Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το «αγκάθι» στο πλευρό της ενωμένης Γερμανίας -ιδίως της ανατολικής- αφορά τις στρατιές των αστέγων. Ενα πρόβλημα που δημιουργήθηκε και γιγαντώθηκε στη «χρυσή δεκαεξαετία» της Ανγκελα Μέρκελ, ως απότοκο του «μνημονίου» που επέβαλε ο προκάτοχός της, Γκέρχαρντ Σρέντερ, με το διαβόητο πρόγραμμα «Χαρτς 4»: Περικοπή του κοινωνικού κράτους και των εργασιακών δικαιωμάτων, προνόμια στο τραπεζικό και βιομηχανικό κεφάλαιο, καταχώνιασμα στα υπόγεια του περίφημου «κοινωνικού καπιταλισμού του Ρήνου». Η γερμανική κοινωνία δεν υπέστη βέβαια την καταστροφή της ελληνικής.

Ομως τα μεσαία στρώματα γνώρισαν μια διαβρωτική στασιμότητα έως οπισθοχώρηση του βιοτικού τους επιπέδου, κι ένα μέρος της κοινωνίας πέρασε το κατώφλι του Καιάδα.

Η Ομοσπονδιακή Ενωση Βοήθειας Αστέγων (BAGW) υπολογίζει σήμερα τους αστέγους ή ανθρώπους που βρίσκονται με το… ένα πόδι στο δρόμο γύρω στα 2 εκατομμύρια σε όλη τη Γερμανία. Πρόκειται για αριθμό τριπλάσιο σε σχέση με τους 680.000 του 2018, ο οποίος εκτοξεύθηκε εξαιτίας των προσφυγικών ροών. Πασίγνωστο και το στεγαστικό πρόβλημα του Βερολίνου, όπου 200.000 άνθρωποι αντιμετωπίζουν στεγαστική επισφάλεια και ταυτόχρονα με τις εκλογές έγινε δημοψήφισμα για την επίταξη συγκροτημάτων κατοικιών – ουσιαστικά την αφαίρεσή τους από τους ιέρακες του real estate.

H νέα κυβέρνηση υποσχέθηκε να λύσει το εθνικό πρόβλημα των αστέγων ως το 2030 (για την ακρίβεια τα δύο τρίτα της, αφού οι Φιλελεύθεροι δεν πολυνοιάζονται) βάζοντας ψηλά τον πήχυ. Αυτό όμως απαιτεί γενναία αύξηση των χαμηλών μισθών και πάγωμα ενοικίων, θέσεις που γενικά βρίσκονται στο πρόγραμμα Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων. Εκπρόσωποι των δύο κομμάτων παραδέχθηκαν ωστόσο ότι το «εθνικό σχέδιο δράσης» βρίσκεται ακόμη στα σπάργανα – κι ίσως να μην αρκέσει μια τετραετία για να κάνει τα πρώτα του βήματα.