Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις στην ιστορία της ανθρωπότητας έγιναν από αυτούς τους διψασμένους για περιπέτεια και γνώση ανθρώπους. Οπως ήταν ο Αντώνης Συκάρης, ο κορυφαίος ορειβάτης που έβγαλε αυτή η χώρα, από τους καλύτερους στον κόσμο και ένας από τους πιο θερμούς και γλυκούς ανθρώπους που θα μπορούσε κάποιος να γνωρίσει.

Δεν είναι εύκολο για τον μέσο άνθρωπο, όπως η γράφουσα, να καταλάβει πώς μπορεί κάποιος να αφήνει πίσω του την ασφάλεια και θαλπωρή του σπιτιού του και τους αγαπημένους του για να ξεκινήσει ένα σκληρό ταξίδι στις υποξικές, αφιλόξενες πλαγιές των ψηλότερων βουνών του κόσμου. Κανείς, εκτός και αν ανήκει σε αυτή την ολιγομελή ομάδα των σκληροτράχηλων Σέρπα, δεν μπορεί να νιώσει ή να υποκριθεί πως νιώθει το αίσθημα που περιγράφουν οι ίδιοι όταν βρίσκονται εκεί ψηλά.

«Ο οργανισμός και το μυαλό σου λένε να γυρίσεις στην ασφάλεια της κανονικής σου ζωής. Αλλά μια φωνή μέσα σου λέει να φτάσεις στην κορυφή. Αν υπερισχύσει η τελευταία, θα το κάνεις», έλεγε ο ίδιος (στην «Καθημερινή») με πλήρη διαύγεια και απόλυτη αίσθηση του θανατηφόρου κινδύνου που αντιμετώπιζε. Αλλωστε, είχε ήδη βιώσει την απώλεια δύο μελών από την ομάδα του στα Ιμαλάια και όπως είχε πει, ήταν έτοιμος. «Εχω κάνει διαθήκη», έλεγε με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου.

Γιατί; Ισως επειδή είχε ζήσει αυτό που πρώτος περιέγραψε ο Χίλαρι, όταν πάτησε στην παρθένα τότε κορυφή του Εβερεστ: «Είναι σαν να φθάνεις στο φεγγάρι χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας». Δεν θα το καταλάβουμε οι κοινοί θνητοί ποτέ και ακριβώς για αυτό δεν θα πάψουμε να το θαυμάζουμε.