Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Η ελληνική ΕΜΥ θα μετάσχει σε τριμερή με Κύπρο και Ισραήλ, η γαλλική με τις υπηρεσίες της Ισπανίας, της Πορτογαλίας, του Βελγίου και Λουξεμβούργου, η Νορβηγία με Σουηδία και Δανία και πάει λέγοντας. Θα υπάρχουν μάλιστα και οι αντίστοιχες ονοματοδοσίες των φαινομένων.

Στη γειτονιά μας, ξεκινήσαμε ήδη με την «Αθηνά», όπως ονομάστηκε το πρώτο κύμα κακοκαιρίας του φθινοπώρου, και τα «βαφτίσια» θα συνεχιστούν με επιλογές από μια κοινή λίστα: Αθηνά, Μπάλος, Κάρμελ, Διομήδης, Ελπίς, Σεμέλη, Γιασμίν, Ζέφυρος κ.ά. Μήπως ήρθε η ώρα να υπάρξει μια αντίστοιχη συνεργασία και για τα ακραία πολιτικά φαινόμενα που απειλούν την ευρωπαϊκή Δημοκρατία;

Κάθε χώρα έχει τις δικές της μαύρες σκιές. Στη Γαλλία η Λεπέν, στην Ιταλία ο Σαλβίνι, στην Πολωνία ο Κάτσινσκι, στην Ουγγαρία ο Ορμπάν και πάει λέγοντας. Δεν έχουν όλες βέβαια το ίδιο εκτόπισμα, ούτε την ίδια διαδρομή.

Η Λεπέν για παράδειγμα, που κάποτε θεωρούταν ριζοσπαστικά ακραία, μετά από δυο δεκαετίες παραμονής στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει σχεδόν «νομιμοποιηθεί» στα μάτια των πολιτών, επειδή αναγκάστηκε να λειάνει -επιφανειακά- το λόγο και την παρουσία της. Στην Ελλάδα, κόμματα που κινούνται στα άκρα του πολιτικού φάσματος υπήρχαν πάντοτε, άλλοτε με μεγαλύτερη και άλλοτε με μικρότερη απήχηση στο εκλογικό σώμα.

Η περίπτωση της Χρυσής Αυγής ήταν και είναι μια εντελώς διαφορετική ιστορία, αφού τα τάγματα εφόδου, η φασιστική θεωρία και οι δολοφονικές επιθέσεις ξέφυγαν από κάθε έννοια άκρας Δεξιάς. Η Δικαιοσύνη με μια ιστορική απόφαση καταδίκασε την ηγετική ομάδα του μορφώματος ως εγκληματική οργάνωση, ωστόσο φασιστικοί θύλακες παραμένουν ενεργοί εντός της κοινωνίας.

Ολες αυτές οι διαφορές αλλά και οι ομοιότητες που υπάρχουν στον ευρωπαϊκό χώρο ανοίγουν πολύ την ομπρέλα που χρειαζόμαστε για να προστατευτούμε από τους πολιτικούς κυκλώνες: από τον ακροδεξιό και ακροαριστερό λαϊκισμό, τον υπερεθνικισμό, τον αντιευρωπαϊσμό, τον θρησκευτικό φανατισμό, τη συνωμοσιολογία και την άρνηση της επιστήμης μέχρι το ρατσισμό, το φασισμό και τον νεοναζισμό. Ποιοι είναι οι τρόποι αντίδρασης; Εύκολη ερώτηση, δύσκολη απάντηση.

Θα χρειαστούν άμεσα, δραστικά μέτρα αλλά και μακροχρόνιες πολιτικές που έχουν να κάνουν με την Παιδεία και την οικονομία. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πρέπει να υπάρξει απάντηση και η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη διαγραφή του Κωνσταντίνου Μπογδάνου και του εμφυλιοπολεμικού λόγου του απέδειξε ότι ανήκει στις πολιτικές δυνάμεις που μπορούν να ηγηθούν σε αυτή την ευρωπαϊκή δημοκρατική συμμαχία. Χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος.