Το πόσο δίκιο είχε η διοίκηση του ΟΑΚΑ στο να ζητάει πλήρη ασφαλιστική κάλυψη για τον τελικό φάνηκε στη «λυπητερή» μετά τα επεισόδια. Δεν θα παραθέσω τον πλήρη κατάλογο των ζημιών αλλά ανάμεσα σε άλλα καταγράφηκαν: 412 καθίσματα, 54 καψίματα στο ταρτάν, 4 σουίτες με σπασμένες πόρτες και τζαμαρίες, έπιπλα κατεστραμμένα, γραμμένοι τοίχοι και δημοσιογραφικά θεωρεία με σπασμένα plexiglass και καρέκλες. Σταματάω σε αυτό το σημείο επειδή και η υποκρισία έχει όριο.

Πριν από το ματς ο Τάκης Θεοδωρικάκος είχε ενημερώσει ότι θα υπάρχουν έλεγχοι ταυτοπροσωπίας και 40 κάμερες που θα ελέγχουν τον χώρο των θεατών. Επίσης μετά το ματς δήλωσε ότι οι συλλήψεις δεν τελείωσαν με τους 17 που οι αστυνομικοί συνέλαβαν στη διάρκεια του ματς. Θέλει όμως πολύ καλή διάθεση για να πιστέψει κάποιος ότι η αστυνομία έχει πρόβλημα να πιστοποιήσει ποιος καθόταν στα δημοσιογραφικά και ποιος ήταν στις σουίτες, όταν για να μπει στους δεδομένους χώρους πρέπει να έχει διαπίστευση. Το γιατί δεν επενέβη η αστυνομία όταν τα έσπαγαν στις σουίτες ή το γιατί δεν συνελήφθηκαν τα άτομα αμέσως μετά τον αγώνα δεν έχει να κάνει με την ταυτοποίηση αλλά με τον φόβο.

Ο φόβος είναι ο μεγάλος αδελφός της αδράνειας. Ο αστυφύλακας φοβάται να μπει στη σουίτα που τη σπάνε γιατί ποιος ξέρει ποιον θα υποχρεωθεί να συλλάβει. Ο ιδιοκτήτης της ομάδας φοβάται να δώσει τα εισιτήρια στους απλούς φιλάθλους επειδή τα θέλουν οι οργανωμένοι, για να τα δώσουν με ένα καπέλο ένα τάλιρο υπέρ του συνδέσμου. Ο δημοσιογράφος να τα γράψει γιατί την επόμενη φορά που θα πάει στο γήπεδο θα τον περιμένουν κάτι παιδάκια να του ζητάνε εξηγήσεις για αυτά που έγραψε. Και ο πολιτικός γιατί θα έχει να ακούει τον Τύπο να τα βάζει μαζί του επειδή δεν στηρίζει την τοπική ομάδα όταν οι άλλοι κάνουν χειρότερα.

Η υποκρισία είναι χειρότερη από την ανικανότητα. Καμία σοβαρή συζήτηση δεν μπορεί να γίνει όσο δεν συλλαμβάνονται αυτοί που πλακωνόντουσαν στο ταρτάν σαν να ήταν ο Εκτορας και ο Αχιλλέας κάτω από τα τείχη της Τροίας και δεν καλούνται για εξηγήσεις τα άτομα που είχαν διαπιστεύσεις στις κατεστραμμένες σουίτες.

Η… καραμέλα για τα ΜΑΤ

Ως συνήθως στις περιπτώσεις επεισοδίων στα γήπεδα η ομάδα που κινδυνεύει να φάει την καμπάνα -που στην περίπτωση του τελικού του Κυπέλλου είναι κατά πρώτο λόγο ο ΠΑΟΚ- παίζει το χαρτί της ευθύνης των ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ που «αναίτια επιτέθηκαν σε οπαδούς», «πέταξαν δακρυγόνα σε κερκίδες με παιδάκια» και ό,τι πάντα λέγεται σε τέτοιες περιπτώσεις και βρίσκει εύφορο έδαφος στην Ελλάδα, που για να φανεί κάποιος ότι είναι δημοκράτης πρέπει σε όλα να φταίει η αστυνομία. Κάποια λοιπόν πράγματα που έχει διδάξει η πείρα.

Το μεγάλο πρόβλημα με τα ΜΑΤ είναι ότι πράγματι καταφεύγουν εύκολα στη χρήση χημικών. Τα χημικά είναι η εύκολη λύση. Κανένας δεν χρειάζεται να τις δώσει και προφανώς να τις φάει. Οπως φάνηκε και στο πλάκωμα στην αερογέφυρα στο Πανθεσσαλικό το 2017, αλλά και στο ξύλο στο ταρτάν στον τελευταίο τελικό, όταν πλακώνονται οι χούλιγκαν των ομάδων μεταξύ τους σε άπλετο φως και τα ΜΑΤ κάνουν τους Κινέζους.

Οσο για το επιχείρημα «μας εξαγρίωσαν τα ΜΑΤ» είναι της πλάκας. Αυτοί που φέρνουν τις φωτοβολίδες στο γήπεδο και φοράνε ντάλα καλοκαίρι τα φούτερ με τις κουκούλες το κάνουν μπας και τους εξαγριώσουν τα ΜΑΤ; Μην κοροϊδευόμαστε. Για να τις χρησιμοποιήσουν τις παίρνουν τις φωτοβολίδες, άσχετο με το τι θα κάνουν τα ΜΑΤ.

Στρατοί και νόμος κατ’ ευχήν…

«Λέμε ναι στις μετακινήσεις των οπαδών». Ηταν ένα  πανό κρεμασμένο στην πάνω κερκίδα του ΟΑΚΑ στον τελικό του Κυπέλλου. Και κάτω έπεφτε το ξύλο της αρκούδας.

Το θέμα δεν είναι τι γίνεται όταν οι οργανωμένοι θέλουν να το παίξουν καλοί, όπως στα ματς του Αρη με τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, αλλά όταν υπάρχει παραδοσιακή έχθρα στην κερκίδα. Ακόμα χειρότερα όταν οι οργανωμένοι μεγάλων ομάδων πηγαίνουν σε ματς εκτός έδρας.

Στα ματς με τις επαρχιακές μικρές ομάδες είναι που γίνεται της τρελής όταν υπάρχουν μετακινήσεις οργανωμένων. Οταν δηλαδή μπορούν να συμπεριφερθούν σαν στρατός κατοχής αδειάζοντας κάθε μαγαζί που βρίσκεται στη διαδρομή ή στην πόλη του αντιπάλου, χωρίς τον φόβο των αντίπαλων χούλιγκαν. Το έχουν πληρώσει ουκ ολίγες επαρχιακές πόλεις, από την Ξάνθη μέχρι την Τρίπολη και από το Αγρίνιο μέχρι τη Λιβαδειά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το ξαναπληρώσουν επειδή οι οργανωμένοι στερήθηκαν τις Κυριακές τους. Πόλεις στερήθηκαν τη γαλήνη τους.

Αυτό το «αναστέλλεται η λειτουργία των λεσχών φιλάθλων», που πέρασε με νόμο μετά τη δολοφονία του Αλκη Καμπανού, μοιάζει λιγότερο με νόμο και περισσότερο με ευχή. Οπως και οι άνθρωποι έτσι και οι νόμοι δεν έχουν δεύτερη ευκαιρία να κάνουν πρώτη εντύπωση.