Η απουσία αντιπολίτευσης επισημάνθηκε από την πρώτη στιγμή ως ένα ελλειμματικό στοιχείο για την ουσιαστική λειτουργία της Δημοκρατίας. Ωθώντας τον Κ. Μητσοτάκη να πει το περίφημο ότι η Ν.Δ. θα είναι και κυβέρνηση και αντιπολίτευση. Ομως ουδείς τόλμησε να αμφισβητήσει την πολιτική ισχύ που εξασφάλισε με την ενισχυμένη επανεκλογή του ο πρωθυπουργός. Κάτι ψέλλισαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ περί «λάθους του λαού» και μετά διαλύθηκαν ησύχως, οδεύοντας στα κακοτράχαλα και μοναχικά μονοπάτια της πολιτικής αποσύνθεσης. Και βεβαίως δεν υπήρξε ίχνος δημόσιου σκιρτήματος ανησυχίας ή δυσαρέσκειας από τους μεγάλους «συστημικούς παίκτες».

Ομως το κακό ξεκίνημα της νέας κυβέρνησης με φάλτσα και ατοπήματα, σε συνδυασμό με το πολύ δύσκολο και καταστροφικό καλοκαίρι, δημιούργησε τις συνθήκες να προκύψει το «βουβό αίτημα» για την ύπαρξη αντιπολίτευσης. Ο Α. Τσίπρας ήταν και είναι ουσιαστική ανύπαρκτη λύση και ο Ν. Ανδρουλάκης δεν έδειξε ότι μπορεί να ηγηθεί μιας αποτελεσματικής προσπάθειας για την ανακατάληψη του χώρου της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και κάπως έτσι προέκυψε εξ ουρανού η «λύση Κασσελάκη»…

Ή, με άλλα λόγια, η ανάγκη για έναν «Κυριάκο της Κεντροαριστεράς». Οσο κραυγαλέα πολιτικά ρηχή είναι η «λύση Κασσελάκη», άλλο τόσο δεν είναι απροετοίμαστη. Συνδυασμός επιχειρηματικών και εφοπλιστικών δυνάμεων δείχνει να έχει «επενδύσει» στο golden boy της Goldman Sachs. Το φως που ρίχνεται σιγά σιγά στις γκρίζες περιοχές της persona Στ. Κασσελάκης αποκαλύπτει ενδιαφέροντα ευρήματα της οικογενειακής πορείας του, που σχετίζονται ακόμα και με τη Δικαιοσύνη. Και όχι με κάποιο «παραδικαστικό». Απλώς ο Στ. Κασσελάκης, αντιγράφοντας το «μοντέλο Μακρόν», έσπευσε να αναδείξει ο ίδιος, με τη δική του εκδοχή, τις γκρίζες ζώνες του, με προφανή στόχο να τις «κάψει». Το κυνήγι του «παραδικαστικού», οι εξ ουρανού πλήρεις υποτροφίες για τη μέση και ανώτατη εκπαίδευση του στα καλύτερα σχολεία και πανεπιστήμια της Αμερικής, η πρόθυμη να του γνωρίσει το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού Goldman Sachs και η απίστευτη ευκολία να γίνει εφοπλιστής παίρνοντας ένα μεγάλο δάνειο με προσωπική εγγύηση είναι -όπως λένε αυτοί που ξέρουν- «μόνο η κορυφή του παγόβουνου». Αυτά όμως αφορούν άλλες διαδικασίες του παρόντος και του μέλλοντος.

Το δεδομένο είναι ότι ο λαμπερός καπιταλιστής που έγινε ΣΥΡΙΖΑ στα 36 του προκάλεσε τρικυμία όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ. Αν του αφαιρέσει κανείς την ιδιότητα του «αριστερού» -την οποία εδώ που τα λέμε αποφεύγει να την επικαλείται και ο ίδιος-, θα διαπιστώσει ότι η ρηχή και ακατέργαστη ρητορική του «δεν σημαδεύει» τον Κ. Μητσοτάκη. «Σημαδεύει» και μάλιστα κατακούτελα το ΠΑΣΟΚ και τον Ν. Ανδρουλάκη. Η «μαγκιά» «θέλετε κάποιον που να μπορεί να νικήσει τον Μητσοτάκη» παραπέμπει περισσότερο στη γνωστή «μαγκιά» του πολιτικού προστάτη του Π. Πολάκη και σε χονδροειδή αντιπερισπασμό. Η «λύση Κασσελάκη» δεν έχει καμία τύχη στην επικείμενη εκλογή νέου αρχηγού στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν αφορά άλλωστε αυτήν τη διαδικασία. Πάει παρακάτω. Μετά την εκλογή νέου αρχηγού στην αξιωματική αντιπολίτευση, μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές και -εξαρτάται- ίσως και μετά τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου.

Τότε αναμένεται, ανάλογα και με τα αποτελέσματα των δύο εκλογικών αναμετρήσεων, αλλά και την πορεία της κυβέρνησης, να εμφανιστεί το «ιππικό». Το οποίο έχει τις δυνάμεις και την επιρροή να απαιτήσει, στο όνομα της καλής λειτουργίας της Δημοκρατίας, π.χ. τη συνένωση τμημάτων του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ σε ένα νέο κόμμα και υπό μια νέα «άφθαρτη» και «χαρισματική» ηγεσία. Εκεί «παίζει» η «λύση Κασσελάκη», εφόσον με το αιφνίδιο και ισχυρό ντου που έκανε στην πολιτική ζωή της χώρας ενέγραψε υποθήκη. Αλλωστε δεν διστάζει να το λέει και ο ίδιος ότι στόχος του είναι να γίνει πρωθυπουργός. Μετά τον Κ. Μητσοτάκη. Αυτό δεν το λέει.

Το αν θα αντέξει αυτό το φιλόδοξο σχέδιο επί χάρτου εξαρτάται από αρκετούς σταθμισμένους αλλά και αστάθμητους παράγοντες. Με κυριότερο όλων τον λαϊκό παράγοντα.

Ετσι εξηγούνται όμως και αρκετά καινούργια(;) μυστήρια. Οι μακρότατες διακοπές του Α. Τσίπρα στις ΗΠΑ, η στήριξη που παρέχει στον Στ. Κασσελάκη (στο επιτελείο του βρίσκονται πολύ στενοί συνεργάτες του τέως προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ), την ίδια στιγμή που παραγγέλνει άρθρα για την «ουδετερότητά» του. Με χαρακτηριστικότερο όλων τη στράτευση του Π. Πολάκη, αρκετών «προεδρικών» και όλου του «υπογείου της Κουμουνδούρου» στις υπηρεσίες του λαμπερού Στέφανου. Ο οποίος -ω του θαύματος!- συμβολίζει ό,τι χλεύαζε και μισούσε περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ και ο «πολακισμός» μέχρι πριν από λίγες ημέρες…

Τώρα κλείνονται τα μεγάλα πολιτικά deals. Τώρα ζυμώνονται οι αόρατες συμμαχίες του μέλλοντος, που εξασφαλίζουν μερίδιο σε σημερινούς πρωταγωνιστές, οι οποίοι δεν έχουν μέλλον. Και τώρα διαμορφώνονται οι «λεπτομέρειες» της «επιχείρησης» να γίνει λιγότερο ισχυρός Κ. Μητσοτάκης και άρα πιο ευάλωτος στις επιθυμίες των πάσης φύσεως συμφερόντων.

