Τη λες ισοπέδωση μουσείων, θεάτρων, πινακοθήκης, βιβλιοθηκών, να μην υπάρχει καταφυγή στα φάρμακα της τέχνης. Τη λες κατεδάφιση σχολείων, πανεπιστημίων, επειδή η Παιδεία απωθεί τη βαρβαρότητα. Τη λες εξορία όσων έφυγαν παίρνοντας στην προσφυγιά τις ζωντανές μνήμες τους. Η «ειδική επιχείρηση» του Πούτιν είναι το σύγχρονο ολοκαύτωμα, στον 21ο αιώνα.

ΩΣΤΟΣΟ, διαβάζεις δηλώσεις ματαιόσπουδων ότι αγαπούν την ειρήνη -ποιος δηλώνει ότι αγαπά τον πόλεμο;- και στην ίδια πρόταση καταδικάζουν Ευρώπη και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο. Προθυμότατοι καταγγέλλουν τον ΟΗΕ, την UNESCO, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τον παγκόσμιο καπιταλισμό, την παγκόσμια συνωμοσία εμβολίου, αλλά όχι τον Πούτιν. Υπερασπίζονται τη Ρωσία γιατί «λατρεύουν» τον πολιτισμό της. Αλλά κι εμείς. Μόνον που ο Πούτιν και η πριν από το 1922 μακρά σειρά των Πούτινδων μετέβαλαν τον ρωσικό πολιτισμό σε κρατικό όχημα προπαγάνδας και τον αθλητισμό σε κρατική απόδειξη φυλετικής ανωτερότητας…

ΑΚΟΥΣΑ τον Ελληνα πρόξενο, φτάνοντας στο αεροδρόμιο του Ελληνικού, να μιλά για την ηθική κατάρρευση, για την απόλυτη βαρβαρότητα που συνιστά ο πόλεμος της Ρωσίας. Στα ΦΕΚ του ΣΥΡΙΖΑ οι δηλώσεις του προξένου ερμηνεύτηκαν ως εξαιρετικά διπλωματικές με ισαποστάσεις! Και δεν ντράπηκαν τους χιλιάδες Ελληνες που τον άκουσαν να μιλά για την απόλυτη βαρβαρότητα. Δεν έδειξαν σεβασμό στον άνθρωπο που αγκαλιάζοντας το μωρό και τη γυναίκα του είπε ότι άντεξε τη μεγάλη σφαγή που είδε με τα μάτια του, κρατώντας στον νου του όλα όσα διαμορφώνουν την ανθρώπινη υπόσταση: Τσέχοφ και Τολστόι, Αϊζενστάιν και Σοστακόβιτς και Καντίνσκι…

ΒΛΕΠΟΥΜΕ τις εικόνες από τη Μαριούπολη σαν σκηνικό από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Από αυτές που έρχεται ο Αρμαγεδδών και δεν αφήνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Βλέπω σε μια φωτογραφία τη γηραιά κυρία, από το Χάρκοβο, μπροστά στην κατεστραμμένη πολυκατοικία. Στέκεται στητή, ακουμπώντας στο μπαστούνι της. Κάτω από το καπέλο της το διαπεραστικό βλέμμα της μας καρφώνει. Ποιος θα απαντήσει στα ερωτήματά της; Εκεί μεγάλωσε τα παιδιά της, έπαιξε με τα εγγόνια της. Αγέρωχη, μ’ ένα αδιόρατο χαμόγελο, δεν επιτρέπει στον Πούτιν να της πάρει τη ζωή που έζησε. Θα πάρει τη Μαριούπολη στη Γεωγραφία του νου της.

ΕΙΚΟΣΙ ΠΕΝΤΕ ΜΕΡΕΣ τώρα η Ουκρανία αγωνίζεται για τη δική της 25η Μαρτίου… «Ναι, αλλά τώρα αντιπαλεύει κάθε τέκνο σου με ορμή, που ακατάπαυστα γυρεύει ή τη νίκη ή τη θανή…» *.

 *Δ. Σολωμός, «Υμνος εις την Ελευθερίαν»

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr