Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το ερώτημα όμως είναι πού ακριβώς και πώς θα χαραχθεί η κόκκινη γραμμή των εταίρων μας.

Ηδη ανακοινώθηκε από τη Γερμανία το πάγωμα του Nord Stream ΙΙ, από τη Βρετανία οι κυρώσεις σε ρωσικές τράπεζες, ενώ οικονομικές και νομικές κυρώσεις σε φυσικά νομικά πρόσωπα εξετάζει η Ε.Ε. Είναι βέβαιο πως τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει περαιτέρω κλιμάκωση των αντιποίνων, ωστόσο διεθνείς αναλυτές αναρωτιούνται αν πρέπει να επιβάλλονται κλιμακωτά δίνοντας χρόνο στον Πούτιν να τα αντιμετωπίζει ή αν πρέπει να ληφθούν ριζικές αποφάσεις αποτροπής όχι μόνο του Ρώσου προέδρου, αλλά και των «θαυμαστών» του αναθεωρητισμού, όπως είναι ο Ερντογάν.

Οι υπέρμαχοι της πιο επιθετικής πολιτικής παραλληλίζουν τη σημερινή κατάσταση με την αντίστοιχη του 1938, όταν ο Βρετανός πρωθυπουργός Νέβιλ Τσάμπερλεν επιχείρησε να προσεγγίσει τον Χίτλερ ακολουθώντας τη λεγόμενη «πολιτική κατευνασμού». Με παταγώδη αποτυχία φυσικά.

«Ο Πούτιν μπορεί να μην είναι ο Χίτλερ. Η Ουκρανία το 2022 δεν είναι η Τσεχοσλοβακία το 1938. Και ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Ολαφ Σολτς και οι Δυτικοί συνάδελφοί τους δεν είναι επιπέδου Τσάμπερλεν. Ωστόσο, το 1938 μας δίνει σημαντικά μαθήματα: Το πιο σημαντικό από όλα είναι ότι η αποτροπή μπορεί να φαίνεται πιο ακριβή, αλλά είναι μείζονος σημασίας για τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια της Ευρώπης», γράφει ο Ιαν Μποντ στον «Guardian» και σημειώνει πως το κόστος ενός πολέμου για τη Δύση θα είναι πολύ υψηλότερο από οποιεσδήποτε κυρώσεις και από οποιαδήποτε παροχή στρατιωτικής υποστήριξης στην Ουκρανία. «Η Ευρώπη θα αποσταθεροποιηθεί για δεκαετίες», γράφει.

Πράγματι. Και μόνο στη σκέψη ενός πολέμου που θα παρέλυε την Ουκρανία, μια χώρα 44 εκατομμυρίων κατοίκων, οι αναλυτές τρομάζουν. Το ενεργειακό κραχ, η εκτίναξη των αγροτικών προϊόντων, το κύμα προσφύγων και βέβαια το άνοιγμα της όρεξης και άλλων αυταρχικών ηγετών τύπου Ερντογάν να ακολουθήσουν το δρόμο του αναθεωρητισμού, όλα φωνάζουν πως αν η Ιστορία επαναληφθεί δεν θα είναι φάρσα, αλλά τραγωδία και μάλιστα χωρίς τον Τσόρτσιλ.