Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το πρώτο: Χθες, με όσους φίλους, συνεργάτες, συναδέλφους μίλησα -μηδενός εξαιρουμένου- είτε μου ανακοίνωναν ότι νοσούν από Covid-19 και ήταν στο σπίτι κλεισμένοι είτε μου ανέφεραν γνωστούς και συγγενείς τους που νοσούσαν κι έμεναν, επίσης, κλεισμένοι. Κι ήταν, φυσικά, φοβισμένοι για τα άλλα μέλη της οικογένειάς τους που σίγουρα θα μολύνονταν κι αυτά.

Το δεύτερο: Χθες, με υπηρεσίες τριών υπουργείων με τις οποίες χρειάστηκε να επικοινωνήσω και με  δύο οργανισμούς του ευρύτερου δημόσιου τομέα, η απάντηση που πήραν ήταν κοινή: Στις τρεις περιπτώσεις πόσο λυπούνται που δεν μπορούσαν να μου δώσουν πληροφόρηση γιατί ο αρμόδιος υπάλληλος νοσούσε ή ήταν σε καραντίνα και στις άλλες δύο ότι δεν μπορούν να μου απαντήσουν γιατί έχει τιναχθεί στον αέρα ο προγραμματισμός τους καθότι μεγάλο μέρος του προσωπικού είτε νοσεί είτε βρίσκεται σε καραντίνα.

Το τρίτο: Επρεπε να κλείσω ραντεβού για μια εξέταση -κάτι σχετικό με ορθοπαιδικά- σε δημόσιο νοσοκομείο  και ο γιατρός μού απάντησε ότι αν δεν είναι πολύ επείγον να το αφήσουμε για τον άλλο μήνα, διότι έξι στελέχη νοσούν και μέρος των εργαστηρίων είναι κλειστό.

Δηλαδή, αυτά τα 50.000 κρούσματα που διάβαζα χθες στα ενημερωτικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν πρέπει να μας φαίνονται πολλά, όταν τόσοι άνθρωποι στο περιβάλλον -και όχι στο οικογενειακό ή στενά φιλικό- νοσούν.  Οταν δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμοί βρίσκονται σε αδυναμία κι όταν φαίνεται πως η νόσος θερίζει. Βέβαια, όταν διαβάζω ότι χθες στη Αμερική είχαν 750.000 κρούσματα… κάνω το σταυρό μου.

Παρηγοριέμαι, λοιπόν, να σκέφτομαι ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι είναι εμβολιασμένοι με τρεις δόσεις, κι επομένως είναι απολύτως καλυμμένοι έναντι του άτιμου ιού. Ομως, αν δεν είναι εμβολιασμένοι και ο ιός τούς κάνει περιπλοκές και «ξυπνήσει» υποκείμενα νοσήματα τι γίνεται;

Νομίζω ότι όλοι έχουμε κουραστεί πολύ από τις αλλεπάλληλες  επιθέσεις του ιού. Κυρίως η… οικονομία. Νομίζω, επίσης, ότι δεν είναι ανάγκη να καταναλωθεί όλο το ελληνικό αλφάβητο για να ληφθούν μέτρα τα οποία θα βάλουν φρένο στην εξάπλωση, θα ανακουφίσουν τα νοσοκομεία, θα ελαφρύνουν το βάρος του νοσηλευτικού προσωπικού και κυρίως δεν θα βλέπω στην τηλεόραση τους ΣΥΡΙΖΑίους, δήθεν ανησυχούντες για το λαό, να καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι έχει χάσει την μπάλα. Βασικά, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει χάσει και την μπάλα και τα αβγά και τα πασχάλια για τον Covid και κάθε μέρα βγάζει και μια άλλη… διάγνωση, με πρωτοστάτη τον Παυλάρα.

Νομίζω ότι είναι ώρα η κυβέρνηση να κάνει ό,τι και η ιταλική: Υποχρεωτικός εμβολιασμός στους δημόσιους υπαλλήλους, στους ιδιωτικούς και στους ένστολους. Και δεν θα υπάρξει πολιτικό κόστος, γιατί οι λογικοί πολίτες είναι απείρως πολλαπλάσιοι των «άρρωστων»… Χρειάζεται να παρθεί η γενναία απόφαση!

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου