Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Πέρσι, τα 200ά γενέθλια από την Ελληνική Επανάσταση εορτάστηκαν όσο και όπως επέτρεψε η σκιά της πανδημίας. Φέτος, τα 200+1 σκιάζονται από τα σύννεφα του πολέμου. Ομως, για αυτούς ακριβώς τους λόγους, τους τόσο απρόοπτους και δραματικούς, είχαμε πέρσι και έχουμε και φέτος περισσότερη ανάγκη να τα τιμήσουμε διαδηλώνοντας υπέρ της ανεξαρτησίας, της ειρήνης, της ζωής, της δημοκρατίας. Ολα γένους θηλυκού.

Η ΕΛΛΑΔΑ του μηνός Μαρτίου έτους δεύτερου και εικοστού και δισχιλιοστού ευτύχησε να έχει μια γυναίκα Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Την πρώτη γυναίκα που τιμάται και τιμά τη χώρα με αυτό το αξίωμα. Η Κατερίνα Σακελλαροπούλου δεν είναι μια συνηθισμένη περίπτωση. Αλλά πάλι, ούτε η Ελλάδα είναι μια συνηθισμένη χώρα. Γεννήθηκε πολλές φορές, αγωνίστηκε άλλες τόσες, αλλά ποτέ, από τα χρόνια του Ομήρου και της Υπατίας μέχρι τις μέρες του Κολοκοτρώνη και της Μπουμπουλίνας, δεν σταμάτησε προς τη δόξα να τραβά. Εφιάλτες υπήρξαν στη διαδρομή, στο τέρμα όμως δεν έφτασε κανείς.

«ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ στη Σαλονίκη. Πολλούς ποιητές δεν πρόλαβα να δω, τους διάβασα αργότερα. Είδα τη δολοφονία του Λαμπράκη και μετά κατεβήκαμε στην Αθήνα. Αρσάκειο και Νομική Αθήνας, γνωστός συνδυασμός. Στο Αρσάκειο διδαχθήκαμε σωστά ελληνικά και δεθήκαμε με στέρεες φιλίες που κρατάνε ακόμη. Δεν ήταν εύκολες μέρες, στις εκδρομές απομακρυνόμασταν από τους καθηγητές και ακούγαμε κασέτες με τραγούδια του Θεοδωράκη, που έφερναν συμμαθήτριες με αδέλφια στον “Ρήγα Φεραίο”. Βρέθηκα στη Νομική αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση. Ωρες ατελείωτες σε αμφιθέατρα και στην Ιριδα με Γενικές Συνελεύσεις για τους Τουπαμάρος και τους Φενταγίν». Με αυτά τα λόγια ξεκίνησε τη δική της αφήγηση, επί προσωπικού, η Κατερίνα Σακελλαροπούλου, όταν την περασμένη Τρίτη παρουσιάστηκε ο τιμητικός τόμος για το πρόσωπό της με τίτλο «Το Βιώσιμο Κράτος» από την Ελληνική Εταιρεία Δικαίου του Περιβάλλοντος. Και είναι, πράγματι, το περιβάλλον ένα από τα δομικά στοιχεία διαμόρφωσης αυτής της χώρας, που, όταν φτιαχνόταν ο κόσμος, της έλαχε το ομορφότερο οικόπεδο.

«ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΤΥΧΗ να ασχοληθώ με πολλές υποθέσεις που αφορούν το φυσικό και πολιτιστικό περιβάλλον, το σπουδαιότερο κεφάλαιο της χώρας, η συνέχεια του τόπου», είπε χωρίς να κρύψει πόσο την είχε σοκάρει «η παραγνώριση των ευθυνών μας απέναντι σε όσους έπονται, η αλληλεγγύη των γενεών είναι βασική αρχή». Ομως, βασική αρχή είναι και η πειθαρχία στις αποφάσεις της πλειοψηφίας, με σεβασμό στην αξία της μειοψηφίας. «Νεαρή σύμβουλος εγώ, σε μια υπόθεση χωρίς ιδιαίτερη ένταση, διαφοροποιήθηκα σε ένα ζήτημα και ρώτησα τον τότε πρόεδρο, μήπως να μην επιμείνω στη μειοψηφία για να μην αδυνατήσει η απόφαση. “Οχι, Κατερίνα, πιστεύω στη χρησιμότητα της μειοψηφίας”, απάντησε ο Κώστας Μενουδάκος. Ισως, ήταν η μοναδική φορά που προσφέρθηκα να μην επιμείνω σε μειοψηφία», θυμήθηκε η Πρόεδρος και υπενθύμισε αυτό που δεν πρέπει να ξεχνά η χώρα.

«ΔΕΝ ΑΡΚΟΥΝ οι εκλογές σε μια χώρα για να θεωρηθεί δημοκρατία. Τη λαϊκή θέληση πλαισιώνουν οι δικαιοκρατικές αξίες, η προστασία των δικαιωμάτων, η διάκριση των εξουσιών, η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Διαφορετικά, κυλάει στην εργαλειοποίησή της και τον αυταρχισμό, όπως στα ανελεύθερα καθεστώτα του καιρού μας, που δομούνται στη διχαστική διάκριση εχθρών και φίλων, τόσο στο εσωτερικό τους όσο και στις εξωτερικές τους σχέσεις. Ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν περιορίζεται στη γεωστρατηγική ισχύ ούτε μπορεί να ιδωθεί μονοσήμαντα μέσα από το πρίσμα του ρεαλισμού των διεθνών συγκρούσεων και συσχετισμών. Είναι και μια ευθεία και δραματική σύγκρουση αξιών, ανάμεσα στην ελευθερία και τον απολυταρχισμό».

Η ΕΛΛΑΔΑ του 1821, που πολέμησε για την ανεξαρτησία της, το ξέρει καλά. Γι’ αυτό σήμερα στέκεται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr