Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Προσπαθεί, κρυμμένος πίσω από την πανδημία, να συγκαλύψει την κραυγαλέα αδυναμία του να καταλήξει σε μια καθαρή προγραμματική πρόταση-πολιτική φυσιογνωμία ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Το αποτέλεσμα κυμαίνεται μεταξύ τραγικού και φαιδρού. Ατύπως έχει αποφασιστεί η αναβολή του συνεδρίου, που είναι προγραμματισμένο για τις 22-27 Φεβρουαρίου, λόγω… πανδημίας. Την ίδια στιγμή -κι ενώ μαίνεται η πανδημία- δεν «αναβάλλεται» το αίτημα για «εκλογές εδώ και τώρα».

Με τον γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ, Δ. Τζανακόπουλο, μάλιστα να υπερακοντίζει, λέγοντας «εκλογές τώρα, να μη μας βρει το πέμπτο κύμα της πανδημίας με πρωθυπουργό τον κ. Μητσοτάκη»! Προφανώς το αμήχανο κονκλάβιο της Κουμουνδούρου (άραγε, μετά από εισήγηση του νέου think tank;) έχει καταλήξει στο επιστημονικό συμπέρασμα ότι «στο συνέδριο κολλάει, στις εκλογές δεν κολλάει». Με στόχο να αποπροσανατολίσει το κομματικό κοινό του από τη θλιβερή διαπίστωση ότι οι απόψεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει του συνεδρίου του είναι αγεφύρωτες. Και κατά πάσα πιθανότητα, οδηγούν στη διάσπασή του.

ΑΝ αφήσουμε στην άκρη αυτή την καταφανή φαιδρότητα, αλλά και το αμήχανο ου μην και προσχηματικό μπρος πίσω, με πρόταγμα την πανδημία, θα φανεί ξεκάθαρα το πραγματικό και μεγάλο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Βεβαίως θα φανεί και η πολιτική γελοιότητα όσων ανέλαβαν να δικαιολογήσουν την αναβολή. Το «Ντοκουμέντο», π.χ., έγραψε το αμίμητο ότι δεν αναβάλλεται το συνέδριο, αλλά υπάρχει η… «πιθανότητα μιας μικρής χρονικής μετάθεσης (ενός μηνός)». Ενώ η «Αυγή» το έκανε καλύτερο γράφοντας: «Δεν αποκλείεται να συζητηθεί μια μικρή μετάθεση -και όχι αναβολή- των ημερομηνιών του συνεδρίου»! Ισως τους είναι άγνωστη η διαφορά των λέξεων «αναβολή» και «ματαίωση», αλλά σε κάθε περίπτωση ο πανικός και ο πολιτικός τσαρλατανισμός είναι ολοφάνερος, στην προσπάθεια να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα. Ομως, η απροκάλυπτη απόπειρα εμπαιγμού της κοινής λογικής στο όνομα ενός κάποιου κομματικού συμφέροντος δεν είναι ούτε καινούργιο φαινόμενο ούτε το σημαντικότερο εν προκειμένω.

ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ είναι ο χαμός που έγινε στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής, στην οποία συζητήθηκε το κείμενο θέσεων που είχε καταρτίσει ο πούρος αριστερός Αρ. Μπαλτάς. Το κείμενο του πατέρα της ιστορικής πλέον φράσης «η αριστεία είναι ρετσινιά» προκάλεσε σάλο και αγεφύρωτες διαφορές. Καθώς πρόκειται για ένα κείμενο το οποίο βδελύσσεται τις συνθέσεις και τις συμμαχίες, ενώ δεν κρύβει την αποστροφή του στη διεύρυνση του ΣΥΡΙΖΑ. Ευλόγως ξεσηκώθηκαν η ΠΑΣΟΚογενής «Πολιτική Συμμαχία», αλλά και άλλες τάσεις που βλέπουν το αδιέξοδο μιας αριστερίστικης πολιτικής και φυσιογνωμίας, που προσιδιάζουν περισσότερο στον ΣΥΡΙΖΑ του 2010-2015 με τις «πλατείες», τα αντιμνημόνια, τους «γερμανοτσολιάδες», τα «λαϊκά δικαστήρια» του Συντάγματος, τη «σεισάχθεια» και τα «σκισμένα Μνημόνια» παρά σε ένα σύγχρονο κόμμα που αναζητά την περπατησιά του Σάντσεθ στην Ισπανία ή του Κόστα στην Πορτογαλία. Μαζί με τη «Γέφυρα» συντάχθηκαν εναντίον του κειμένου του Αρ. Μπαλτά η ΔΗΜ.ΑΡ. και οι πρώην προεδρική «ΡΕΝΕ» και «Κίνηση Μελών». Ακούστηκαν φωνές και η συνεδρίαση κινδύνευσε να τιναχτεί στον αέρα. Και τι έκανε ο αμήχανος και αποδυναμωμένος Α. Τσίπρας; Αντί να πάρει θέση… σύστησε μια νέα… τριμελή επιτροπή από τους Ν. Βούτση, Γ. Ραγκούση και Ν. Μπίστη, η οποία « θα χτενίσει» (στην πραγματικότητα, θα προσπαθήσει να ξαναγράψει) το κείμενο των θέσεων.

ΣΤΕΛΕΧΗ που συμμετείχαν στη συνεδρίαση, αλλά γνωρίζουν το εσωκομματικό τοπίο του ΣΥΡΙΖΑ λένε με κατηγορηματικότητα ότι, όπως εξελίχθηκε η συνεδρίαση, «οδηγούσε σε διάσπαση». Αν ο Α. Τσίπρας στήριζε το κείμενο Μπαλτά, οι ΠΑΣΟΚογενείς και οι σοσιαλδημοκράτες θα έπαιρναν το καπελάκι τους και θα χαιρετούσαν. Αν ο ανίσχυρος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ «άδειαζε» τον Αρ. Μπαλτά, θα «άδειαζε» ταυτοχρόνως την «Ομπρέλα» και τους «53», οι οποίοι εξακολουθούν να έχουν σημαντική επιρροή στον μικρόκοσμο του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Και οι οποίοι δεν έχουν κρύψει ότι, αν επιχειρηθεί η αλλοίωση της αριστερής φυσιογνωμίας του κόμματος, αυτό είναι casus belli.

ΜΠΡΟΣ γκρεμός και πίσω ρέμα για τον πρώην ισχυρό και χαρισματικό ηγέτη του διάττοντος κόμματος. Κατάλαβε, όμως, ότι η μόνη επιλογή που είχε δεν ήταν πώς θα μεγαλώσει το κόμμα του, το οποίο δέχεται ήδη ισχυρές πιέσεις από το ΚΙΝ.ΑΛ. μετά την εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη, αλλά ποιους θα… χάσει: τους σοσιαλδημοκράτες ή τους αριστερούς.

ΤΟ ουσιώδες πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει παρά τη χρονική μετάθεση της επίλυσής του. Και τον περιμένει στο συνέδριό του, όποτε κι αν γίνει. Το μόνο νέο στοιχείο που προκύπτει από την άτυπη αναβολή που δόθηκε είναι μια κουτοπόνηρη -αλλά στην ουσία της απελπισμένη- προσδοκία: Να «σαπίσει» η κυβέρνηση, που κατά την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ είναι «ώριμο φρούτο», και να «πέσει» χωρίς ο Α. Τσίπρας να χρειαστεί να χαλάσει αριστερές ή σοσιαλδημοκρατικές καρδιές. Αλλά αυτό, δυστυχώς για τον ίδιο, δεν εξαρτάται απ’ αυτόν. Εξαρτάται μόνο από τον Κ. Μητσοτάκη. Ο οποίος έχει όλο το χρόνο να αφήσει το «χαλασμένο φρούτο» του ΣΥΡΙΖΑ να ωριμάσει κι άλλο…

ΜΕΓΑΡΟ ΜΑΞΙΜΟΥ ΕΝΤΑΥΘΑ

Ουδείς λογικός και εχέφρων πολίτης καταπίνει πλέον το λαϊκισμό του ΣΥΡΙΖΑ. Τη λογική τού «δώσε κι εμένα, μπάρμπα» ή «όλα τζάμπα, το αφεντικό τρελάθηκε». Ουδείς. Μόνο αυτοί που είναι έτοιμοι να δεχθούν ότι ο ήλιος -μετά από απόφαση του Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ- άρχισε να ανατέλλει από τη δύση. Αλλο αυτό όμως κι άλλο οι αστοχίες που πυκνώνουν. Εστω κι αν πυκνώνουν εν μέσω της ξαφνικής θύελλας των 50.000 κρουσμάτων σε μία μέρα. Και των παγκόσμιων αρνητικών ρεκόρ που σημειώνονται κάθε μέρα σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Στην κατάσταση που βρισκόμαστε όλοι, έχοντας πια ένα κρούσμα στο οικογενειακό περιβάλλον μας ή αρκετά κρούσματα μεταξύ των φίλων και των γνωστών μας, ακόμα και τα μικρά λάθη παίρνουν διάσταση μεγάλης αβλεψίας. Ο ορθολογισμός υποχωρεί, δίνοντας χώρο στις συναισθηματικές αντιδράσεις. Κι αυτό δεν είναι ούτε σωστό, ούτε λάθος όμως! Είναι σε σημαντικό βαθμό απλώς ανθρώπινο. Τουλάχιστον όταν μιλάμε για πολιτική. Τα «μικρά» γίνονται «μεγάλα». Και «τι να κάνει η κυβέρνηση;» θα αναρωτηθεί κάποιος καλοπροαίρετα. «Να υποκύψει στο λαϊκισμό»; Οχι βέβαια. Οφείλει όμως «να διυλίζει τον κώνωπα». Να διπλοτσεκάρει τις αποφάσεις της, ούτως ώστε να μη χρειάζεται να τις αλλάζει μετά από μερικές μέρες. Εστω κι αν τα δεδομένα αλλάζουν με ορμή και ακανόνιστα. Τίποτα, δυστυχώς, δεν είναι πια απλό, έτσι όπως εξελίσσεται σαρωτικά η πανδημία. Αλλά την ίδια στιγμή υπάρχει και μια εμπειρία 2 ετών για τη λήψη των αποφάσεων. Η κυβέρνηση το τελευταίο που έχει να χάσει είναι η εμπιστοσύνη της κοινωνίας. Είναι προφανές ότι, παρά τις ρωγμές που υπάρχουν, η κυβέρνηση εξακολουθεί να έχει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας. Και πρέπει να τη διατηρήσει ως κόρην οφθαλμού.

Το ύψος του πλαφόν του PCR, ο τρόπος ανοίγματος των σχολείων, τα κρούσματα εντός της κυβέρνησης, οι αστοχίες της ΕΡΓΑΝΗ με τα πιστοποιητικά, η ταυτόχρονη ισχύς του πιστοποιητικού εμβολιασμού με το θετικό PCR και το πιστοποιητικό νόσησης εξελίσσονται σε μικρές χαραμάδες. Από τις οποίες μπαίνει ο ιός της αμφιβολίας.

Με την κυνική έως εμετική τυχοδιωκτική στάση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αλλά αυτήν η κοινωνία την έχει κρίνει. Και ως παταγωδώς αποτυχημένη κυβέρνηση και ως τυμβωρυχική αντιπολίτευση. Αλλοι κρίνονται τώρα. Και κρίνονται εκείνοι που έχουν επωμιστεί το βάρος της επαναφοράς της χώρας στην κανονικότητα. Εκείνοι που έχουν δώσει ήδη σημαντικό δείγμα γραφής, ότι «δεν είναι σαν τους άλλους», σκιτζήδες και άσχετοι. Αλλά μεταρρυθμίζουν τη χώρα και βελτιώνουν την οικονομική πραγματικότητά της. Αυτοί κρίνονται. Και κρίνονται και από τις «λεπτομέρειες».

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου