Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Ιδιαίτερα ψυχρή ήταν η συνάντησή του με την Τερέζα Μέι στην Ντάουνινγκ Στριτ, στα τέλη Φεβρουαρίου, όταν ο αρχηγός του En Marche! δήλωσε ορθά κοφτά ότι στο βαθμό που του περνάει από το χέρι θα εργαστεί για «ένα δίκαιο Brexit, που θα προασπίζεται τα συμφέροντα των Γάλλων και των Ευρωπαίων (άρα όχι των Βρετανών)». Για να ευθυγραμμιστεί μάλιστα πλήρως με τον Σόιμπλε -ο οποίος τόσο τον αγαπάει- ο Μακρόν πρόσθεσε ότι «η καλύτερη εμπορική συμφωνία για το Ηνωμένο Βασίλειο είναι η παραμονή του στην Ε.Ε.» (σ.σ. άρα τώρα που απομακρυνθήκατε από το ταμείο ετοιμαστείτε να πληρώσετε το λογαριασμό).

Με τον άκρατο φιλοευρωπαϊσμό και το δύσκολα αποκρυπτόμενο φιλογερμανισμό του, ο Μακρόν κατάφερε να συσπειρώσει όλο το φάσμα του βρετανικού Τύπου. Από τη δεξιά ευρωσκεπτικιστική «Daily Telegraph» («Η εκλογή του θα αποτελέσει κακή εξέλιξη για την Τερέζα Μέι»), την προοδευτική φιλοευρωπαϊκή «Guardian» («Η παρουσία του Μακρόν θα σκληρύνει τις διαπραγματεύσεις του Brexit») και τη ναυαρχίδα του βρετανικού κεφαλαίου, «Financial Times», που φοβάται ότι ο επόμενος πρόεδρος της Γαλλίας θα προσπαθήσει να κλέψει τα χρηματοπιστωτικά πρωτεία του Σίτι προς όφελος του «παρισινού Σίτι», στη συνοικία Λα Ντεφάνς.

Μέσα σε όλα, στο πρόσωπο του Μακρόν το UKIP ανακάλυψε έναν καινούργιο λόγο ύπαρξης. «Ο εχθρός είναι ο Μακρόν!», βγήκε από το καβούκι του ακόμη κι ο αναχωρητής Νάιζελ Φάρατζ, ο… μέγας μανιτού των Brexiters, κατά τη γαλλική «Λα Ντεπές». «Ολοι λοιπόν με τη Λεπέν, η οποία πάει κόντρα, όπως εμείς, στις Βρυξέλλες, την ώρα που ο Μακρόν συντάσσεται με τον Γιούνκερ και τους άλλους επίδοξους τιμωρούς μας», πρόσθεσε ο Νάιτζελ, ξαναβρίσκοντας τη χαμένη του ζωντάνια.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου