Τότε οι Αμερικανοί στρατιωτικοί αναλυτές πρόβλεπαν (ή μήπως σχεδίαζαν;) ένα μεγάλο Κουρδιστάν από τουρκικά, συριακά και ιρανικά εδάφη, διάσπαση του Ιράκ σε σουνιτικό και σιιτικό, διαμελισμό της Σαουδικής Αραβίας με ανεξαρτητοποίηση των Ιερών Τόπων Μέκκας και Μεδίνας και δημιουργία μιας Μεγάλης Ιορδανίας. Τέλος, συρρίκνωση Αφγανιστάν και Πακιστάν με τη δημιουργία ανεξάρτητου Βελουχιστάν.

Ενα κλασικό αγγλοσαξονικό «διαίρει και βασίλευε» αλά Σάικς-Πικό 1916, που εκ πρώτης όψεως θα συνέφερε την Ελλάδα. Ισως αυτόν το χάρτη να είχε υπόψη του ο Ερντογάν όταν δήλωνε μετά το πραξικόπημα ότι «η Τουρκία είτε θα χάσει είτε θα κερδίσει εδάφη». Για να αποχαλινωθεί στη συνέχεια με τα λιβυκά μνημόνια, τις «Γαλάζιες Πατρίδες», τα ερευνητικά στην κυπριακή ΑΟΖ και τους κατακτητικούς (εμείς δεν τους λέμε απλά «αναθεωρητικούς») χάρτες του Εθνικού Ορκου 1920, με τελευταίο εκείνον του Μπαχτσελί.

Σήμερα ξέρουμε ότι ο χάρτης του Janes Defence δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Αντιθέτως, η Συρία πέρασε στη ρωσική επιρροή και η Τουρκία άρπαξε ένα βόρειο κομμάτι της – με τους Αμερικανούς να περιορίζονται σε ένα φιλέτο των πετρελαίων. Σαν άλλος Μπαχτσελί, ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ λάνσαρε τώρα έναν «ιστορικά διαστροφικό» χάρτη (αποδίδοντάς τον σε Δυτικούς troll-αναλυτές) με την Ουκρανία διαμελισμένη ανάμεσα σε μια Μεγάλη Πολωνία και μια Μεγάλη Ρωσία και τη Ρουμανία να έχει δαγκώσει ένα γερό κόκαλο.

Στην παλιά Ουκρανία απομένει ένα λυμφατικό κρατίδιο πέριξ του Κιέβου. Κάτι σαν Συνθήκη Σεβρών αλά ουκρανικά, αλλά ασυγκρίτως πιο ανελέητη. Πέρα από τον προφανή στόχο να καταρρακώσει το ηθικό των Ουκρανών, πιστεύουμε ότι ο Μεντβέντεφ εξέφρασε έναν μύχιο ρωσικό πόθο, παίζοντας ταυτόχρονα με τα εθνικιστικά φαντάσματα της Μεσευρώπης, για να υπονομεύσει τη νατοϊκή συνοχή. Ολα μέσα στο παιχνίδι.