Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Την ήρεμη επιφάνεια που δημιούργησε το Σύμφωνο Φιλίας, υπηρετώντας τη ρεαλιστική πολιτική του Βενιζέλου, τη διαπερνούσαν πάντοτε υπόγεια ρεύματα, προκαλώντας τρικυμίες. Οταν δίνεται αφορμή, επανέρχεται στη συλλογική συνείδηση η ιστορική μνήμη ότι τετρακόσια χρόνια η Ελλάδα υπήρξε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Κάθε τόσο κάποια τουρκική κυβέρνηση θυμάται ότι η Αγιά Σοφιά πρέπει να λειτουργεί ως τζαμί και μας πατά τον κάλο. Είναι η μνήμη που μας πληγώνει για την αυτοκρατορία του Βυζαντίου, δηλαδή την ιστορική μας συνέχεια.
Ούτε όμως και οι Τούρκοι ξεχνούν ότι η Ελλάδα υπήρξε τμήμα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Η δική τους ιστορική μνήμη τούς οδηγεί σε προβολές στο μέλλον, κάνοντάς τους επιθετικούς και εριστικούς. Πολλές φορές στα τουρκικά ΜΜΕ υπάρχουν υπαινικτικά σχόλια «για το γεγονός ότι ο Κεμάλ γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη, το οποίο αποτελεί απολεσθέν έδαφος»!

Οι ελληνικές κυβερνήσεις πολλές φορές καμώνονται ότι περνούν μήνα μέλιτος με τις τουρκικές. Αστεία πράγματα. Η ένταση πάντα υποβόσκει. Φαντάζεστε το μέγεθός της, όταν για διάφορους λόγους -ιδίως εσωτερικής κατανάλωσης- υποδαυλίζεται κιόλας. Οπως τώρα, που ο Ερντογάν αποφάσισε να «ξυπνήσει» τον τουρκισμό για να κερδίσει τον σχεδόν ισόβιο τίτλο του… μετα-σουλτάνου!

Οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, στη διαχρονία τους, καταγράφουν τραγικές εξάρσεις. Οπως το 1974. Την εισβολή στην Κύπρο οφείλουμε να τη λογίζουμε ως εισβολή στην Ελλάδα. Η Κύπρος φυσικά και είναι κράτος κυρίαρχο, αυτόνομο και ανεξάρτητο. Αλλά για τους Τούρκους είναι Ελλάδα. Τα ζητήματα Κυπριακό και υφαλοκρηπίδα είναι συγκοινωνούντα δοχεία και αλληλένδετα για την τουρκική διπλωματία. Το αρχιπέλαγος του Αιγαίου ενοχλεί την Τουρκία διότι «άμα σταθείς και φωνάξεις από τη μια μεριά, ακούγεσαι στην άλλη». Η Ελλάδα δεν θέλει να φωνάξει. Θέλει όμως να ακούγεται, με ειρηνικό τρόπο.

Ακόμη κι όταν ελληνικές κυβερνήσεις δηλώνουν ότι δεν πάνε πακέτο Κύπρος-Αιγαίο, προσπαθώντας να αντιμετωπίσουν τις τουρκικές απαιτήσεις ως δύο μέτωπα, η πραγματικότητα παραμένει. Το κεφάλι της στρουθοκαμήλου όσο πιο βαθιά χώνεται στην άμμο τόσο πιο εύκολα κόβεται…

Από τον Οκτώβριο του 2016 βιώνουμε πάλι την τουρκική επιθετικότητα. Το εναρκτήριο λάκτισμα έδωσε ο Ερντογάν δηλώνοντας ότι δεν του αρέσει η Συνθήκη της Λωζάννης. Λες και μια συνθήκη είναι ζήτημα γούστου. Χειρότερα, θυμάται τη Συνθήκη των Σεβρών, θεωρώντας τη ως εκφοβισμό εναντίον της Τουρκίας. Οτι έχασε τον πόλεμο η Τουρκία το ξέχασε…

Παρακολουθούμε καθημερινά τουρκικά πολεμικά να κάνουν κρουαζιέρα στα ελληνικά νησιά, χωρίς να σέβονται τα έξι μίλια. Παρακολουθούμε αερομαχίες μέσα στα δέκα μίλια. Δεν ξέρω τι άλλο θα δούμε. Αυτό όμως που ξέρω είναι ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου χρειάζεται να επιδείξει ψυχραιμία και να συνεργαστεί με εταίρους και συμμάχους. Οι δηλώσεις Καμμένου είναι μαγκιές για αναγνώσματα άρλεκιν. Δεν θα υποδείξω στην κυβέρνηση τι οφείλει να κάνει. Ομως, το βέβαιο είναι ότι πρέπει να μαζέψει τον Καμμένο. Μη δώσει αυτός την αφορμή και δούμε πυρκαγιά…

πό την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής