ΚΑΤ’ αρχάς, ας ξεκινήσουμε από τα θετικά. Ολοκληρώνεται αύριο το πρωτάθλημα. Δεν το λες και λίγο. Η αντιπαράθεση των παραγόντων στη φετινή σεζόν ήταν τόσο έντονη, που εύκολα θα μπορούσε να μην είχε ολοκληρωθεί. Είχε ενδιαφέρον μέχρι την προτελευταία αγωνιστική και άφησε μια γλυκιά γεύση και στους νικητές και στους χαμένους.

ΑΥΤΟ το τσίρκο, όμως, που γίνεται με τον τελικό Κυπέλλου δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει. Εδώ και αρκετές εβδομάδες ψάχνουν να βρουν πού θα γίνει το ματς. Στο τραπέζι έπεσαν 16 διαφορετικές πόλεις. Η Λευκωσία, η Αθήνα, ο Βόλος, η Λάρισα, η Λαμία, το Αγρίνιο, τα Ιωάννινα, το Ηράκλειο, η Νέα Υόρκη, το Λονδίνο, το Βερολίνο, η Μελβούρνη, το Βελιγράδι, τα Τίρανα, το Βουκουρέστι, μέχρι και το Σοσνόβιετς της Πολωνίας.

ΧΘΕΣ βγήκε η απόφαση. Ο τελικός θα γίνει στον Βόλο. Αλλά υπάρχει και ένας αστερίσκος. Αν, λένε, δεν γίνει στον Βόλο, τελικά οι ομάδες θα παίξουν στο Ελμπασάν της Αλβανίας.

ΓΕΛΑΕΙ ο πλανήτης με τα χάλια μας. Σε Ελλάδα και Κύπρο κανείς δεν θέλει να φιλοξενήσει τον αγώνα, γιατί όλοι θυμούνται τις συμπλοκές και τα μαχαιρώματα στον τελικό του Βόλου πριν από λίγα χρόνια. Στο εξωτερικό δεν έχει νόημα να γίνει, γιατί δεν «μεταναστεύει» επειδή έχουμε καλό προϊόν, όπως γίνεται με τους τελικούς Κυπέλλου άλλων χωρών, αλλά επειδή δεν μπορεί να διοργανωθεί εδώ.

ΘΑ μπορούσαμε να πάμε στο Γιβραλτάρ ή στα Νησιά Φερόε, αλλά είναι αρκετά πιθανό οι χούλιγκαν να φτάσουν μέχρι και εκεί. Ή θα μπορούσε να γίνει το ματς σε κάποια από τις εκατοντάδες ακατοίκητες βραχονησίδες του Αιγαίου, για να μην κινδυνεύσει κανείς.

ΑΥΤΟ είναι το χάλι των ομάδων και των παραγόντων που, αντί να διαλύσουν τους «στρατούς» των χούλιγκαν, τους στηρίζουν. Και καθόμαστε και βλέπουμε να σπάνε τα γήπεδα ανενόχλητοι για ένα πέναλτι ή ένα οφσάιντ.

ΣΤΑ τέλη Ιουλίου – αρχές Αυγούστου οι ομάδες μας θα βγουν από τα σύνορα, για να παίξουν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Από τις πέντε που θα κατέβουν στα προκριματικά, θα καταφέρουν να περάσουν -ας πούμε- δύο σε ομίλους. Γιατί πέρσι δεν πέρασε καμία.

ΑΥΤΟ θα έπρεπε να προβληματίσει τους μεγαλόσχημους παράγοντες, που τσακώνονται μεταξύ τους. Θα έπρεπε να καθίσουν μαζί σε ένα τραπέζι και να δουν πώς θα φτιάξουν πιο ισχυρές ομάδες, πώς θα δημιουργήσουν ακαδημίες στα πρότυπα π.χ. της Πόρτο, πώς θα διώξουν από τις κερκίδες τους μπαχαλάκηδες. Και αφού ύστερα από κάποια χρόνια τα καταφέρουν και οι ελληνικές ομάδες αγωνίζονται σε ευρωπαϊκούς ομίλους και κάνουν καλή πορεία, τότε ας αρχίσουν πάλι να τσακώνονται για τα… δικά τους.