Ζει απομονωμένη στα δάση της Στουτγάρδης, αλλά οι ιστορίες της ακούγονται δυνατά. Λίγες μέρες πριν από την άφιξή της στην Αθήνα, για το 6ο Agatha Φεστιβάλ Αστυνομικής Λογοτεχνίας, μιλήσαμε μαζί της για τις σκιές που επιλέγει και εκείνες που την επιλέγουν. Για το παρελθόν, την ενοχή και τη φωνή που ακούγεται όταν όλα σωπαίνουν.

-Οι ήρωες στα βιβλία σας παλεύουν με το παρελθόν, όχι με το «τέρας έξω απ’ την πόρτα», αλλά με το μέσα τους. Γράφετε για εγκλήματα ή για ενοχές;

Γράφω για τα συναισθήματα – αυτό τα συνοψίζει όλα. Η αγάπη και ο φόβος είναι οι βασικοί μου θεματικοί άξονες. Ο μόνος λόγος που γράφω για εγκλήματα (ή χρησιμοποιώ το είδος του θρίλερ γενικότερα) είναι επειδή πιστεύω πως αυτό δημιουργεί μια πιο κατανοητή κατάσταση για τον αναγνώστη. Μια κατάσταση στην οποία οι άνθρωποι αναπόφευκτα φτάνουν στα όριά τους, καλούνται να αναρωτηθούν για την ανθρωπιά τους και -ακόμα και οι καλύτεροι με τις αγνότερες προθέσεις- φτάνουν σε σημεία όπου το καλό και το κακό ανατρέπονται πολύ εύκολα.

-Στο «Perfect day» εξερευνάτε το κακό με σχεδόν φιλοσοφική ματιά. Πιστεύετε, τελικά, ότι είναι έμφυτο ή κατασκευασμένο; 

Είναι μία ερώτηση που ακόμα προσπαθώ να απαντήσω. Συχνά σκέφτομαι ότι το κακό δεν είναι έμφυτο, αλλά διαμορφώνεται. Είμαι άνθρωπος που πιστεύει στο καλό και κατ’ επέκταση απλώς δεν θέλω να πιστέψω πως κάτι -ή κάποιος- είναι εκ φύσεως κακός. Ισως οι πιο ενδιαφέρουσες ερωτήσεις να είναι: Πώς διαμορφώνεται; Από τους γονείς μας, από την παιδική μας ηλικία; Και σε ποιο σημείο παύουν τα εξωτερικά γεγονότα που μας τραυμάτισαν (ή συνεχίζουν να μας τραυματίζουν) να αποτελούν «δικαιολογία» για τον τρόπο με τον οποίον λειτουργούμε ή φερόμαστε στους άλλους; Πού αρχίζει η προσωπική μας ευθύνη; Σε ποιον βαθμό πρέπει να αναστοχαστούμε, όσο κι αν αυτό πονάει; Πού πρέπει να αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό μας; Πότε πρέπει να παραδεχτούμε ότι χρειαζόμαστε βοήθεια – π.χ. ψυχολογική υποστήριξη;

-Το βιβλίο σας «Η Μάρτα κοιμάται» φέρνει στο προσκήνιο χαρακτήρες που φαίνεται να κουβαλούν την «ενοχή των άλλων». Ποιος σας γοητεύει περισσότερο ως συγγραφέα, το θύμα ή αυτός που μοιάζει να είναι ο θύτης; 

Στην ουσία, δεν θέλω να κάνω διακρίσεις. Παρ’ όλα αυτά, διαπιστώνω πως τα θύματα, καθώς και οι συγγενείς τους -όπως και οι συγγενείς των δραστών- συχνά λαμβάνουν λιγότερη προσοχή, γιατί βρίσκουμε το «κακό» πιο συναρπαστικό αρχικά. Θέλω να αντισταθμίσω αυτό το φαινόμενο ενισχύοντας τις δικές τους φωνές στις ιστορίες μου. Το βλέπουμε συχνά και στη δημοσιογραφική κάλυψη αληθινών εγκλημάτων: οι δράστες παίρνουν τον χώρο τους επειδή θέλουμε να καταλάβουμε τι τους οδήγησε στις πράξεις τους. Αλλά ποιος μιλάει για τη μητέρα που η κόρη της δολοφονήθηκε και πρέπει πια να συνεχίσει τη ζωή της με το κενό αυτής της απώλειας;

-Το «Καλό μου παιδί» ξεκινά εκεί που άλλα θρίλερ τελειώνουν. Ποια εσωτερική ανάγκη σας οδήγησε να πείτε μία τέτοια ιστορία με τόσο ανατρεπτική δομή;

Εχω μία βαθιά ανάγκη να κατανοήσω την ανθρώπινη φύση. Και θέλω οι ιστορίες μου να είναι όσο πιο κοντά γίνεται στην πραγματικότητα. Εχει αναρωτηθεί ποτέ κανείς τι συμβαίνει όταν ένα έγκλημα έχει ήδη διαπραχθεί; Τι γίνεται μετά; Στα μυθιστορήματα -ακόμα και στα θρίλερ- συνήθως βλέπουμε πως το έγκλημα εξιχνιάζεται, το θύμα σώζεται και επιστρέφει στην παλιά του ζωή σαν να μην έγινε τίποτα, ο δράστης συλλαμβάνεται ή σκοτώνεται – ένα «happy end», ας πούμε. Στην πραγματικότητα, όμως, τέτοιο τέλος δεν υπάρχει. Θέλω οι άνθρωποι να νιώθουν πως τους καταλαβαίνουν μέσα από τις ιστορίες μου. Αυτός είναι ο στόχος μου – όχι απλώς η ψυχαγωγία.

-Ερχεστε στην Αθήνα για το Agatha Festival – μία γιορτή όπου το έγκλημα γίνεται τέχνη και η τέχνη κοινή εμπειρία. Πώς νιώθετε που θα συναντήσετε αναγνώστες που σας έχουν ήδη «διαβάσει» πριν σας γνωρίσουν;

    Ανυπομονώ τρομερά! Λαμβάνω πολλά μηνύματα από Ελληνες αναγνώστες που είναι απίστευτα ζεστοί και εκφραστικοί. Για έναν συγγραφέα από το εξωτερικό δεν είναι αυτονόητο ότι θα εκδοθεί σε άλλη χώρα και μάλιστα θα γίνει τόσο αποδεκτός και αγαπητός από το κοινό της. Νομίζω πως ήρθε πια η ώρα να σας ευχαριστήσω και προσωπικά, έτσι δεν είναι;