Δημοκρατία είχε, τυπικά, η Ελλάδα το 1963. Ομως, ο ξεροκέφαλος ανακριτής Χρήστος Σαρτζετάκης, που τόλμησε να τα βάλει με το παρακράτος των Ανακτόρων στη δολοφονία του βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη, παίρνοντας τοις μετρητοίς τη θεσμική ανεξαρτησία του, έπρεπε να ευχαριστεί τον Θεό που όχι μόνο επέζησε, αλλά έγινε και Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Δεν είναι δυνατόν οι κοινωνίες μας να είναι δομημένες πάνω στους συμβιβασμούς, στα παιχνίδια εξουσίας, στις θεμιτές και μη συναλλαγές και ξαφνικά ένας εξαϋλωμένος θεσμός να αίρεται σαν υπερβατική οντότητα υπεράνω των ανθρωπίνων. Οταν ο θρυλικός μυλωνάς του Πότσδαμ έλεγε στον αυθαιρετούντα Φρειδερίκο τον Μέγα ότι «υπάρχουν δικαστές στο Βερολίνο», δεν ανακάλυψε τη διάκριση των εξουσιών πριν από τον Μοντεσκιέ. Μάλλον εννοούσε «από τον Θεό να το ’βρεις», τον ύψιστο δικαστή.

Η Δικαιοσύνη δεν λειτουργεί εν πολιτικώ κενώ ούτε στην κοιτίδα της σύγχρονης Δημοκρατίας, τη Γαλλία. H 63χρονη εφέτης Μπενεντίκτ ντε Περτουί, που καταδίκασε τη Λεπέν σε πεντάχρονη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, απαγορεύοντάς της ουσιαστικά να γίνει πρόεδρος το 2027, τυπικά εφάρμοσε το γράμμα του νόμου. Ο νόμος, όμως, έχει πολλά ποδάρια (είτε ουσιαστικού δικαίου είτε δικονομικού) ισότιμα μεταξύ τους, που ανάλογα με το ποιο θα επιλέξεις παράγονται διαφορετικά αποτελέσματα.

Ετσι, προ του κινδύνου να γίνει η Γαλλία περισσότερο μπάχαλο από όσο είναι σε έναν κόσμο τραμπικής παράνοιας, το «σύστημα» ανέκρουσε πρύμναν. Οταν ο Μπαρντελά εξήγγειλε πανεθνικές διαδηλώσεις και η Λεπέν απείλησε να πάει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, ο Μακρόν είπε ότι «κάθε πολίτης έχει δικαίωμα σε έφεση» και το Εφετείο που καταδίκασε τη Λεπέν ανακοίνωσε ότι θα εκδικάσει την προσφυγή της πριν από το καλοκαίρι του 2026. Δηλαδή, έναν χρόνο πριν από τις εκλογές, στις οποίες μάλλον τελικά η Μαρίν θα συμμετάσχει…