Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δημοκρατία δεν έχουμε; Γιατί να μην εμπιστευθούν την εξουσία στον Τσίπρα κι αυτός να τη μοιραστεί με τον Καμμένο; Τρεις λόγοι καίριοι έπρεπε να τους είχαν αποτρέψει:

Ο πρώτος: Το να ψηφίζεις όχι με τη λογική του εθνικού συμφέροντος, αλλά με γνώμονα οργή και «τσέπη», αποδείχθηκε διαχρονικά ολέθριο για την Ελλάδα.

Ο δεύτερος: Το να ψηφίζεις να αναλάβει ένα άπειρο συνονθύλευμα ανεπάγγελτων κι ακτιβιστών παρωχημένης ιδεολογίας την εξουσία εν κρίσει, σημαίνει ότι αναλαμβάνεις και το ρίσκο: να ρίξει το καράβι στα βράχια, τραγουδώντας τη Διεθνή!

Ο τρίτος: Δεν αλλάζεις ομάδα που κερδίζει και η ομάδα Σαμαρά-Βενιζέλου κέρδιζε την έξοδο της Ελλάδας από το πρόγραμμα, την αξιοπιστία των αγορών και των επενδυτών, την επιστροφή στην κανονικότητα.

Επτακόσιες μέρες μετά, ψηφίσαντες και μη ψηφίσαντες ΣΥΡΙΖΑ, διαπιστώνουν ότι η Ελλάδα έστρεψε τα νώτα της προς την ανάπτυξη κι επέστρεψε στις ζοφερές μέρες 2010-11, όπου πορευόταν με άγνοια κινδύνου, προκαλώντας την τύχη της, στην Ε.Ε., αναγγέλλοντας παπανδρεϊκά δημοψηφίσματα…

Αλλά με ποιο «σχέδιο» οι αριστεροί ένοικοι του Μαξίμου δύο χρόνια, που κυβερνούν, «επιλύουν» τις κρίσεις, που οι ίδιοι δημιουργούν; Ξεκινούν με στράκα-στρούκες, αφού το καραβάνι δεν έχει μήτε πυξίδα μήτε σχέδιο. Μετά πλακώνουν τις βρισιές, μη και κατατρομάξουν οι «οχτροί» και υποχωρήσουν. Τέλος, βάζοντας την ουρά κάτω από τα σκέλια τους, ζητούν ταπεινά συγγνώμη με επιστολές αποδοχής των νέων μέτρων μετανοίας. Ετσι, οπισθοχωρούν άτακτα, χώνοντας την Ελλάδα όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, στην ανεργία, στη διεθνή μοναξιά…

Πέρασαν 730 μέρες κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου. Μπορείτε να θυμηθείτε μία -μόνο ΜΙΑ- ημέρα να πήραμε ανάσα, να γεννήθηκε μία ελπίδα, που δεν ψυχορράγησε ως το βράδυ, να πιστέψαμε, έστω και προσώρας, ότι θα δούμε και καλύτερες μέρες;

Από ποια άλλη βεβαιότητα συνεχόμαστε, εκτός από εκείνη ότι η ερεβώδης επιθυμία των κυβερνώντων είναι η νομή της εξουσίας; Γι’ αυτήν η χώρα πληρώνει όποιο τίμημα της ζητηθεί και οι πολίτες τιμωρούνται με την απώλεια μιας, στοιχειωδώς, αξιοπρεπούς διαβίωσης.

Πόσο θα θέλαμε σήμερα, πρώτο μήνα του 2017, να αισθανθούμε ότι αφήσαμε πίσω τις ακριβοπληρωμένες θυσίες και επιχειρούμε μαζί, Πολιτεία και πολίτες, την εθνική ανασυγκρότηση. Αλλά ο ορίζοντας είναι βαρύς και σκοτεινός. Βαρυχειμωνιά μέσα κι έξω.

Αυτή δεν είναι επέτειος. Είναι δύο χρόνια μνημόσυνο από την απώλεια της Ελλάδας του 2014. Και το πένθος είναι βαρύτατο…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου