Υπήρχε, στο παρελθόν μία τηλεοπτική εκπομπή που καλούσε, επί δεκαετία και βάλε, «τους αλαφροΐσκιωτους» και «τους τρελούς του χωριού». Πολλοί θεωρούσαν ότι η παραγωγή το έκανε για «να σπάνε πλάκα» οι τηλεθεατές και -η αλήθεια να λέγεται- αυτό απεδείκνυαν οι υψηλές τηλεθεάσεις. Είχαν, βέβαια, γραφτεί πολλά αρνητικά σχόλια και κριτικές και είχαν γίνει πολλές συζητήσεις.

Η παρουσιάστρια -που και παιδεία και γνώσεις είχε- υποστήριζε ότι η εκπομπή ήταν κοινωνική προσφορά και πως και αυτοί οι άνθρωποι «είχαν δικαίωμα να δηλώνουν την τηλεοπτική τους παρουσία, πολλώ δε μάλλον όταν οι κυριλάτες εκπομπές, τους είχαν κομμένους». Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης λαμβάνοντας αρκετές επιστολές από διαμαρτυρόμενους τηλεθεατές και ΜΗΚΥΟ, έβαλε τσουχτερό πρόστιμο στο κανάλι στο οποίο παρουσιαζόταν η εκπομπή με το σκεπτικό «της γελοιοποίησης των καλεσμένων». Θυμάμαι ότι τότε ισχυροί ακαδημαϊκοί δάσκαλοι υπερασπίστηκαν το δικαίωμα των «καλεσμένων» να έχουν δημόσια παρουσία στα κανάλια.

Σκεφτόμουν ότι εκείνη η εποχή ήταν της τηλεοπτικής «αθωότητας». Τώρα ξέφυγαν τα πράγματα με τις «εκπομπές» του σκοτεινού Διαδικτύου, με  θεματική τους τη βάναυση κακοποίηση ατόμων με νοητική στέρηση. Αλλά και με πρόθυμους τηλεθεατές, προστατευμένους κάτω από την ανωνυμία τους, που από τον καναπέ τους, πλήρωναν τον εξευτελισμό και την κακοποίηση αυτών των παιδιών, χωρίς ίχνος ενσυναίσθησης.

Συνάδελφος, έμπειρος στη διαχείριση των social media, παρατήρησε ότι μετά το άρθρο μου για τους δύο «επιχειρηματίες» -αναφέρονται στα αστυνομικά δελτία ως Κερατσίνι και Αιγάλεω- πιθανόν οι αναγνώστες να πιστεύουν ότι η σύλληψή τους, έκλεισε αυτού του είδους τις «επιχειρήσεις». Ωστόσο υπάρχουν πολλές ακόμη και «το συγκεκριμένο σκεπτικό «των επικερδών εκπομπών» έχει εισαχθεί από την Αμερική, όπου ο κανιβαλισμός έχει διαστάσεις που δεν μπορούμε να φανταστούμε.

Αυτού του είδους η εκμετάλλευση που «τέρπει» και «διασκεδάζει» ανθρώπους που δικαιολογούν το αποτρόπαιο της πράξης τους, δήθεν ότι  «σπάνε πλάκα», πληρώνοντας αδρά για την κακοποίηση «των αδυνάτων» προσφέρονται, όταν έλθουν στο φως της δημοσιότητας, όχι μόνον για να ηθικολογήσουμε προχείρως, αλλά και για να εκφράσουμε το μαζικό αποτροπιασμό μας. Αυτό είναι το ζητούμενο;

Ποια είναι η απάντηση στο καίριο ερώτημα: «Μα, γιατί δεν βρίσκεται, έστω κι ένας «θεατής», να καταγγείλει όσα τραγικά βλέπει να γίνονται εις βάρος ατόμων -για λίγα ευρώ που πληρώνονται- τα οποία δεν μπορούν να υποστηρίξουν όχι τα ανθρώπινα δικαιώματά τους, όχι την αξιοπρέπειά τους αλλά στοιχειωδώς τον εαυτό τους, νομίζοντας ότι κάνουν «κάτι σπουδαίο» και ότι «έχουν αποδοχή»;

Το άλλο που με απασχολεί είναι πώς είναι δυνατόν η Αστυνομία να ονομάζει τους επιχειρηματίες-βασανιστές με τις περιοχές που δραστηριοποιούνται; Ονόματα δεν έχουν; Και γιατί δεν προσπαθεί η Αστυνομία να βρει και τους ρέκτες  «θεατές», που πληρώνουν για την κακοποίηση; Εντάξει, ο «παραγωγός» του βασανισμού των παιδιών με νοητική στέρηση, είναι κτήνος. Αυτός που πληρώνει για να το βλέπει, τι είναι;