Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Η στάση του ΚΙΝ.ΑΛ. τις τελευταίες μέρες -και κυρίως μετά τους τραμπουκισμούς του Π. Πολάκη- παύει να θυμίζει την εύλογη αμηχανία και συγκράτηση μιας νέας ηγεσίας που ψάχνει τα «πατήματά» της. Και αρχίζει να παραπέμπει στην «πονηρή», αλλά συνειδητή, συμπεριφορά του «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ». Ή, για τη μεγαλύτερη ακρίβεια, παραπέμπει στο «με κανέναν και με το τίποτα»…

ΕΙΝΑΙ βιαστικές οι κρίσεις ότι ο Ν. Ανδρουλάκης προσπαθεί να δοξασθεί κρυπτόμενος. Είναι τόσο βιαστικές, όσο αφελής είναι και η άποψη που φαίνεται να έχουν κάποιοι στη Χ. Τρικούπη ότι «ο Νίκος αρκεί να μην είναι στο κάδρο και να λέει λίγα». Ούτε τα κόμματα μεγαλώνουν με υπεκφυγές ούτε οι κάλπες. Οι υπεκφυγές έχουν κάποιο νόημα μόνον όταν ό,τι κι αν πεις είναι μεγαλύτερο λάθος από το να μην πεις τίποτα. Εν προκειμένω, όμως, η υπεκφυγή είναι το μεγαλύτερο λάθος.

ΚΑΘΩΣ, απέναντι υπάρχει ένας «νταής», που στα καλά καθούμενα πάει σε έναν υπουργό, ο οποίος πίνει αμέριμνος τον καφέ του, και του λέει: «Την Τρίτη να έρθεις με τσίγκινο σωβρακάκι». Υπάρχει απέναντι ένας τουλάχιστον αμφιλεγόμενος χειρισμός του αντιπροέδρου της Βουλής -που όντως σηκώνει μεγάλη συζήτηση- κι ένας κοινός «καταληψίας» του βήματος της Βουλής. Ο οποίος ετσιθελικά στερεί το λόγο από 25 συναδέλφους του. Είναι το ίδιο; Δεν είναι. Τουλάχιστον για τον κάθε στοιχειωδώς σκεπτόμενο πολίτη. Επομένως, πώς μπορείς να παίρνεις ίσες αποστάσεις; Πώς μπορείς να βάζεις στο μπλέντερ εντελώς διαφορετικά και ηθικά άνισα «υλικά»; Λογικά απ’ αυτήν την περίεργη μίξη θα βγει η άγευστη και άοσμη σούπα περί «χουλιγκανικού χαρακτήρα σύγκρουσης Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ», που πήρε τη μορφή της επίσημης ανακοίνωσης του ΚΙΝ.ΑΛ., και η οποία εκδόθηκε τη Δευτέρα το βράδυ, μετά τον πολιτικό κανιβαλισμό που υπέστη το Κοινοβούλιο.

Ο Ν. Ανδρουλάκης εξελέγη δεσμευόμενος για την «αυτόνομη πορεία» του ΚΙΝ.ΑΛ.-ΠΑΣΟΚ. Και μέχρι στιγμής, στο ελάχιστο διάστημα που είναι αρχηγός του κόμματός του, πρόλαβε να δημιουργήσει ρωγμές στο αφήγημα της «αυτόνομης πορείας». Πρόλαβε, π.χ., να ξεκαθαρίσει με απόλυτο τρόπο ότι δεν συνεργάζεται με τη Ν.Δ. Πολιτικά θεμιτό και αναφαίρετο δικαίωμά του. Όταν, όμως, δεν κάνει και το ισοδύναμο απόλυτο ξεκαθάρισμα ότι δεν πρόκειται να συνεργαστεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ, τότε αρχίζει και «μπάζει». Πόσω μάλλον που ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κόμμα το οποίο αποκαλούσε τον Γ. Παπανδρέου «Ολαντρέου» και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ «γερμανοτσολιάδες» και «δωσίλογους». Το κόμμα που κρέμασε στα μανταλάκια τον πρώην αρχηγό του και τρεις πρώην υπουργούς του. Μεταξύ των οποίων και τον συνυποψήφιο του Ν. Ανδρουλάκη, ο οποίος πήρε περίπου 1 στους 4 από τις 270.000 που τον εξέλεξαν αρχηγό.

ΠΡΟΛΑΒΕ επίσης να υπερψηφίσει την πρόταση μομφής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ θα μπορούσε κάλλιστα να αποδοκιμάσει την κυβερνητική πολιτική, χωρίς όμως να ταυτιστεί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Εστω κι αν είπε «όχι» στις εκλογές. Αυτή η -δομικά αντιφατική- θέση, «ναι στην πρόταση μομφής, όχι στις εκλογές», ερμηνεύτηκε με όρους υπευθυνότητας (δεν γίνονται εκλογές με 100 νεκρούς την ημέρα). Και στέκει εύκολα. Μπορεί, όμως, να ερμηνευτεί κι αλλιώς. Οπως, π.χ., ότι ο Ν. Ανδρουλάκης δεν είναι έτοιμος. Ούτε σίγουρος πως αυτό που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις θα βρεθεί και στην κάλπη. Λογικά και τα δύο. Αλλά ελάχιστα συνεπή με την «αυτόνομη» πορεία. Περί πολιτικής ο λόγος όμως, ακόμα κι αυτές οι ισχυρές ενδείξεις χρειάζονται κι άλλο χρόνο ώστε να ωριμάσουν και να οδηγήσουν σε πιο ασφαλή συμπεράσματα.

ΟΜΩΣ το «κερασάκι» σε αυτήν τη… νεοπράσινη τούρτα, η οποία αρχίζει να εμφανίζει τα πρώτα σημάδια κακοτεχνίας, ήταν διπλό: Ο ισαποστακισμός στα έκτροπα του Πολακισμού και η εκκωφαντική αφωνία του ΚΙΝ.ΑΛ. για τη σκευωρία της Novartis. Αυτό το «διπλό κερασάκι» υπερβαίνει -τον ως ένα σημείο αποδεκτό- πολιτικό τακτικισμό και μπαίνει στον σκληρό πυρήνα των πολιτικών αξιών, της πολιτικής ηθικής και τη πολιτικής σοβαρότητας.

ΜΟΝΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΡΚΟ…

Πλέον δεν χρειάζεται φιλοσοφία, ούτε εσωτερική ενημέρωση. Η στρατηγική του Α. Τσίπρα με μπροστάρη τον Π. Πολάκη και τους «προεδρικούς», που καλόμαθαν στην εξουσία, κάνει μπαμ. «Βγάζει μάτι». Ξέρουν ότι δεν έχουν ελπίδες. Εδώ και δυόμισι χρόνια δεν τους ακούει κανείς. Ο,τι κι αν έκαναν, ό,τι κι αν είπαν. Και τα έκαναν και τα είπαν σχεδόν όλα. Μέχρι και την πανδημία εργαλειοποίησαν με τον πιο αναίσχυντο τρόπο. Κι έτσι τώρα προσπαθούν να μετατρέψουν την πολιτική ζωή της χώρας σε βούρκο. Ελπίζοντας ότι όποιος συμπαρασυρθεί σε αυτόν το βούρκο θα χάσει. Δεν θα κερδίσουν οι ίδιοι, αλλά θα χάσουν οι άλλοι. Γιατί η λάσπη αυτού του βούρκου θα τους κάνει όλους να μοιάζουν μεταξύ τους. Αποδείχθηκε ότι η τραγική διαχείριση της «Ελπίδας» ήταν μόνο το πρόσχημα για την πρόταση μομφής. Ο πραγματικός στόχος ήταν να βάλουν τον υπόδικο Φουρθιώτη στο τραπέζι του δημόσιου διαλόγου. Κι μία μέρα μετά «έστησαν» κανονικά τον Π. Πολάκη, βάζοντάς τον πρώτο ομιλητή σε άσχετο νομοσχέδιο να μιλήσει για τη… Novartis. Να προκαλέσει, δηλαδή, νέο μπάχαλο, ενισχύοντας την μπαχαλοποίηση της πολιτικής ζωής. Το 2022 δεν είναι ούτε 2011 ούτε 2015. Οι «αγανακτισμένοι» και οι «φονιάδες χαρακτήρων» των social media έχουν μικρότερη πελατεία, καθώς έχει διασκορπιστεί σε διάφορες άλλες ψεκασμένες θεωρίες. Και η Χ.Α. είναι στη φυλακή. Ο βούρκος μπορεί να είναι μονόδρομος για τον πολιτικά απελπισμένο Α. Τσίπρα. Αλλά, ευτυχώς όπως φαίνεται, κανένας δεν είναι διατεθειμένος να τον ακολουθήσει. Μόνος του θα μείνει εκεί.

Οπως ο Κόστα στην Πορτογαλία – 1

Ο σοσιαλιστής Α. Κόστα πέτυχε θρίαμβο στην Πορτογαλία κατακτώντας ιστορική αυτοδυναμία. Στο συγχαρητήριο μήνυμά του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ μένει στο… τυρί και δεν βλέπει τη… φάκα: «Η νίκη σου είναι σημαντικό μήνυμα για όλες τις προοδευτικές δυνάμεις σε όλη την Ευρώπη»…

Η Πορτογαλία πήγε σε εκλογές μετά την κατάρρευση της κυβέρνησης συνεργασίας του Α. Κόστα με δύο κόμματα της Αριστεράς, τα οποία καταψήφισαν τον Προϋπολογισμό, ζητώντας, μεταξύ άλλων, αύξηση του κατώτατου μισθού και ενίσχυση του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Ο σοσιαλιστής Α. Κόστα δεν ενέδωσε στις πιέσεις και πήγε σε εκλογές με το δίλημμα «ακυβερνησία ή σταθερή κυβέρνηση». Οι Πορτογάλοι έχοντας μάθει απ’ όσα έχουν πάθει επέλεξαν σταθερότητα. Κι έτσι ο Α. Κόστα πήρε αυτοδυναμία…

Οπως ο Κόστα στην Πορτογαλία – 2

…Η Πορτογαλία ήταν μία από τις 4 χώρες, οι οποίες στη διάρκεια της οικονομικής κρίσης του 2010 μπήκαν σε Μνημόνιο. Αλλά ήταν και από τις 2 πρώτες που βγήκαν από το Μνημόνιο. Η Πορτογαλία βγήκε σε μόλις 3 χρόνια, μέσω μιας εντυπωσιακής εθνικής συνεννόησης, ενώ όταν ξέσπασε η πανδημία η κυβέρνηση Κόστα συντάχθηκε πλήρως με το ευρωπαϊκό μέτωπο της λογικής και η χώρα του πέτυχε να είναι μεταξύ των ευρωπαϊκών χωρών με τα υψηλότερα ποσοστά εμβολιασμένων. Υπάρχουν ασφαλώς κι άλλες διαφορές, αλλά και ομοιότητες μεταξύ της Πορτογαλίας και της Ελλάδας, πέραν του ότι είναι χώρες του Νότου και στο ίδιο «μπλοκ» για τη χαλάρωση του Συμφώνου Σταθερότητας. Ομως είναι σαφές ότι ο Α. Τσίπρας μάλλον πάλι λάθος συμπέρασμα έβγαλε από τις εκλογές στην Πορτογαλία. Λάθος μήνυμα έβγαλε από το εκλογικό αποτέλεσμα και, λογικά, λάθος μήνυμα έστειλε…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου