Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ο Α. Τσίπρας στην Ελλάδα, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας στην Ισπανία. Αδελφά κόμματα, τα σύμβολα της επερχόμενης αλλαγής. Της «ανατροπής», στο πιο «αριστερό» του. Η «απτή απόδειξη», όπως έλεγαν τότε, ότι υπάρχει «εναλλακτική λύση». Και οι δύο ηγέτες ξεπήδησαν από κινήματα αγανακτισμένων. Οι Ισπανοί μάλιστα προηγήθηκαν, φωνάζοντας, από τις δικές τους «πλατείες», ότι «οι Ελληνες κοιμούνται», όταν η Ελλάδα ήταν η πρώτη χώρα που μπήκε σε Μνημόνιο και οι Ελληνες δεν είχαν βγει στις πλατείες. Μετά από λίγους μήνες οι «Ελληνες αγανακτισμένοι» ξύπνησαν και βρήκαν τη δική τους πλατεία στο Σύνταγμα.

ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ήρθαν σχεδόν μόνα τους. Παρουσία και ομιλίες του Π. Ιγκλέσιας στα προεκλογικά μπαλκόνια του ΣΥΡΙΖΑ, παρουσία και χαιρετισμός του Α. Τσίπρα στα συνέδρια των Ποδέμος. Και τους δύο τούς ανέδειξε η κρίση, η οποία στο τέλος τους έδωσε και την εξουσία. Σαν συγκυβερνήτες και τους δύο. Τον έναν με τον Σοσιαλιστή Σάντσεθ και τον άλλον με τον ακροδεξιό Καμμένο. Ο Α. Τσίπρας πρόλαβε να κάνει το δικό του καθεστώς, ενώ ο Π. Ιγκλέσιας, μεσούσης της πανδημίας, αντί της ενίσχυσης της δημόσιας υγείας, ενδιαφερόταν κυρίως πως οι μυστικές υπηρεσίες της Ισπανίας θα υπάγονταν σε αυτόν. Ουσιαστικά αμόρφωτοι και οι δύο, με χάρισμα όμως στην επικοινωνία. Και με μεγάλη άνεση στα «παχιά λόγια» και στα ψέματα. Κατεργασμένα ή ακατέργαστα, προϊόν τής ημιμάθειάς τους.

ΚΑΙ ΟΙ δύο πολιτεύτηκαν με την οργή και την αγανάκτηση. Και οι δύο «έπαιξαν» με το θυμικό και το ταπεραμέντο δύο ταλαιπωρημένων και κουρασμένων από την κρίση μεσογειακών λαών. Και οι δύο δεν είχαν το παραμικρό πρόβλημα να πέσουν με φόρα στην αγκαλιά του λαϊκισμού και να δυναμώσουν τα κινήματά τους. Ποτέ, κανένας από τους δύο, δεν απέκτησε ένα στοιχειωδώς σοβαρό και επεξεργασμένο πρόγραμμα. Λόγος ρηχός, συναισθηματικός και συνθηματολογικός. Ικανός να συνεγείρει πρόσκαιρα τα πλήθη, ανίκανος όμως να κυβερνήσει και να χτίσει. Το αποτέλεσμα ήρθε σχεδόν μοιραία: Το τέλος της κρίσης που τους ανέδειξε, σήμανε και το δικό τους τέλος. Ο Α. Τσίπρας προηγήθηκε με τη μεγάλη τριπλή ήττα του 2019. Ο Π. Ιγκλέσιας καθυστέρησε λίγο, μέχρι την προχθεσινή πανωλεθρία του στις περιφερειακές εκλογές της Μαδρίτης, όπου γνώρισε τη συντριβή και αποχώρησε από την πολιτική.

ΟΙ ΒΙΟΙ των Α. Τσίπρα και Π. Ιγκλέσιας είναι παράλληλοι βίοι. Οι ίδιες κοινωνίες που τους ανέδειξαν πάνω στην τούρλα της κρίσης, είναι αυτές που τώρα τους δείχνουν το δρόμο της πολιτικής αποστρατείας. Ως ξεπερασμένο πολιτικό είδος, που είναι αδύναμο να εισφέρει κάτι σε καιρούς κανονικότητας και δημιουργίας. Ο Πάμπλο, που μπήκε «ξυπόλητος» στην πολιτική και φεύγει -τουλάχιστον- με ακριβή βίλα, αποδοκιμάστηκε πιο έντονα. Τόσο πολύ, ώστε να μην μπορέσει να παραμείνει καν στην πολιτική. Αλλωστε έμεινε δύο χρόνια παραπάνω στην εξουσία. Αυτά τα δύο χρόνια που ο Α. Τσίπρας, αδυνατώντας ακόμα να καταλάβει γιατί έχασε, προσπαθεί με νύχια και με δόντια να παραμείνει στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Πάμπλο έφυγε. Ο Αλέξης σύντομα θα αποδείξει αν θα παραμείνει «σύντροφος» του Πάμπλο μέχρι τέλους, ολοκληρώνοντας με παρόμοιο τρόπο τον παράλληλο βίο του.

ΤΑ ΔΕΟΝΤΑ…

Πέρασαν 11 χρόνια από το τριπλό έγκλημα της Marfin. Εντεκα ατιμώρητα χρόνια. Εντεκα χρόνια χωρίς την απονομή δικαιοσύνης για ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα που έχουν γίνει στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης. Η κυβέρνηση «έβγαλε από τη ναφθαλίνη» την υπόθεση, την οποία κάποιοι ήθελαν να ξεχάσουμε. Τοποθέτησε κατ’ αρχάς και συμβολικά μια τιμητική πλακέτα στον τόπο του δράματος. Και αμέσως μετά έκανε το πιο σημαντικό βήμα: Ανοιξε ξανά ο φάκελος του εγκλήματος της Marfin. Κι όπως φαίνεται δεν πρόκειται για ένα τυπικό άνοιγμα μιας «ξεχασμένης υπόθεσης».

Οι πρώτες πληροφορίες λένε ότι με την αναψηλάφηση της υπόθεσης βρέθηκαν ήδη νέα στοιχεία. Βρέθηκαν ενδιαφέρουσες «στιγμές» από την επανεξέταση του οπτικοακουστικού υλικού. Αλλά και κάποια άλλα στοιχεία, τα οποία όπως φαίνεται οδηγούν σε 5 συγκεκριμένα πρόσωπα. Πέραν της προφανούς ανάγκης να μη θαφτεί ένα τριπλό έγκλημα, που έγινε πάνω στην έξαρση του «αντιμνημονιακού αγώνα» και των «αγανακτισμένων», η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα περισσότερο από τα δέοντα. Την απόδοση -κάποια στιγμή-Δικαιοσύνης. Για τα θύματα, για τις οικογένειές τους, αλλά και για το συλλογικό υποσυνείδητο, το οποίο δεν μπορεί να σηκώσει κι άλλα «κρυφά» και ανεξιχνίαστα εγκλήματα, τα οποία έγιναν στο όνομα κάποιου «πολιτικού ιδεώδους»…

Ο Χρ. Σταϊκούρας «μάζεψε» όλο το χρήμα…

Ηταν η τρίτη έξοδος της χώρας στις αγορές επί κυβέρνησης Κ. Μητσοτάκη και η πρώτη με 5ετές ομόλογο. Η επιτυχία ήταν εντυπωσιακή. Οχι μόνο γιατί η χώρα δανείστηκε 3 δισ. ουσιαστικά με 0 επιτόκιο (το επιτόκιο αναμένεται να διαμορφωθεί στο 0,17%, ενώ το κουπόνι του ομολόγου είναι 0). Ούτε γιατί οι αγορές προσέφεραν πάνω από 20 δισ. Αλλά γιατί για τρίτη φορά μέσα σε 20 μήνες οι αγορές έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση και το σχέδιό της για την επόμενη τριετία.

Καθοριστικό ρόλο στην υγιή σχέση της ελληνικής οικονομίας με τις αγορές έχει παίξει ο ΥΠΟΙΚ Χρ. Σταϊκούρας, ο οποίος αποδεικνύεται ένας από τους πιο αποδοτικούς και σταθερούς υπουργούς της κυβέρνησης. Εργατικός, συστηματικός, μεθοδικός, γνώστης του αντικειμένου του και χωρίς πολύ μπλα μπλα, έχει εξασφαλίσει -εκτός των άλλων- τη χρηματοδότηση των αυξημένων αναγκών, λόγω πανδημίας. Και είναι ο λόγος για τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει σταματήσει εδώ και μήνες να μιλάει καν για το περίφημο «μαξιλαράκι» που άφησε…

…κι έκανε νέο «μαξιλάρι»

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη στους 22 μήνες που κυβερνά τη χώρα έχει «σηκώσει» από τις αγορές 25 δισ. Αν δεν είχε συμβεί αυτό, η χώρα θα είχε εξαντλήσει ήδη το «μαξιλάρι» των 37 δισ. του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα υπήρχαν πλέον χρήματα για τη χρηματοδότηση των αυξημένων αναγκών που δημιούργησε η πανδημία. Αυτά τα 25 δισ. μαζί με τα 7 δισ. που έχουν απομείνει συνιστούν το «νέο μαξιλάρι» (σύνολο 25+7=32), το οποίο δημιούργησε ο Χρ. Σταϊκούρας.

Αυτός είναι και ο λόγος που η «εμπροσθοβαρής» αξιοποίηση του «μαξιλαριού» που άφησε ο ΣΥΡΙΖΑ αποσύρθηκε από τον δημόσιο διάλογο. Δεν υπάρχει πλέον και στη θέση του υπάρχει ένα άλλο. Το οποίο μάλιστα είναι και πολύ πιο «φθηνό»: Οταν τον Φεβρουάριο του 2019 η χώρα βγήκε στις αγορές με 5ετές ομόλογο, δανείστηκε με επιτόκιο 3,6%. Χθες, το 5ετές ομόλογο είχε επιτόκιο μόλις 0,17%…

«Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ»

«Φωτιά και λάβρα» για τον Α. Τσίπρα και την τότε ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι το βιβλίο του Π. Λαφαζάνη για το 2015 με τίτλο «Η μεγάλη προδοσία», που κυκλοφορεί σύντομα. Ο πρώην υπερυπουργός της πρώτης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. περιγράφει με λεπτομέρειες τα γεγονότα που οδήγησαν στο τρίτο Μνημόνιο, με τον ΣΥΡΙΖΑ να χάνει τη δεδηλωμένη (έχασε 43 βουλευτές του στην ψηφοφορία, 32 καταψήφισαν το Μνημόνιο και 11 δήλωσαν «παρών») και με τον Α. Τσίπρα, να υπόσχεται -κατά τον Π. Λαφαζάνη- συγκυβέρνηση με Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

Κάτι βεβαίως που ουδέποτε έγινε, αφού ο τότε χαρισματικός επέλεξε τις πρόωρες εκλογές… Στο βιβλίο του Π. Λαφαζάνη υπάρχουν πολλές άγνωστες πτυχές εκείνης της σκοτεινής περιόδου και γι’ αυτό αναμένεται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου