Πριν από λίγες μέρες, περπατώντας στο Πεκίνο, έσφιξα ασυναίσθητα την τσάντα μου, όπως κάνω στην Ερμού. Στέλεχος της πρεσβείας μας, βλέποντάς με, γέλασε: «Κοιτάξτε», μου είπε, «πάνω από το κεφάλι σας, δεξιά και αριστερά». Κοίταξα για να διαπιστώσω ότι, ανά δέκα μέτρα, υπήρχαν αναρτημένες κάμερες που μπορούσαν να με βλέπουν στην έξοδό μου από το ξενοδοχείο μέχρι εκείνη τη στιγμή. «Μηδέν εγκληματικότητα και παραβατικότητα στο Πεκίνο των 25 εκατ. κατοίκων», μου επεσήμανε. «Είμαστε απολύτως ασφαλείς». Μπορώ να το πω για την Αθήνα των 4,5 εκατομμυρίων;

Οι «σύντροφοι» -λέμε τώρα- στον ΣΥΡΙΖΑ διατυπώνουν σφοδρές αντιρρήσεις για την πρόθεση της κυβέρνησης να τοποθετηθούν κάμερες σε συγκεκριμένα σημεία, για να ελεγχθούν η παραβατικότητα και η εγκληματικότητα. Κρίνουν ότι η χρησιμοποίηση καμερών από την Αστυνομία προσβάλλει το ιδιωτικό συμφέρον και την ιδιωτικότητα, την προσωπικότητα, την ελευθερία των διαδηλώσεων, ήτοι τα θεμελιώδη δικαιώματά μας.

Αλλά ιδιωτικότητα και ιδιωτικό συμφέρον βρίσκονται σε σχέση αλληλεξάρτησης από το δημόσιο συμφέρον, που είναι η ασφάλεια του κοινωνικού συνόλου. Ωστόσο, τόσο το ζήτημα του δημόσιου συμφέροντος όσο και της προστασίας του πολίτη δεν απασχολούν την Αριστερά. Μην ψάχνετε να βρείτε λογική.

Σας θυμίζω ότι παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων είχε εγκατασταθεί σύστημα καμερών παρακολούθησης για την προστασία των χιλιάδων επισκεπτών που θα έρχονταν στην Ελλάδα αλλά και τη διασφάλιση της απρόσκοπτης κυκλοφορίας. Τα στατιστικά στοιχεία απέδειξαν τη σαφή μείωση της εγκληματικότητας στους ανοικτούς χώρους, κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα.

Μετά τους Αγώνες η Αρχή Προσωπικών Δεδομένων έδωσε ένα χρόνο παράταση στη λειτουργία καμερών για τον έλεγχο της κυκλοφορίας και επέβαλε δεκάδες απαγορεύσεις και δεσμεύσεις για εκείνες που εξασφάλιζαν αποτελεσματικά την προστασία του πολίτη από πράξεις παραβατικότητας.

Το 2006 η Αρχή απαγόρευσε τη χρήση τους. Τέλος πάντων, ο εμφύλιος, όπως εξελίσσεται στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιτρέπει στην ηγεσία του να σκεφθεί ότι το σύγχρονο κράτος οφείλει, κατά κύριο λόγο, να είναι κράτος πρόληψης και καταστολής του εγκλήματος, ενώ την ευθύνη φέρουν, στο ακέραιο, οι αστυνομικές Αρχές. Να υποθέσω ότι ένα από τα ισχυρότερα στερεότυπα της εβδομηκονταετίας που διέπεται από την τέλεια καχυποψία της Αριστεράς προς την Αστυνομία και το κράτος θα αλλάξει τώρα; Κάτσε να φτουρήσει ο Κασσελάκης και βλέπουμε…

Μετά από 17 χρόνια η κυβέρνηση Μητσοτάκη αποφασίζει την εγκατάσταση καμερών. Ο πρώτος λόγος έχει να κάνει με την αύξηση της παραβατικότητας και εγκληματικότητας στον δημόσιο χώρο. Ο δεύτερος είναι πιο σημαντικός: ο πρωθυπουργός προσωπικά έχει εγγυηθεί ότι το κράτος θα παρέχει προστασία και αίσθημα ασφάλειας στον πολίτη. Είναι η ώρα να το κάνει όχι μόνον όπως η Κίνα -η Αριστερά μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι κομουνιστικό κράτος και… ελέγχει τον πολίτη-, αλλά όπως όλες οι χώρες στην Ευρώπη. Οι καιροί άλλαξαν.

Η εγκληματικότητα και η παραβατικότητα έχουν λάβει νέες μορφές που μόνον η τεχνολογική εξέλιξη μπορεί να ανακόψει. Τα άλλα είναι λόγια.