Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Από τις πορτογαλικές Αζόρες και τα ισπανικά Κανάρια Νησιά στον Ατλαντικό έως τις ακτές της Βαλτικής και της Μαύρης Θάλασσας και από τις εκτάσεις της Λαπωνίας έως τη Γαύδο και τη Λαμπεντούζα, κυματίζει η μπλε σημαία με τα κίτρινα αστέρια.

Με τα σύγχρονα μέσα που διαθέτουν, οι γεωγράφοι ανακαλύπτουν εύκολα το κέντρο αυτού του ακανόνιστου σχήματος, που μετατοπίζεται συνεχώς ανάλογα με τις πολιτικές εξελίξεις. Οταν, για παράδειγμα, η Κροατία έγινε το 28^ο μέλος το 2013, το γεωγραφικό κέντρο της ευρωπαϊκής επικράτειας μετακινήθηκε από τη γερμανική κωμόπολη Μέερχολτς του κρατιδίου της Εσσης στην πόλη Βέστεργκρουντ της Βαυαρίας.

Κι αυτή όμως θα δώσει τα σκήπτρα στο χωριουδάκι Γκαντχάιμ το 2019, όταν η Βρετανία «αυτο-αφαιρεθεί» από το χάρτη. «Νομίσαμε ότι ήταν πρωταπριλιάτικο αστείο όταν το γεωγραφικό ινστιτούτο ING του Παρισιού μάς ανακοίνωσε ότι εμείς θα είμαστε το κέντρο της Ευρώπης μετά το Brexit», είπε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο πρόεδρος της κοινότητας, Γιούργκεν Γκετς.

Ασφαλώς, θα προσέξατε πως με οποιαδήποτε γεωγραφική αλλαγή στην Ε.Ε. -είτε προστίθενται είτε αφαιρούνται χώρες- το κέντρο δεν φεύγει ποτέ από τη Γερμανία (πού είσαι, Λίνεκερ!).

Οι κάτοικοι του Γκαντχάιμ εύχονται απλώς την επόμενη φορά η αιτία να είναι η διεύρυνση και όχι ένα ακόμη -exit. «Ελπίζουμε οι Γάλλοι να μην κάνουν το ίδιο με τους Βρετανούς», δήλωσαν ανήσυχοι με τη Λεπέν. Πράγματι, αν φύγει και η Γαλλία, τότε η Ε.Ε. θα πάψει να έχει κέντρο. Γιατί απλούστατα θα έχει κοπεί γεωγραφικά στα δύο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου