Η επιστημονική κατάρτιση της Λίνας Μενδώνη και οι διοικητικές ικανότητές της σε έναν χώρο που τον γνωρίζει καλύτερα και από το σπίτι της είναι αδιαμφισβήτητες. Μάλλον αυτό δεν της συγχωρούν και ζητούν κάθε λίγο την παραίτησή της, κατηγορώντας τη σχεδόν για τα πάντα. Για μπετονάρισμα (!), όπως είπαν, της Ακρόπολης, για βεβήλωση του Ιερού Βράχου επειδή φωτογραφήθηκαν μοντέλα του οίκου Dior, για τις καμένες Μυκήνες, που δεν κάηκαν ποτέ, για τον φωτισμό, που τελικά απέσπασε διεθνή βραβεία, για τα έργα στο Τατόι, για την αναστολή εκδηλώσεων με Ρώσους καλλιτέχνες, όπως έκαναν όλες οι ευρωπαϊκές χώρες, για την υπόθεση Λιγνάδη και, φυσικά, πάνω και πέρα από όλα, για τα αρχαία της Θεσσαλονίκης. Και τι δεν είπαν… Μέχρι και με τον βομβαρδισμό της Ακρόπολης από τον Μοροζίνι τα παραλλήλισαν. Θα ήταν αστείο, αν δεν είχε επίπτωση στη ζωή μας.

Ο αριθμός των προσφυγών που έγιναν για το μετρό της Θεσσαλονίκης συναγωνίζεται μόνο τον αντίστοιχο (πάνω από 100) για το Μουσείο της Ακρόπολης. Στο τέλος πάντα κέρδιζαν το Δημόσιο και η αρχαιολογική επιστήμη, αλλά αυτό δεν αναιρεί το τίμημα που πληρώσαμε: Δεκαετίες καθυστερήσεων που στέρησαν από τους Θεσσαλονικείς αυτό που έπρεπε να έχουν. Ενα υπερσύγχρονο μετρό και ένα μοναδικό παγκοσμίως ανοιχτό μουσείο που μαρτυρά την αδιάλειπτη Ιστορία της πόλης από την ίδρυσή της, τον 3ο αιώνα π.Χ., μέχρι σήμερα.

Για τη διάσωση και την ανάδειξη των αρχαίων έγινε η μεγαλύτερη ανασκαφική έρευνα σωστικού χαρακτήρα που έχει ποτέ πραγματοποιηθεί στη χώρα. Βρέθηκαν περισσότερα από 300.000 ευρήματα, εκπονήθηκαν κυριολεκτικά χιλιάδες σχέδια και τεκμηριώθηκε εξαντλητικά καθένα στρώμα με τρισδιάστατη σάρωση. Τίποτα δεν χάθηκε, τίποτα δεν καταστράφηκε.

Οι αρχαιολόγοι γνωρίζουν πολύ καλά πως τα αρχαία δεν φθείρονται μόνο από τον χρόνο. Κινδυνεύουν εξίσου από τις ιδεοληψίες και τον λαϊκισμό, που αυτή η χώρα έχει πληρώσει πολύ ακριβά. Το είδαμε στα Μνημόνια και την οικονομική κρίση, το βιώνουμε στη σπέκουλα που κάνουν οι «πατριώτες της φακής» στα εθνικά θέματα και -χωρίς αμφιβολία- θα το δούμε ακόμα και στην υπόθεση των Γλυπτών του Παρθενώνα. Θυμηθείτε, άλλωστε, πως ένας από τους λόγους που το Μουσείο της Ακρόπολης δεν ήταν έτοιμο το 2004, όπως λέγαμε στις συζητήσεις μας με τους Βρετανούς, ήταν οι δικαστικές προσφυγές και ο πόλεμος που είχε δεχθεί. Τότε χάσαμε το momentum των Ολυμπιακών Αγώνων και ένα από τα επιχειρήματα της εποχής ότι είχαμε διασφαλίσει τις ιδανικές συνθήκες για την επιστροφή των Γλυπτών.

Τελικά, η Ακρόπολη απέκτησε το μουσείο που της άξιζε και η Θεσσαλονίκη απέκτησε και μετρό και αρχαία. Οπως λέει η Λίνα Μενδώνη, «το “έγκλημα” γίνεται τώρα έμβλημα. Αλλά το μόνο που μετρά, πλέον, είναι ότι το μετρό υποδέχεται, επιτέλους, το κοινό του».