Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΜΙΑ παροιμία, λοιπόν, λέει ότι «…φταίνε οι τρίχες». Αφήνοντας στην άκρη την κυριολεξία και μένοντας αυστηρά στην αλληγορία. Η εν λόγω παροιμία έχει διαχρονική αλληγορική αξία, αλλά με έναν τρόπο «κουμπώνει» εντελώς με μέρος του σύγχρονου πολιτικού γίγνεσθαι. Στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα πάντοτε τους έφταιγε κάτι. Παλαιότερα τους έφταιγε το «σύστημα». Γι’ αυτό και το 2010-2015 καβάλησαν το «αντισυστημικό κύμα». Και βρέθηκαν κατ’ αρχάς να χορεύουν στο Σύνταγμα σφιχταγκαλιασμένοι με τη Χ.Α. και εκείνη την ακραία Αριστερά, η οποία μέχρι και σήμερα δεν κρύβει το θαυμασμό της για τους Κουφοντίνες. Μετά βρέθηκαν στην εξουσία αγκαλιά με τον Καμμένο. Αλλά μετά «ξεβράστηκαν» στο ντεκ μιας πολυτελούς θαλαμηγού της ελίτ και σε μια βίλα που τη βρέχει η ακριβή θάλασσα του Σουνίου.

ΜΕΤΑ -αλλά και πριν- τους έφταιγαν τα ΜΜΕ. Οσα μπόρεσαν να τιμωρήσουν τα τιμώρησαν με τον πιο σκαιό τρόπο. Μαζί τους και τους εργαζομένους σε αυτά. Οσα δεν πρόλαβαν να τα τιμωρήσουν, τα ανέλαβε ο Π. Πολάκης, εντάσσοντάς τα στα «βοθροκάναλα της διαπλοκής» και… τέλειωσαν. Μέχρι που τα ΜΜΕ βρέθηκαν να είναι οι «βασικοί υπαίτιοι» για τις συντριπτικές ήττες του 2019. Τότε ήρθε η «λίστα Πέτσα». Μεταξύ τους τα είπανε, τα συμφωνήσανε, αλλά η κοινωνία δεν το «αγόρασε». Είχε δει και ζήσει πολλά, για να βολευτεί με αυτό που βόλεψε, τους αμήχανους «εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους». Κι αυτούς που δεν δίστασαν να διχάσουν βαθιά της χώρα, με το αλήστου μνήμης «ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν».

ΜΕΤΑ ήρθε η έρημος της αντιπολίτευσης. Πάνω από 18 μήνες ο Α. Τσίπρας, όσο κι αν κινδυνολόγησε, όσο κι αν καταστροφολόγησε, όσο κι αν επιδόθηκε σε τυμβωρυχία ή υπέκλεψε προτάσεις άλλων για να τις εμφανίσει σαν δικές του, ουδείς -πέραν της «παρέας»- τον ακούει. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Ηταν αδύνατον αυτό που αντιλαμβάνεται ο μέσος σκεπτόμενος πολίτης να μην το κατέγραφαν οι δημοσκοπήσεις. Και το κατέγραψαν οι «άτιμες». Συνεχώς και με μονότονα ίδια αποτελέσματα. Μέχρι που ήρθαν να πατήσουν έναν «κάλο» που μεγάλωνε. Αυτός ο «κάλος» είναι το Συνέδριο, που με κάποιον τρόπο «αρχίζει». Και δεν είναι τόσο η πολιτική, η φυσιογνωμία ή το πρόγραμμα του παλιού ή του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Είναι κυρίως η εσωτερική εξουσία. Η καρέκλα του Α. Τσίπρα και τα καρεκλάκια της «παρέας» του.

ΕΚΕΙ ακριβώς και τη στιγμή που οι «τάσεις άρχισαν» να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια -επιβεβαιώνοντας ότι «ο βασιλιάς είναι γυμνός»-, ήρθαν οι «στημένες» δημοσκοπήσεις. Και τι ήρθαν να πουν; Τη διαφορά των 16 μονάδων, μεταξύ μας την έχουν αποδεχθεί και οι ίδιοι, ανεξαρτήτως του τι παραδέχονται στον δημόσιο λόγο τους. Αλλο θεωρήθηκε χτύπημα κάτω από τη ζώνη: Ο «Κούλης» να απολαμβάνει την εκτίμηση του 1/3 των ψηφοφόρων του Αλέξη; Και το 92% των ψηφοφόρων του ΚΙΝ.ΑΛ.; Και ο «κάθε εκατό χρόνια» ηγέτης να υπολείπεται 30 μονάδες του Κ. Μητσοτάκη στην καταλληλότητα για πρωθυπουργός, να χάνει από τον «κανέναν» και στη δημοφιλία να έρχεται τρίτος μετά τη Φ. Γεννηματά; Αυτό ήταν το casus belli. Στο στόχαστρο των «υπογείων» βρέθηκαν ξαφνικά όλες οι δημοσκοπήσεις κι όλες οι εταιρίες δημοσκοπήσεων. «Στημένες», «πιασμένες», «καθοδηγούμενες», «κατά παραγγελία». Τι κι αν όλες λένε ακριβώς τα ίδια. Τι κι αν απλώς καταγράφουν αυτό που πλανάται στην ατμόσφαιρα και γίνεται αντιληπτό παντού κι απ’ όλους. Τι κι αν δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από τότε που ο Βερναρδάκης, ο Βαξεβάνης και κάτι τυχάρπαστες-αρπακολατζήδικες εταιρίες πήραν στο λαιμό τους έναν πρωθυπουργό και μια κυβέρνηση. Τους είχαν πείσει μέχρι το πρωί της μέρας των ευρωεκλογών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν ήταν… μπροστά, ήταν πίσω 1-1,5%. Κι ήρθε το 10%.

ΤΩΡΑ… ξαναφταίνε οι δημοσκοπήσεις. Γιατί πάντα κάποιος άλλος πρέπει να φταίει. Μα πώς; Γιατί; Το πάθημα δεν έγινε μάθημα; Προφανώς όχι. Και η λαϊκή σοφία έχει πάντα δίκιο. Μόνο που εν προκειμένω οι δημοσκοπήσεις είναι οι απλώς «τρίχες» της αρχικής παροιμίας.

ΣΤΑ ΥΜΙΑ ΘΕΜΕΛΙΩΘΗΚΕ Η «ΓΑΛΑΖΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ»

Καραθανάσης-Βλαχάκος-Γιαλοψός. Χθες συμπλήρωσαν 26 χρόνια που δικαίως βρίσκονται στο πάνθεον των ηρώων. Επεσαν το βράδυ των Υμίων με το ελικόπτερο, υπέρ πατρίδος. Η έρευνα δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμα αν το ελικόπτερο έπεσε από τουρκικά πυρά, αν από την παράτολμη πτήση σε άθλιες και πολύ επικίνδυνες καιρικές συνθήκες. Το πιθανότερο είναι ότι δεν έπεσε από τουρκικά πυρά. Η έρευνα παραμένει ανοικτή, αλλά αυτό μάλλον συνέβη. Αλλά δεν αλλάζει απολύτως τίποτα. Είναι οι ήρωες εκείνης της νύχτας της 31ης/1/1996, η οποία έφερε στα πρόθυρα του πολέμου την Ελλάδα και την Τουρκία και η οποία έμελλε να αποδειχθεί καθοριστική για ό,τι επακολούθησε και ζούμε μέχρι σήμερα. Πολλά άλλαξαν εκείνο το βράδυ. Τα οποία δεν τα κατάλαβε η ελληνική κοινωνία, η οποία κατάλαβε με ανακούφιση ότι αποφεύχθηκε ο πόλεμος. Και δεν θα διαταρασσόταν η ευμάρεια εκείνης της περιόδου. Ηταν ο πόλεμος η λύση; Ποτέ δεν είναι λύση ένας πόλεμος.

Ωστόσο, σήμερα 26 χρόνια μετά, η απόσταση επιτρέπει μια πιο καθαρή ματιά στο τι έγινε εκείνο το βράδυ και το ζούμε και σήμερα απέναντι στην πειρατική πολιτική του Ερντογάν και την αδιανόητη «Γαλάζια Πατρίδα». Η ιστορία δεν γράφεται με «αν». Αλλά, όπως λένε και σήμερα ανώτατοι τότε εν ενεργεία αξιωματικοί, οι οποίοι συμμετείχαν στο πεδίο, αν η Ελλάδα αξιοποιούσε το πλεονέκτημα που είχε στην περιοχή και απέτρεπε τους Τούρκους βατραχανθρώπους να βρεθούν στα μικρά Υμια και να υψώσουν τουρκική σημαία, πολλά θα ήταν διαφορετικά.

Η Τουρκία δεν θα είχε «κατοχυρώσει» την αμφισβήτησή της, πάνω στην οποία εδώ και 26 χρόνια χτίζεται η «Γαλάζια Πατρίδα». Και ούτε θα μπορούσε να διανοηθεί ότι αυτό που ήθελε, αλλά δεν τόλμαγε να πει σε διεθνή φόρα, θα γινόταν κάποτε αντικείμενο κάποιας, έστω μονομερούς, συζήτησης. Στόχος δεν είναι να κατηγορηθεί κάποιος για ενδοτισμό ή οτιδήποτε άλλο σχετικό. Οπως δεν είναι στόχος να αποδοθούν αναδρομικές ευθύνες. Πόσω μάλλον όταν η ελληνική κοινωνία του 1996 ήταν 90%-10% στο δίλημμα «βούτυρο ή κανόνια». Ομως διδάγματα και συμπεράσματα πρέπει να βγαίνουν. Πόσω μάλλον όταν οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας βρίσκονται και πάλι στην κόψη του ξυραφιού, με την τουρκική προκλητικότητα να κάνει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο.

Οι διερευνητικές επαφές μακάρι να αποδώσουν καρπούς και να υπάρξει αποδεκτή λύση στο πλαίσιο του Διεθνούς Δικαίου στο ένα και μοναδικό θέμα που συζητάει η ελληνική κυβέρνηση. Αλλά θα πρέπει να είναι έτοιμη και για το ενδεχόμενο ναυάγιο των συνομιλιών.

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, ανά πάσα στιγμή στο EleftherosTypos.gr