Με φωνές, αντιπολιτευτικές κορόνες γεμάτες κλασικές ατάκες που κολλάνε ακόμα και για συζήτηση για το αν ήταν πέναλτι αυτό που σφύριξε ο διαιτητής στο ντέρμπι. Με λόγο γεμάτο σλόγκαν και κλισέ, επεδίωκε να αποδείξει ότι ήταν εκείνος και το κόμμα του που ανέλαβαν να μεταφράσουν κοινοβουλευτικά το αίτημα για απονομή δικαιοσύνης για τα Τέμπη, όπως το εξέφρασαν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Θέλησε να αποδείξει ότι ηγείται της αντιπολιτευτικής φωνής και το αποτέλεσμα ήταν να αποδείξει ακριβώς το αντίθετο. Οτι δεν είχε άλλη επιλογή από το να ακολουθήσει. Σε διάφορες φάσεις της τριήμερης διαδικασίας, ήταν εμφανές ότι δυσφορούσε ακόμα και ο ίδιος με την επιλογή του. Αργά ή γρήγορα, μάλλον σύντομα, οι συνέπειες αυτής της στάσης θα εμφανιστούν και στο εσωκομματικό πεδίο.

Ο πειστικός πολιτικός λόγος, που έχει ρόλο μόνιμης και όχι ευκαιριακής πρότασης, χρειάζεται βάθος, επιχείρημα, συγκρότηση. Το «μία από τα ίδια», ως εικόνα της συζήτησης στη Βουλή, ενισχύει τον ακραίο λόγο και λειτουργεί ως άλλοθι για την παράλογη και επικίνδυνη επιδίωξη της αποσταθεροποίησης.

Δεν είναι εύκολο να κάνει κάποιος τη διαφορά. Η παραδοσιακή αδυναμία των κομμάτων να αποκωδικοποιήσουν την απόσταση που τους χωρίζει από την ίδια την κοινωνία: εν προκειμένω, το ΠΑΣΟΚ και ο πρόεδρός του δεν κατόρθωσαν να μετρήσουν σωστά την απόσταση από την Πλατεία Συντάγματος μέχρι τα έδρανα της Βουλής. Και μην ξεχνάμε, η βάση των τεκτονικών αλλαγών που έχουν συμβεί στις ΗΠΑ αλλά και στο πολιτικό σκηνικό ευρωπαϊκών χωρών, με την άνοδο της Ακροδεξιάς, είναι αυτή η απόσταση. Της πολιτικής από την κοινωνία. Απόσταση που δεν μειώνεται χαϊδεύοντας με το απαλό χέρι του λαϊκισμού, αλλά πείθοντας με τη λογική…