ΠΡΟΣ τι η έκπληξη; Την PISA περιμέναμε για να καταλάβουμε τα χάλια μας; Δεν γνωρίζουμε τι γίνεται στα σχολεία; Δεν ξέρουμε πως το υπάρχον σύστημα δεν τραβάει; Γιατί χώνουμε το κεφάλι μας στην άμμο σαν στρουθοκάμηλοι;

ΤΑ προβλήματα στο εκπαιδευτικό σύστημα είναι πολλά και σύνθετα. Το σημαντικότερο, όμως, είναι πως εδώ και χρόνια ο κύριος πυλώνας της εκπαίδευσης δεν είναι πια το σχολείο αλλά το φροντιστήριο.

ΚΑΠΟΤΕ το φροντιστήριο λειτουργούσε ως ενισχυτική διδασκαλία για τις πανελλαδικές εξετάσεις. Με τα χρόνια αυτό άρχισε να «κατεβαίνει» τις τάξεις. Εγινε «καθεστώς» και στο Γυμνάσιο. Τώρα, πια, οι γειτονιές έχουν γεμίσει με «κέντρα μελέτης» για τους μαθητές του Δημοτικού.

ΑΠΟ πού να ξεκινήσει κανείς. Από την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, που γίνεται μόνο για τα μάτια του κόσμου; Είτε κάποιος κάνει εξαίρετα το λειτούργημα είτε κάποιος απλά μπαίνει στην τάξη και… κάθεται, δεν υπάρχει καμία διαφορά. Ούτε μισθολογική ούτε, βέβαια, πειθαρχική.

ΤΑ τελευταία χρόνια προωθήθηκαν αρκετές μεταρρυθμίσεις που βρίσκονται στη σωστή λογική. Αλλά δεν αρκούν. Η κατάσταση δεν διορθώνεται με μερεμέτια. Οι παθογένειες έχουν διαβρώσει το εκπαιδευτικό σύστημα από τα θεμέλια έως την κορυφή.

ΧΡΕΙΑΖΟΝΤΑΙ περισσότεροι εκπαιδευτικοί; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Χρειάζονται μεγαλύτεροι μισθοί; Προφανώς. Χρειάζεται εκσυγχρονισμός των υποδομών; Κάτι γίνεται. Χρειάζονται νέα βιβλία; Και σε αυτό κάτι γίνεται. Αρκούν όλα αυτά; Οχι.

ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ γκρέμισμα και ξαναχτίσιμο. Μια ρηξικέλευθη μεταρρύθμιση από το μηδέν. Δεν ξέρω αν πρέπει να υιοθετήσουμε το μοντέλο της Σιγκαπούρης ή της Φινλανδίας. Αυτό πρέπει να το δουν οι ειδικοί. Αλλά ούτε αυτό αρκεί. Γιατί το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η έλλειψη συναίνεσης.

Η ολιστική μεταρρύθμιση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι κάτι που απαιτεί, τουλάχιστον, μία δωδεκαετή προσαρμογή. Αρα, πρέπει να είναι διασφαλισμένο ότι τα πράγματα δεν θα αλλάζουν από την κάθε κυβέρνηση ή τον κάθε υπουργό.

ΔΕΝ υπάρχει άλλος χρόνος. Η κυβέρνηση οφείλει να προχωρήσει στις απαραίτητες τομές. Και το νέο εκπαιδευτικό σύστημα να αλλάξει σταδιακά, από την Πρώτη Δημοτικού, και κάθε χρόνο να «ανεβαίνει» τάξη. Ετσι γίνεται στις σοβαρές χώρες.

ΑΛΛΙΩΣ, αν δεν υπάρχει η βούληση, ας τα αφήσουμε όλα όπως είναι. Ας συνεχίσουμε να βουλιάζουμε όλο και πιο κάτω. Κι ας σταματήσουμε να γκρινιάζουμε όλοι.