Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΤΟ θεμελιώδες πρόβλημα είναι πως ο κύριος πυλώνας της εκπαίδευσης από το Δημοτικό έως το Λύκειο δεν είναι το σχολείο, αλλά το παρεκπαιδευτικό σύστημα των φροντιστηρίων. Πρόκειται για μια παγκόσμια πρωτοπορία. Την ίδια ώρα μάλιστα που είμαστε από τις ελάχιστες χώρες που ακόμα δεν διαθέτουν ιδιωτικά πανεπιστήμια.

Η κουβέντα έχει ανάψει και οι αντιδράσεις αναμένονται σφοδρές όσον αφορά στην εφαρμογή -από φέτος- της ελάχιστης βάσης εισαγωγής στα ΑΕΙ. Τα τελευταία χρόνια μόλις ανακοινώνονται οι βάσεις όλοι δηλώνουμε έκπληκτοι που κάποιοι υποψήφιοι εισάγονται σε σχολές γράφοντας 2 και 3.

ΑΥΤΟ που συμβαίνει είναι απόλυτα λογικό. Στη δεκαετία του ’90 έδιναν πανελλαδικές εξετάσεις 120.000 μαθητές και έμπαιναν σε πανεπιστήμια και ΤΕΙ γύρω στις 40.000 – 42.000. Στην ουσία περνούσε μόνο το 30%.

ΣΙΓΑ σιγά όλες οι κυβερνήσεις, θέλοντας να ικανοποιήσουν τους ψηφοφόρους, άρχισαν να ανοίγουν σχολές σε κάθε πόλη και χωριό. Για να είναι όλες οι οικογένειες ευχαριστημένες που «το παιδί μπήκε» στο πανεπιστήμιο. Ακολούθησαν το μοντέλο των Ενόπλων Δυνάμεων, που μέχρι τότε διέθεταν στρατόπεδα παντού για να τονώνουν τις τοπικές οικονομίες.

ΕΤΣΙ, άνοιξαν σχολές, πολλές σχολές. Οι βουλευτές κάθε νομού πίεζαν τους υπουργούς Παιδείας και οι κυβερνήσεις ικανοποιούσαν τα αιτήματα. Οπως ήταν αναμενόμενο, χρονιά με τη χρονιά αυξάνονταν οι εισακτέοι. Και τα τελευταία χρόνια από τους 100.000 υποψηφίους εισάγονται σχεδόν 80.000. Οταν μπαίνουν οι 8 στους 10 είναι απόλυτα λογικό κάποιοι να γίνονται φοιτητές ακόμα κι αν έγραφαν σχεδόν… λευκή κόλλα.

ΤΟ θέμα είναι βέβαια ότι χιλιάδες νέοι απλά γράφονταν σε κάποια σχολή. Είτε δεν φοιτούσαν ποτέ είτε ελάχιστοι ήθελαν/κατάφερναν να πάρουν το πτυχίο τους.

ΜΠΟΡΕΙ να αποκτούν τη φοιτητική ιδιότητα, αλλά στην πραγματικότητα δεν σπουδάζουν.

ΕΧΕΙ νόημα να συνεχίζεται αυτή η κατάσταση; Να κοροϊδευόμαστε όλοι μεταξύ μας; Να λέμε ότι όλα τα παιδιά γίνονται φοιτητές; Να παραμένουν ανοικτές σχολές και να πληρώνονται καθηγητές που δεν έχουν αντικείμενο εργασίας;

ΠΡΕΠΕΙ να υπάρξει προσγείωση στο ρεαλισμό. Κανονικά θα έπρεπε να υπάρξει σημαντική μείωση των εισακτέων στους 50.000 ή 60.000. Να έκλειναν σχολές – σφραγίδες και να συγχωνεύονταν άλλες.

ΤΟ υπουργείο Παιδείας επιχειρεί αυτή τη μετάβαση με την bypass διαδικασία της ελάχιστης βάσης εισαγωγής, καθώς αναμένεται πως περίπου 15.000 υποψήφιοι δεν θα εισαχθούν λόγω του νέου κόφτη.

ΕΙΝΑΙ βέβαιο πως τον Ιούλιο, τον Αύγουστο θα υπάρξουν αντιδράσεις. Θα προκύψει πολιτική αντιπαράθεση. Ισως θα έπρεπε να εφαρμοστεί από του χρόνου το νέο σύστημα, μόνο και μόνο λόγω της ταλαιπωρίας που έχουν υποστεί για δύο σχολικές χρονιές οι μαθητές.

ΙΣΩΣ όμως θα έπρεπε να είχε επιλεγεί ο ευθύς δρόμος της περικοπής των εισακτέων. Γιατί είναι αλλιώς να μην πιάνει κάποιος τη βάση και αλλιώς να κόβεται από το πλαφόν της ελάχιστης βάσης.

ΤΟ υπουργείο Παιδείας κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση του εξορθολογισμού στο σύστημα εισαγωγής.

ΚΑΠΟΙΑ στιγμή όμως πρέπει να προχωρήσει στην πιο σημαντική τομή που έχει ανάγκη το εκπαιδευτικό σύστημα. Στην αυστηρή αξιολόγηση όλων των εκπαιδευτικών και στο τέλος του εξετασιοκεντρικού συστήματος, που έχει κάνει «υποχρεωτικό» το φροντιστήριο και έχει υποβαθμίσει δραματικά το σχολείο.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr