Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Κατά τη διάρκεια της κορύφωσης της πανδημίας, η αξιωματική αντιπολίτευση πόνταρε στο σύνθημα για την «ύφεση Μητσοτάκη» και προεξόφλησε χιλιάδες λουκέτα στην αγορά λόγω της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής» της κυβέρνησης.

Τελικώς, ο «ανάλγητος» πρωθυπουργός διέθεσε το μεγαλύτερο αναλογικά πακέτο μεταξύ των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης για τη στήριξη της πραγματικής οικονομίας, ενώ η ανάπτυξη το 2021 κάλυψε τη «ζημιά» του 2020.

Την ίδια τακτική επαναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα, με επίκεντρο τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, που έχει προκαλέσει έκρηξη τιμών σε ενέργεια και τρόφιμα. Μέσα σε λίγες εβδομάδες ο κ. Τσίπρας έχει ζητήσει την κατάργηση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στα καύσιμα, τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα και την αύξηση του κατώτατου μισθού στα 800 ευρώ.

Επί των ημερών του, ο ΕΦΚ αυξήθηκε στο ανώτατο όριο που επιτρέπει η Κομισιόν, ο ΦΠΑ στα τρόφιμα ανέβηκε από το 13% στο 24%, ενώ ο κατώτατος μισθός που θα αυξανόταν στα 751 ευρώ με το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης της Αριστεράς έμεινε στάσιμος δημιουργώντας τη γενιά των 300 ευρώ.

Γενικώς, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πρώτος σε εξαγγελίες για παροχές, αλλά τελευταίος στις πολιτικές δημιουργίας εισοδημάτων. Για αυτό έχασε τις κάλπες του 2019 και για αυτό θα χάσει και τις επόμενες, όποτε κι αν στηθούν. Αντιτίθεται σε μικρές και μεγάλες επενδύσεις, δεν στηρίζει πρωτοβουλίες για την αύξηση των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας επικαλούμενος κορμοράνους λες και οι Δανοί και Σουηδοί που είναι πρωτοπόροι σε αυτό τον τομέα δεν έχουν περιβαλλοντικές ευαισθησίες, έχει μπολιάσει στην πολιτική του κουλτούρα την έννοια της αύξησης της φορολογίας ως μέσο τιμωρίας όσων ξεφεύγουν από τη μετριότητα.

Το είδαμε καθαρά κατά τη διακυβέρνησή του, την περίοδο 2015-2019, όταν η μεσαία τάξη στοχοποιήθηκε μέσω της υπερφορολόγησης και των εξοντωτικών ασφαλιστικών εισφορών εν ονόματι της «κοινωνικής δικαιοσύνης» και της «ενίσχυσης των ασθενέστερων», που ήταν τελικά και τα μεγάλα θύματα από την αύξηση των έμμεσων φόρων, ακόμα και στα ταπεινά μακαρόνια.

Το κλειδί της σταθερότητας και της ευημερίας δεν κρύβεται σε ανέφικτες υποσχέσεις, αλλά στην αύξηση της παραγωγής. Η κυβέρνηση, με τη μείωση της φορολογίας και τη βελτίωση του επενδυτικού πλαισίου, έχει πετύχει την έλευση νέων κεφαλαίων, ενώ η ενίσχυση της αγοράς έχει κρατήσει στο παιχνίδι τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, που πρέπει να εκσυγχρονισθούν και να διευρύνουν το πεδίο δράσης τους για να παραμείνουν ανταγωνιστικές.

Χρειάζονται και άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα ενθαρρύνουν την εγχώρια παραγωγή. Να τρέξουν οι επενδύσεις στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας (όλοι θέλουν φθηνό ρεύμα, αλλά κανείς στο χωριό του αιολικά ή φωτοβολταϊκά πάρκα), ταυτόχρονα με τις έρευνες κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Να δοθεί έμφαση στην αγροτική παραγωγή, με τη συνένωση μονάδων, όλοι διαπιστώνουμε πόσο σημαντική είναι η έννοια της αυτάρκειας σε βασικά είδη διατροφής, όπως τα δημητριακά.

Είναι σχεδόν σίγουρο ότι οι κήρυκες του λαϊκισμού θα δώσουν τα ρέστα τους, προσπαθώντας να κερδοσκοπήσουν πάνω στις ανησυχίες των πολιτών για το αύριο και τη δυσαρέσκειά τους για την ακρίβεια, που αν και εισαγόμενη, χτυπά τις τσέπες τους.

Χρέος της κυβέρνησης είναι να εξηγήσει στους πολίτες ότι δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις παρά μόνο η διεύρυνση της παραγωγικής βάσης που φέρνει εισοδήματα και δουλειές. Το κάρο δεν μπορεί να μπει μπροστά από το άλογο, το αποτέλεσμα το θυμόμαστε από το 2015.