ΑΙΧΜΗ

ΞΕΦΕΥΓΕΙ Η ΒΙΑ

Η βία μεταξύ ανηλίκων έχει γίνει καθημερινότητα. Οι οδηγοί τσακώνονται πολύ πιο εύκολα για ένα προσπέρασμα. Οι χούλιγκαν πυκνώνουν τη δράση τους -παρά τις δύο τελευταίες στυγερές δολοφονίες νέων παιδιών και τα αστυνομικά μέτρα-, συντονισμένοι με παρακρατικές οργανώσεις των δύο άκρων. Η ενδοοικογενειακή βία χτυπάει κόκκινο. Η αυτοδικία, είτε αφορά «προσωπικούς λογαριασμούς» είτε αυτόκλητους «σερίφηδες» του Μεταναστευτικού, εξαπλώνεται και διεκδικεί «νομιμοποίηση» από μεγαλύτερο τμήμα της κοινωνίας.

Σε αυτό το ναρκοθετημένο πεδίο μπαίνουν και δημοσιογράφοι. Είτε ως θύματα είτε ως θύτες. Παρότι οι περιπτώσεις του Γ. Παπαχρήστου και του Κ. Βαξεβάνη δεν είναι ίδιες (ως προς την εξέλιξη των γεγονότων και την αρχή της χειροδικίας), δεν παύουν να είναι χαρακτηριστικές. Οπως χαρακτηριστικό είναι ότι μέρος της αρθρογραφίας, που είναι στρατευμένη στο λαϊκισμό, στο φασισμό και τις ψεκασμένες θεωρίες, εύκολα μπορεί να ερμηνευθεί ως προτροπή για τη διάπραξη ποινικών αδικημάτων.

Η εξάπλωση της βίας χτυπάει σαν μεγάλη βυζαντινή καμπάνα. Χτυπάει πρώτα απ’ όλα για την κοινωνία. Τους υπεύθυνους πολίτες, τους ώριμους γονείς, τους δασκάλους και τους καθηγητές, τους ιερείς και κάθε μορφή συλλογικότητας. Από τα αθλητικά σωματεία της γειτονιάς μέχρι τα κόμματα και την κυβέρνηση.

Κασιδιάρης «αποκεφαλίζει» Στίγκα

Οπως φαίνεται δεν ήρκεσε στον Η. Κασιδιάρη η έμπρακτη μεταμέλεια του Β. Στίγκα, ο οποίος ή δεν κατάλαβε ή έκανε ότι δεν κατάλαβε ποιος είναι ο αρχηγός του ακροδεξιού κόμματος, που ξαναμπήκε στη Βουλή. Ο Β. Στίγκας είχε οριστεί αρχηγός από τον Η. Κασιδιάρη και προφανώς νόμισε πως μπορούσε να αποκτήσει κόμμα με κρατική επιχορήγηση και κάποια θεσμική ισχύ. Το μοιραίο λάθος του αποδεικνύεται η απειλή διαγραφής βουλευτή που είχε δηλώσει υποστήριξη στην υποψηφιότητα Κασιδιάρη για τον Δήμο Αθηναίων. Ηθελε-δεν ήθελε, «κατάπιε» τις διαγραφές, συντάχθηκε με την ανοικτή υποστήριξη Κασιδιάρη, αλλά ο πραγματικός αρχηγός δεν αρκείται: Επιδιώκει την εκδίωξη του Β. Στίγκα από την αρχηγία μέσω ενός έκτακτου συνεδρίου του κόμματος. Λέγεται, δε, πως έχει ορίσει ήδη αρχηγό και υπαρχηγό των «Σπαρτιατών».

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Ο δικηγόρος του πατρός Κασσελάκη, όταν είχε μπλεξίματα με τη Δικαιοσύνη, είναι το ίδιο πρόσωπο που βρέθηκε αργότερα στον Τομέα Διαφάνειας του ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αληθεύει, όπως λέγεται στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου, ότι η έως τώρα καμπάνια του Στ. Κασσελάκη έχει κοστίσει άνω των 200.000 ευρώ;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Τελικά το «καλάθι της ΔΕΘ» θα είναι κυρίως μεταρρυθμιστικό, αλλά θα έχει και κάτι παραπάνω για τις ευάλωτες ομάδες;