Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Τον Ιούλιο του 2015, όταν ο Αλέξης Τσίπρας ταξίδευε στη Σύνοδο Κορυφής για να διαπραγματευτεί με μία εντολή που ποτέ δεν θέλησε να έχει, ο κλασικός λόγος του ΣΥΡΙΖΑ έπαψε να υπάρχει. Οι πραγματικότητες ότι το Αιγαίο δεν το διεκδικούν μόνο τα ψάρια του αλλά και οι Τούρκοι, ότι οι εγκληματίες δεν αντιμετωπίζονται με ένα… γαρίφαλο στο καλάσνικοφ όπως έδειχναν οι αφίσες των εφηβικών τους δωματίων και ότι οι δανειστές δεν σκοπεύουν να τρέξουν να σε ξαναδανείσουν αν τους ξηγηθείς… τουφέκι, κατέστρεψαν τον λόγο του ΣΥΡΙΖΑ.

Το κενό λόγου του ΣΥΡΙΖΑ φάνηκε στην ομιλία του Γιώργου Τσίπρα την περασμένη Τρίτη στη Βουλή, όταν είπε ότι η άμυνα της χώρας δεν είναι αυτοσκοπός. Η αναφορά σε σκοπό θα έβγαζε νόημα αν ο ξάδελφος Γιώργος μπορούσε να συμπληρώσει τους σκοπούς που η άμυνα εξυπηρετεί. Τα εθνικά συμφέροντα. Την «ακεραιότητα του έθνους». Τέλος πάντων… κάτι τέτοιο. Τι συμβαίνει, όμως, όταν κάποιος που μεγάλωσε σε έναν χώρο όπου η λέξη «έθνος» και τα παράγωγά της θεωρούνται βρισιά βρίσκεται στη θέση να βγάζει λόγο που να τα υπερασπίζει; Αυτό που συνέβη στον ξάδελφο Γιώργο. Ο οποίος συμπλήρωσε την ομιλία του με ένα… ποτ πουρί από κλισέ, που το καθένα από μόνο του μπορούσε να βγάλει κάποιο νόημα αλλά όλα μαζί παρέπεμπαν σε χρησμό Πυθίας την ώρα του κλεισίματος του μαντείου.

Ο λόγος κατά του αυτοσκοπού της άμυνας του ξαδέλφου Γιώργου στη Βουλή ήρθε να επιβεβαιώσει την κρίση λόγου που είχε φανεί με την αναφορά του Αλέξη Τσίπρα στην Τασία Χριστοδουλοπούλου και στον Παύλο Πολάκη σαν «λουλούδια που ανθίζουν στον ΣΥΡΙΖΑ». Πέραν του κωμικού της εικόνας του Πολάκη σαν… λουλούδι που ανθίζει, η παραπομπή σε όρους που έχει χρησιμοποιήσει ο Μάο Τσε Τουνγκ στους χώρους όπου έχει μεγαλώσει ο Τσίπρας θα ήταν λόγος διαγραφής με την κατηγορία του ρεβιζιονισμού.

Τα ρεκόρ όμως υπάρχουν για να σπάνε. Από κάποιον που στην ομιλία του στη Βουλή κατηγόρησε τη Δεξιά σαν «κατσαπλιάδες», που για την Αριστερά μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν όρος ταμπού αφού χρησιμοποιείτο για τους αντάρτες στον Εμφύλιο. Το μόνο που απομένει είναι μια αναφορά σε… κονσερβοκούτια.

Αναπολώντας τους Αγανακτισμένους

Ο ΛΟΓΟΣ στην πολιτική είναι τόσο σημαντικός όσο οι πράξεις. Ενας δεξιός δεν θα πει ποτέ Γιούλης ή Οχτώβρης. Ενας εναλλακτικός αριστερός θα αναφερθεί σε δογματισμό ή αυταρχισμό. Ποτέ, όμως, δεν θα πει «πλέριος», το οποίο θα πει ένας κλασικός κομμουνιστής. Οι ναζιστές συνηθίζουν να απευθύνουν τον λόγο με το επάγγελμα του άλλου αν παίζει ρόλο, δηλαδή «δημοσιογράφε». Οσο για την αναρχοεξωκοινοβουλευτική Αριστερά, δεν έχεις παρά να πας σε ροκ συναυλία στον Λόφο του Στρέφη για να τα μιλάς φαρσί.

ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ Τετάρτη προσπάθησα να διακρίνω τα νέα στοιχεία του πολιτικού λόγου του ΣΥΡΙΖΑ στο άρθρο του Θανάση Καρτερού στην «Αυγή». Το πρώτο στοιχείο είναι ότι στο κάποτε αβανγκάρντ κόμμα του Λεωνίδα Κύρκου η ιστορία σήμερα τελειώνει με τη δικτατορία. Δεύτερον, ότι ο νέος πολιτικός λόγος είναι ο λόγος του Παύλου Πολάκη, ο οποίος και έσπευσε να υπογράψει ηλεκτρονικά το άρθρο. «Πολιτικές» αναφορές, όπως το «λιμοκοντόρε του Χάρβαρντ», παραπέμπουν σε γλώσσα που τελείωσε μαζί με τις βιντεοκασέτες της Καίτης Φίνου και του Στηβ Ντούζου. Τρίτον, ότι η ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι η Ελλάδα θα επιστρέψει στην εποχή των Αγανακτισμένων. Ακόμα όμως και στην απίθανη περίπτωση που η Ελλάδα επέστρεφε ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπιζόταν από τους νέους Αγανακτισμένους σαν ένα ακόμα συστημικό κόμμα.

Ο τελευταίος νεκρός του μετώπου…

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ το τέλος των μεγάλων κρίσεων δεν σηματοδοτούν κοσμοϊστορικά γεγονότα. Στην «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμί το τέλος της επιδημίας σηματοδοτεί ένα ποντίκι που βγαίνει από μια τρύπα στον τοίχο. Το ίδιο θα συμβεί και με τον κορονοϊό. Κάποιο φάρμακο θα εμφανίζεται, κάποιο μέτρο θα αναστέλλεται μέχρι που μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα σκεφτούμε γιατί πλέον δεν ακούμε για αυτήν την ιστορία.

ΣΥΝΤΟΜΑ, ΛΟΙΠΟΝ, θα βρεθούμε στην περίοδο που το κράτος θα σταματήσει να προστατεύει τους πολίτες από τη νόσο Covid-19 με απαγορεύσεις. Στο μεταξύ όμως έχει διαμορφωθεί ένας ιδρυματισμός. Για δύο χρόνια τις αποφάσεις και τους περιορισμούς έπαιρνε το κράτος. Φτάνει η μέρα που τις αποφάσεις θα τις παίρνουμε μόνοι μας. Οπου θα αποφασίζουμε πού θα πάμε και πού δεν θα πάμε, πότε θα φοράμε και πότε δεν θα φοράμε μάσκες.

ΑΛΛΩΣΤΕ, εκτός από τις περιπτώσεις εκτάκτου ανάγκης, έτσι πρέπει να γίνεται. Το κράτος να επεμβαίνει όσο το δυνατόν λιγότερο στη ζωή των πολιτών. Η δημοκρατία είναι το πολίτευμα που απαιτεί ευφυείς επιλογές. Και στους μεγάλους πολέμους, όπως αυτός που δόθηκε ενάντια στην Covid-19, δεν υπάρχει τίποτα πιο άχαρο από το να γίνεις ο τελευταίος νεκρός του μετώπου.

Ακολούθησε το eleftherostypos.gr στο Google News και μάθε πρώτος όλες τις ειδήσεις 

Ειδήσεις σήμερα

• Ουκρανία: Βομβαρδισμούς καταγγέλουν Ουκρανοί και Ρώσοι αυτονομιστές – Τζόνσον: Δεν σκέφτεται λογικά ο Πούτιν
• Euroferry Olympia: Βρέθηκε ζωντανός και διεσώθη Λευκορώσος επιβάτης – Άκουγε φωνές άλλων επιβατών
• Τροχαίο ατύχημα στη Συγγρού – Διέφυγε ο οδηγός που το προκάλεσε [βίντεο]
• ΣΥΡΙΖΑ: Σχέδιο για αλλαγή ονόματος και χρώματος – Τι εισηγούνται στον Τσίπρα
• Γιώργος Κύρτσος: Το παρασκήνιο της διαγραφής του
• Ουκρανία-Ανάλυση: 12 ερωτήσεις και απαντήσεις για την ουκρανορωσική κρίση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr