Και έχουμε φτάσει στο συγκλονιστικά πολύπλοκο σήμερα όπου, μετά την κατάρρευση όλων των γνωστών -ισμών και των παραδοσιακών αιτημάτων της δημοκρατίας, αναδεικνύεται ως κυρίαρχη μια άλλη πιο σύνθετη και πιο απαιτητική -πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά- πραγματικότητα: Η καθημερινότητα. Καταργώντας σχεδόν κάθε χρήση ιδεολογίας, η καθημερινότητα είναι πλέον αυτή που ρυθμίζει τα επίπεδα επιρροής που ασκεί η πολιτική. Αυτός ο νέας μορφής κινητήρας εσωτερικής καύσης είναι που κάνει όσα συμβαίνουν στο πεδίο της αντιπολίτευσης στην Ελλάδα να μοιάζουν ελαφρώς πρωτόγονα.

Εγκλωβισμένη σε έναν μικρόκοσμο, που σε κανονικές συνθήκες είναι φυσιολογικό, αλλά πρέπει να έχει μικρότερη διάρκεια για να οδηγεί σε κάτι υγιές, η αντιπολίτευση είτε από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, όπου η παρακμή ανακαλύπτει καθημερινά και νέα σκαλοπάτια για να κατέβει, είτε από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ που αναζητεί την αναγέννηση της ταυτότητάς του με συνθήματα και ιδεολογικές γενικολογίες από τα 90ς, μοιάζει να μην βλέπει μπροστά της, κάθε κομμάτι της για τους δικούς του λόγους. Δεν πείθει, δεν εμπνέει ούτε καν ότι μπορεί να δημιουργηθεί κάτι που να απαντά στις ανάγκες της σύγχρονης ζωής.

Ούτε οι νεο-αγανακτισμένοι ούτε οι τακτικισμοί και οι ίντριγκες, μαζί με τις αριστερές φαντασιώσεις και την αναβίωση των αυταπατών, μπορούν να δώσουν λύσεις. Στη σημερινή πραγματικότητα όποιος επιδιώκει να παράγει πολιτική θα πρέπει να προσαρμοστεί μια ώρα γρηγορότερα, χωρίς αυταπάτες αλλά ούτε και κυνισμούς, στο εξής: Οποιο και αν είναι το (ιδεολογικό) ερώτημα, η απάντηση είναι η καθημερινότητα και οι ανάγκες της. Διαφορετικά θα μοιάζει με εκείνον τον μεθυσμένο που όταν τον ρώτησαν γιατί ψάχνει τα κλειδιά του κάτω από τον στύλο της ηλεκτρικής εταιρίας, ενώ είναι σίγουρος ότι τα έχει χάσει αλλού, απάντησε «γιατί μόνο εδώ έχει φως»…