπισμό του Στ. Κασσελάκη, όπως φαίνεται, σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι σύμφωνες γνώμες, δύο «ιερών τοτέμ» της Αριστεράς, του Γ. Δραγασάκη και του Αρ. Μπαλτά.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Αληθεύει ότι πίσω από την «παρέμβαση» της «Ευρωπαίας εισαγγελέως» για τα Τέμπη, βρίσκεται Πατρινός πρώην βουλευτής των ΑΝ.ΕΛ. και ιδιοκτήτης «κόμματος τσέπης»;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Ο δέκατος βουλευτής που θα επιτρέψει τη δημιουργία Κοινοβουλευτικής Ομάδας από όσους έφυγαν και θα φύγουν από τον ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι μειονοτικός βουλευτής; Οι 9 υπάρχουν Τσακαλώτος – Πέρκα και 7 των «6+6»…