Λεφτά υπάρχουν. Αλλά πρέπει να κοιτάξουν τις καριέρες τους, δεν θέλουν να περιοριστούν ή θα έκαναν παιδιά φτάνει να έβρισκαν μία παρένθετη μητέρα. Αυτοί είναι που αποτελούν τα μοντέλα που οι άλλοι ακολουθούν.

Η δυτική κοινωνία είναι κοινωνία στιγμιαίας ατομικής απόλαυσης. Επιτυχημένος είναι ο ανεξάρτητος. Αυτός που μπορεί στη διάθεση της στιγμής να «δραπετεύσει» και να απολαύσει. Κάτι που δεν μπορεί να συνδυαστεί με οικογένεια και παιδιά. Στην πραγματικότητα αυτοί που φωνάζουν για το δημογραφικό δεν είναι αυτοί που έχουν πρόβλημα. Είναι αυτοί που πιστεύουν ότι αν κάποιοι άλλοι σταματήσουν να γεννάνε, θα έχουν οι ίδιοι πρόβλημα.

Και αρχίζουν το τροπάρι ότι το δημογραφικό οφείλεται στην ανασφάλεια των νέων ζευγαριών και την έλλειψη κοινωνικών παροχών και τα σχετικά. Χωρίς να λένε ότι κύριος λόγος είναι η εξαφάνιση της ευρύτερης οικογένειας με θείους, γιαγιάδες και παππούδες να μεγαλώνουν τα παιδιά.

Κάτι για τους αριθμούς. Το 1961 ο πληθυσμός της Ελλάδας ήταν 8.388.553. Το 2021 ήταν 10.482.487. Δηλαδή περίπου 500 χιλιάδες μικρότερο από το 2001, όταν η Ελλάδα είχε πληθυσμό 10.964.020. Ο μέσος όρος ηλικίας έχει αυξηθεί, οι εκτιμήσεις είναι ότι θα υπάρξει μείωση αλλά η τεχνολογία έχει επιτρέψει στους ανθρώπους να κάνουν τις ίδιες δουλειές με λιγότερο κόπο και το όριο συνταξιοδότησης.

Με τις πιο δυσοίωνες προβλέψεις, το 2050 η Ελλάδα θα έχει 8,8 εκατ. κατοίκους. Δηλαδή μισό εκατομμύριο περισσότερους από όσους είχε το 1961. Και να αποφασίσουμε πότε είμαστε πολλοί ή λίγοι. Τη δεκαετία του ‘60 με οκτώ εκατομμύρια λέγαμε ότι είμαστε πολλοί και αναγκαζόμασταν να μεταναστεύσουμε. Το 2024, με 10+ εκατομμύρια και την τεχνολογία να έχει καταργήσει δεκάδες εργασίες, είμαστε λίγοι και πρέπει να κάνουμε εισαγωγές εποχικών εργατών από το Πακιστάν.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και ο Νίκος Ανδρουλάκης θα είναι καλό να συνεργαστούν στο δημογραφικό, φτάνει να μην περιοριστούν στα καθιερωμένα. Εκτός από τα επιδόματα και τα μέτρα, η «αγία ελληνική οικογένεια», όπως ειρωνικά την αποκαλούν οι ευαίσθητοι αριστεροί, χρειάζεται στήριξη. Πολιτική στήριξη, που ξεκινάει μέσα από το περιβάλλον της εξουσίας.

H επιστροφή Τσίπρα βασίζεται στη… λήθη

Είναι πιο εύκολο να γίνει rebranding σε στοκ με γυναικεία σακάκια με βάτες από τη δεκαετία του ‘80 από τον Αλέξη Τσίπρα. Φυσικά υπάρχει ένα κοινό που ελπίζει ότι ο Τσίπρας θα επιστρέψει και θα οδηγήσει τον λαό του κοντύτερα στον αριστερό παράδεισο και τον κρατικό κορβανά – και όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Ο Αλέξης «Αχαστος» Τσίπρας κατατροπώθηκε σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Η επιστροφή δεν βασίζεται στην ικανότητά του, αλλά στο ότι η κυβέρνηση, ύστερα από μία δεκαετία, θα έχει κουραστεί και ο κόσμος θα έχει ξεχάσει. Πιθανόν θα είχε κάποιες ελπίδες αν δεν υπήρχε το δημοψήφισμα. Ενα πολιτικό έγκλημα που δίχασε την Ελλάδα και, παραφράζοντας τον Μέτερνιχ, αποδείχθηκε χειρότερα από εγκληματικό, ανώφελο.

Επειδή ο Αλέξης Τσίπρας το καταλαβαίνει, επινόησε ένα τέχνασμα στην ελπίδα ότι θα το ξεπεράσει. Το «plan B». Δηλαδή το «plan A» ήταν ο κόσμος να ψηφίσει «ΝΑΙ» και, θωρακισμένος με τη λαϊκή ετυμηγορία, θα πιέσει τους Ευρωπαίους για λύση στο χρέος. Το «plan B» να… Εδώ ο Τσίπρας έχει το πρόβλημα. Εκτός αν πλάνο μπορεί να χαρακτηριστεί η παντελής έλλειψη δεύτερης γραμμής αντίστασης. Η kolotoumba, όπως χαρακτηρίστηκε από τους Ευρωπαίους, η άνευ όρων παράδοση του 2015.

ΠΛΑΣΤΟΙ ΠΙΝΑΚΕΣ

Η εικόνα κάποιων βαριεστημένων αστυφυλάκων να κουβαλάνε στη βροχή σε ένα φορτηγάκι τους πίνακες τα έλεγε όλα. Παρέπεμπε περισσότερο σε κορνιζάδικο που δοκίμασε να κάνει αρπαχτή πουλώντας αντίγραφα γνωστών και με μεγάλη παραγωγή ζωγράφων, παρά σε διεθνή σπείρα πλαστογράφων έργων τέχνης, όπως παρουσιάστηκε. Αλλωστε ακόμα και τα ποσά που αναφέρθηκαν, δηλαδή 90.000 για έναν πίνακα σε δημοπρασία εξωτερικού, είναι αστεία. Η όλη ιστορία θύμιζε την πρώτη εποχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, με γκαλερίστες να κάνουν δημοπρασίες και να λένε «Τώρα ένα αυθεντικό έργο του ζωγράφου της σχολής του Μονάχου Τζίτζη Ρίτζη» και μετά κολλητά «Ενα χαλί με μπουχάρα πέντε χιλιάδες κόμπους στο τετραγωνικό εκατοστό».

Αν έχετε αγοράσει πλαστό πίνακα, μη νιώθετε άσχημα. Ο πρώην διευθυντής του Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, Τόμας Χόβιγκ, είχε πει ότι το 40% των πινάκων που ανά πάσα στιγμή βγαίνουν σε δημοπρασίες είναι πλαστοί. Επίσης, έργα πλαστογράφων, όπως του Ολλανδού Χαν Βαν Μέγκερεν, που είχε ειδικότητα στα έργα του Γιοχάνες Φερμέρ, πουλιούνται σε υψηλές τιμές, ενώ έχουν αναγνωριστεί σαν πλαστά. Η διαφορά είναι στην τέχνη. Αλλη χάρη να πιαστείς κορόιδο από έναν μάστορα της πλαστογραφίας και άλλη από τον ζωγράφο του κορνιζά.