«Συγγνώμη, δεν την εξαγγείλαμε νωρίτερα γιατί ήταν Σαββατοκύριακο». Κάπως έτσι προσπάθησε να δικαιολογηθεί εκπρόσωπος των εργαζομένων για να αποσπάσει την κατανόηση του κόσμου, που ένα γελαστό -λέμε τώρα- απόγευμα άκουσε ότι το επόμενο πρωί θα πρέπει να βρει τρόπο να πάει στη δουλειά του. Είτε αυτή είναι η εργασία του είτε ένα ραντεβού με γιατρό που έχει κλείσει μήνες πριν. Αν διαθέτει αυτοκίνητο, ξεκινάει και όποτε φτάσει. Αν έχει τη δυνατότητα τηλεργασίας, την εφαρμόζει. Αλλιώς, ας πρόσεχε.

Θα πείτε αυτό το μάθαμε χθες; Οχι, το σκηνικό το έχουμε ξαναζήσει, αλλά είναι η πρώτη φορά που προκηρύσσεται μια μαζική απεργία σε όλα τα μέσα μεταφοράς από τη στιγμή που ψηφίστηκε ο νόμος για το προσωπικό ασφαλείας. Θεωρητικώς λοιπόν θα έπρεπε χθες να ενεργοποιηθεί η πρόβλεψη που ορίζει την λειτουργία των Μέσων με το 1/3 των εργαζομένων. Από πέρσι το καλοκαίρι που ψηφίστηκε μέχρι το μεσημέρι της Τρίτης πέρασαν αρκετοί μήνες, στους οποίους τα διαδικαστικά θα έπρεπε να έχουν ολοκληρωθεί. Και κανέναν δεν αφορά αν πρόλαβαν ή δεν πρόλαβαν να κάνουν τα ραντεβού στον Οργανισμό Διαιτησίας, αν προηγήθηκε Σαββατοκύριακο ή Δευτερότριτο ή ποιος έπρεπε να φτιάξει τις λίστες με τις κατάλληλες ειδικότητες. Δεν τους αφορά επειδή χθες χιλιάδες πολίτες πέρασαν ώρες κολλημένοι σε μια αφόρητη κίνηση, άλλοι δεν έφτασαν έγκαιρα σε κάποιο νοσοκομείο και πάει λέγοντας.

Το αν έχουν δίκιο ή άδικο οι εργαζόμενοι είναι μια διαφορετική ιστορία. Ακόμα και όλα τα δίκια του κόσμου να έχουν, θα έπρεπε να βρουν άλλον τρόπο να το διεκδικήσουν και να το επικοινωνήσουν με την κοινωνία. Διότι άλλο το δίκιο και άλλο το δικαίωμα να ανατρέπεις τη ζωή μιας πρωτεύουσας τόσο βίαια και απρογραμμάτιστα. Φυσικά οι ευθύνες είναι μοιρασμένες και στην κυβέρνηση. Από τη στιγμή που υπάρχει νόμος πρέπει να εφαρμόζεται. Και αυτό είναι δουλειά του κράτους, δηλαδή του οργανισμού που εποπτεύει τις αστικές συγκοινωνίες και των υπουργείων. Αλλιώς είναι ένας ακόμα νόμος που παραμένει στα χαρτιά.