Υπάρχει όμως ένας κρίσιμος συνδυασμός ευρημάτων, ο οποίος ποτέ δεν πέφτει έξω: Τι ποσοστό από όσους προτίθενται να ψηφίσουν ένα κόμμα θεωρούν τον αρχηγό του καταλληλότερο για πρωθυπουργό. Ισχύει διαχρονικά, αλλά ας μείνουμε στο σήμερα. Αυτός ο συνδυασμός έχει πρακτική αξία μόνο για τα κόμματα τα οποία, έστω θεωρητικά, διεκδικούν την εκλογική νίκη. Αν, ας πούμε, π.χ. η Α. Λατινοπούλου θεωρείται από τους πιθανούς ψηφοφόρους της 100% καταλληλότερη για πρωθυπουργός, δεν έχει την παραμικρή αξία για τις ευρύτερες πολιτικές εξελίξεις. Εχει μόνο για την ίδια που μπορεί να θεωρείται αδιαμφισβήτητη στο κόμμα της.

Η «δημοσκοπική έκπληξη» της εποχής, η Ζ. Κωνσταντοπούλου, που δείχνει να στρογγυλοκάθεται στη δεύτερη θέση, θεωρείται καταλληλότερη για πρωθυπουργός σχεδόν από τους μισούς, οι οποίοι στις δημοσκοπήσεις «ψηφίζουν» Πλεύση Ελευθερίας. Το ίδιο ισχύει και με τον Ν. Ανδρουλάκη και τους εν δυνάμει ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ. Παρακάτω (Ελληνική Λύση, ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ κ.λπ.) δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία, γιατί τα ποσοστά τους είναι τέτοια ώστε το ερώτημα «ποιος είναι καταλληλότερος για πρωθυπουργός» έχει μόνο θεωρητική αξία.

Αντιθέτως, ο Κ. Μητσοτάκης έχει σε όλες τις μετρήσεις ποσοστό καταλληλότητας για πρωθυπουργός πολύ μεγαλύτερο από το ποσοστό που «παίρνει» η Ν.Δ. Το φαινομενικά περίεργο είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι το παράδειγμα του χαρισματικού ηγέτη. Και κυρίως δεν είναι το τυπικό δείγμα του «ανθρώπου της διπλανής πόρτας». Μετά τον Κων/νο Καραμανλή και τον Α. Παπανδρέου, που είχαν και πολιτικό βάρος και ήταν και χαρισματικοί, μόνο ένας υποδύθηκε τον «χαρισματικό» ηγέτη και αυτός αποδείχθηκε το απόλυτο πολιτικό κενό, εξ ου και κατέρρευσε με πάταγο. Ο Α. Τσίπρας μπορεί, σύμφωνα με τις επιφανειακές «αναλύσεις» και τα επικοινωνιακά εργαλεία μιας χρήσεως, να ήταν «χαρισματικός», αλλά εξετέθη ανεπανόρθωτα από την άγνοιά του, την ημιμάθειά του, τη διχαστικότητά του και την παροιμιώδη αναποτελεσματικότητά του.

Η Ζ. Κωνσταντοπούλου δεν είναι η πολιτικός που μπορεί να μιλήσει π.χ. με τον Τραμπ ή να σταθεί σε μία σοβαρή συζήτηση σε Συμβούλιο Κορυφής της Ε.Ε. Είναι η «μία από εμάς» που μπορεί να ανέβει στα κάγκελα της ΕΡΤ μαζί με τη Ραχήλ Μακρή, όπως έκανε όταν έπεσε το απαράδεκτο «μαύρο» στην ΕΡΤ. Είναι μία δικομανής πολιτικός, η οποία θέλει να ποινικοποιήσει την πολιτική ζωή της χώρας και να «βάλει φυλακή», σαν άλλος Π. Πολάκης, τους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά κάτι πιο σοβαρό και ουσιαστικό για την κοινωνία δεν είναι. Γι’ αυτό και το σχετικά υψηλό ποσοστό (13,5%) που παίρνει στις δημοσκοπήσεις, πάρα πολύ δύσκολα θα το βρει στις κάλπες.

Ο Ν. Ανδρουλάκης, από την άλλη, δεν έπαψε ούτε στιγμή να είναι «ξύλινος», μονοκόμματος και μονίμως στα όρια του θυμωμένου. Εκανε δε και το λάθος να πιστέψει ότι η επανεκλογή του σήμαινε και τον μηδενισμό του κοντέρ του. Κι έτσι βρέθηκε μπροστά στην αμείλικτη κοινή λογική και την ανυπέρβλητη αλήθεια, ότι «δεν μπορείς να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα όταν κάνεις τα ίδια πράγματα».

Ολοι οι επίδοξοι -αν και βλέπουν από πολύ μακριά τον Κ. Μητσοτάκη- έχουν το ίδιο αίτημα: να φύγει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, που είναι η χειρότερη που κυβέρνησε ποτέ. Η χούντα του. Εστω κι έφευγε. Τι νομίζουν άραγε όλοι οι άλλοι πολιτικοί αρχηγοί; Οτι μπορούν οι πολίτες να αρκεστούν να φύγει κάποιος, χωρίς να τους απασχολεί ότι δεν υπάρχει κάποιος άλλος που εμπιστεύονται να κάνει τη δουλειά; Νομίζουν ότι η κοινωνία θέλει «δημόσιο κατήγορο» ή αντηχεία της μιζέριας και του μηδενισμού, χωρίς να νοιάζεται για την προκοπή του, για την οικογένειά του, για τα νοσοκομεία, τα σχολεία και τη σταθερότητα της χώρας, μέσα σε τόσο δύσκολες τοπικές και διεθνείς συνθήκες;

Γι’ αυτό και ο «κρίσιμος συνδυασμός» δεν λαθεύει. Και δεν λαθεύει γιατί συμπυκνώνει λογική, εμπειρία και γήινα θέλω.

ΑΙΧΜΗ

360 ΕΚΑΤ. ΤΗΣ HELLENIC TRAIN ΓΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΡΕΝΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Την ώρα που επιχειρείται η αναζωπύρωση της εργαλειοποίησης των Τεμπών, με «παλιά υλικά» και τεχνικούς συμβούλους που δεν έχουν πιστοποιητικά επιστημονικής επάρκειας, ο Κ. Μητσοτάκης πέτυχε κάτι πολύ σημαντικό και μακροπρόθεσμο. Συμφώνησε χθες με την Τζ. Μελόνι, στη συνάντηση που είχαν στη Ρώμη, ότι ο κρατικός όμιλος Ferrovie dello Stato, στον οποίο ανήκει η Hellenic Train, θα προβεί σε επενδύσεις 360 εκατ. ευρώ για την αγορά 23 τρένων, 8 υπεραστικών ταχείας κυκλοφορίας και 15 προαστιακού τύπου. Αλλά και στη δημιουργία σύγχρονων αμαξοστασίων, ώστε να εξασφαλιστεί η σωστή και μακρόχρονη συντήρηση των τρένων. Η συμφωνία αυτή θα αποτυπωθεί σαφώς στη νέα αναθεωρημένη σύμβαση που θα υπογράψουν το υπ. Υποδομών και Μεταφορών με τη Hellenic Train και η οποία θα έχει χρονοδιαγράμματα και ρήτρες.

Δεν πρόκειται για μία μονομερούς οφέλους σύμβαση, καθώς η ελληνική κυβέρνηση ανέλαβε την υποχρέωση να κάνει επενδύσεις για την υλικοτεχνική αναβάθμιση των σιδηροδρομικών υποδομών της χώρας. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθούν δύο στοιχεία: Μόλις λήξει-όταν λήξει-η σύμβαση με τη Hellenic Train η ιταλική εταιρία δεν θα… πάρει π.χ. τις αναβαθμισμένες σιδηροδρομικές γραμμές και θα τις πάει στην Ιταλία. Εδώ θα μείνουν. Το δεύτερο είναι ότι μεγάλο μέρος των επενδυτικών υποχρεώσεων που ανέλαβε η κυβέρνηση έχουν υλοποιηθεί ήδη επί υπουργίας Χρ. Σταϊκούρα. Και απομένει ουσιαστικά να γίνει μόνο το 20%.

«Του Κουτρούλη ο γάμος» και ο Τσίπρας τον Σεπτέμβριο

Μία ωραία ατμόσφαιρα στην ευρύτερη Αριστερά. Ο Στ. Κασσελάκης νόμιζε ότι τα βρήκε με τη Ζ. Κωνσταντοπούλου, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας νόμιζε ότι βρήκε τζάμπα νέο υποτακτικό. Ο Σ. Φάμελλος νόμιζε ότι η καταδίκη του Στ. Κασσελάκη για το μη «πόθεν έσχες» του ήταν η χρυσή ευκαιρία να καθαρίσει και εσωκομματικά, αλλά ο Ν. Παππάς, που είχε στηρίξει τον «Αμερικάνο», του έβαλε φρένο, λέγοντας ότι η δικαίωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι μόνο πολιτική, αφήνοντας να εννοηθεί ότι δεν ήταν και ποινική. Ο τρέχων αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δεν χώνεψε ποτέ πως ο Στ. Κασσελάκης τον πέταξε άγαρμπα από τη θέση του προέδρου της Κ.Ο., βάζοντας στη θέση του τον Ν. Παππά…

Την ίδια ώρα, ακόμα και εν ενεργεία βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. Μεϊκόπουλος) μιλούν ανοιχτά και δημοσίως για την ανάγκη επιστροφής του Α. Τσίπρα «εδώ και τώρα», ενώ η εν δυνάμει σύμμαχος του έκτου κόμματος, η Νέα Αριστερά, παραμένει ένα κόμμα διχασμένο στα δύο και με έναν πρόεδρο, τον Α. Χαρίτση, ο οποίος δεν μπορεί να περάσει ούτε μία κρίσιμη απόφαση από τα όργανα του κόμματος που ηγείται…

Κι ενώ «του Κουτρούλη ο γάμος» βρίσκεται στο τσακίρ κέφι, ο Α. Τσίπρας με το rebranding του πιέζεται, όλο και περισσότερο, να επισπεύσει τις κινήσεις του. Οι πληροφορίες τον έφεραν να σκέπτεται λογικά και να περίμενε να κινηθεί μετά τις εκλογές. Ομως τα νταούλια που χτυπούν δυνατά (πολιτικά και επιχειρηματικά), φαίνεται πως τον επηρεάζουν και δεν αποκλείεται, σύμφωνα με συνομιλητές του, να ανακοινώσει το νέο κόμμα τον Σεπτέμβριο.