Η εκδήλωση που διοργάνωσε η «Εφημερίδα των Συντακτών» με βασικό ερώτημα «Ποιος μπορεί να αντιμετωπίσει τον Μητσοτάκη», εξελίχθηκε όπως περίμεναν οι περισσότεροι. Χωρίς απάντηση.

Ο Κασσελάκης, που μιλούσε τις προηγούμενες ημέρες για «ηχορρύπανση» προσπαθώντας να υποβαθμίσει την εκδήλωση, τελικώς έκανε την ανάγκη φιλοτιμία και παρέστη στο θέατρο Αλφα, για να μάθει και αυτός τον αντίπαλο του Μητσοτάκη.

Οι κεντρικοί ομιλητές εξαντλήθηκαν στα γνωστά τσιτάτα. Ο Διονύσης Τεμπονέρας τόνισε ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα μέτωπο δημοκρατίας απέναντι στη δεξιά κυβέρνηση, όταν η διοργάνωση μιας εκδήλωσης με θέμα την εξεύρεση αντιπάλου του πρωθυπουργού αποτελεί απτό δείγμα απόλυτης ελευθερίας και όχι κάποιου αυταρχικού καθεστώτος.

Η Εφη Αχτσιόγλου τα έβαλε με τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ επειδή, όπως είπε, δεν πρέπει να δείχνουν συναινετική διάθεση απέναντι στα νομοθετήματα της κυβέρνησης για τα ιδιωτικά ΑΕΙ, τα εξοπλιστικά προγράμματα και την «αντιμεταναστευτική υστερία».

Και ο Μανώλης Χριστοδουλάκης του ΠΑΣΟΚ απάντησε ότι πρέπει οι προοδευτικές δυνάμεις να μπορούν να λένε καθαρά ότι τη χώρα τη χρεοκόπησε η Νέα Δημοκρατία και ο Κώστας Καραμανλής το 2009.

Από τις τοποθετήσεις των ομιλητών δημιουργούνται κάποια εύλογα ερωτήματα. Στο αντιδεξιό μέτωπο που οραματίζεται ο Τεμπονέρας άραγε χωράνε και οι Ανεξάρτητοι Ελληνες, γιατί όταν το 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε δύο ευκαιρίες σχηματισμού κυβέρνησης δεν επέλεξε κόμμα του προοδευτικού χώρου αλλά τον Καμμένο και τους πιστούς φίλους του.

Οταν η κ. Αχτσιόγλου καλεί τα κόμματα του χώρου για σκληρή μετωπική με την κυβέρνηση προτείνοντας «όχι σε όλα», γιατί δεν επέδειξε την ίδια τακτική ως μέλος της κυβέρνησης Τσίπρα όταν είπε «ναι σε όλα» στα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, που επιβλήθηκαν μετά το καταστροφικό δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015;

Οσο για τον κ. Χριστοδουλάκη, πρέπει να του υπενθυμίσει κάποιος ότι ο «χώρος» δεν ψάχνει τον αντίπαλο του Κώστα Καραμανλή αλλά του Κυριάκου Μητσοτάκη, που είναι πρωθυπουργός 15 χρόνια αργότερα.

Συνολικά η εκδήλωση έμοιαζε με «πολιτικό μνημόσυνο», εκτός εάν οι διοργανωτές πιστεύουν ότι θα «ρίξουν» τον Μητσοτάκη, καταγγέλλοντας ότι ο αντίπαλος των προοδευτικών δυνάμεων δεν είναι ο πρωθυπουργός αλλά ένα σύστημα συμφερόντων και εξουσίας. Προφανώς το 41% που έλαβε η Ν.Δ. στις τελευταίες εθνικές εκλογές ήταν έκφραση των συστημάτων εξουσίας και όχι του λαού, μία «αντιδημοκρατική παρένθεση», η οποία όμως διαρκεί ήδη σχεδόν πέντε χρόνια και έχει προοπτική πλήρους κυριαρχίας και για τα επόμενα εφτά έτη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην εξουσία ως ένα κόμμα διαμαρτυρίας και βυθίζεται τώρα κοντά σε μονοψήφια ποσοστά επειδή ως κυβέρνηση απέτυχε επιβαρύνοντας τη μεσαία τάξη και οικονομικά αδύναμους, ενώ ως αξιωματική αντιπολίτευση πολιτεύθηκε με τοξικότητα και χωρίς προτάσεις. Το κύμα διαμαρτυρίας του 2015 δεν συναντάται στην ελληνική κοινωνία εδώ και χρόνια, μόνο κάτι φαντασιώσεις εξέγερσης υπάρχουν πότε για τα «δίκαια αιτήματα του Κουφοντίνα» ή για το «κράτος του Ορμπαν» και πότε για τα «πτυχία των καλλιτεχνών» και την «υποβάθμιση των δημοσίων πανεπιστημίων».

Το ΠΑΣΟΚ συγκυβέρνησε με τη Νέα Δημοκρατία το 2012, μόλις τρία χρόνια μετά την περίοδο Κώστα Καραμανλή, μάλλον αργά θυμήθηκαν να κατασκευάσουν πολιτικό αντίπαλο.

Ολοι μαζί βρέθηκαν προχθές όχι για να γιορτάσουν την αναγέννηση του χώρου, αλλά για να θυμηθούν τα παλιά. «Και διηγώντας τα να κλαις», όπως έλεγαν στις οικογενειακές βεγγέρες πριν κάποιος πιτσιρικάς ανοίξει το ραδιόφωνο για να ακούσει τα ματς της Κυριακής.