Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Εδωσε την ώθηση σε καλλιτέχνες που ένιωσαν στο πετσί τους την εγκληματική ανδρική αγωγή να βγουν και να μιλήσουν. Επώνυμα και γενναία. Οχι για να γίνουν αντικείμενο σχολιασμού ή παρουσίασης και παρουσίας στα τηλεοπτικά παράθυρα ή στα κίτρινα έντυπα ή και στα ανθρωποφάγα μέσα κοινωνικής δικτύωσης -στα οποία περισσεύει το όξος και η χολή-, αλλά για να τερματιστεί η παραδοσιακή πατριαρχία, η οποία διαιωνίζεται από τις… γυναίκες.

Γιατί μπορεί να ξεπεράστηκε η παραδοσιακή απαρίθμηση της οικογένειας, «έχω δυο παιδιά κι ένα κορίτσι», αλλά οι μάνες, σε κάποιο βαθμό ακόμη, δίνουν στον γιο μια αγωγή που ευνοεί την ιδέα της φυσικής ανωτερότητας. Ασχετο αν οι γενιές αλλάζουν, οι συνθήκες άλλαξαν, ο κόσμος αλλάζει με ασύλληπτες ταχύτητες. Αυτό που κατά κόρον ονομάζεται ισότητα των δύο φύλων μοιάζει να έχει πολύ δρόμο ακόμη μπροστά του. Ειδικά, για τους επαγγελματικούς χώρους που το άλλο φύλο έχει μακρόχρονη παρουσία, παράδοση και πρωτοκαθεδρία.

Με παρρησία μίλησαν και άνθρωποι του θεάματος, παρόλο που μοιάζει ότι η ομερτά στο χώρο καλά κρατεί. Γιατί αν κρίνουμε από όσα φτάνουν ως το γραφείο μας, ως ιστορίες ή ως φήμες, σε σύγκριση με όσα δημοσιοποιήθηκαν είναι ώδινεν όρος και έτεκεν μυν. Αλλά τα ποντίκια είναι μάστορες στο να κρύβονται και δεν αλλάζουν και συνήθειες. Μόλις περάσει η βροχή -δεν θα την έλεγα μπόρα- θα εμφανιστούν και θα επαναλάβουν τις γνωστές διαδρομές τους.

Ομως αυτό που ήθελε να επιτύχει η Σοφία Μπεκατώρου και όλες οι γυναίκες και οι άνδρες που έπεσαν θύματα βιασμού, ανοίκειας, σκληρής ή ασελγούς επίθεσης είναι να μπει ένα τέρμα. Η βία, σωματική ή ψυχολογική, να μη βρίσκει χώρο να αναπτύσσεται. Γιατί μπορεί το ΥΠΠΟΑ να επεξεργάζεται κώδικες συμπεριφοράς στην Τἐχνη, αλλά θα πρέπει να ξέρετε ότι τέτοιοι κώδικες υπήρχαν στο Χόλιγουντ από τη δεκαετία του ´90. Ωστόσο, δεν είδα κανέναν Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν να σκεφθεί τους κώδικες, όταν από το 2005 και εφεξής επιδόθηκε σε έναν άνευ προηγουμένου εξευτελισμό της γυναικείας αξιοπρέπειας.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι αν ο ίδιος ο χώρος, αθλητικός, καλλιτεχνικός, επιχειρηματικός, δημοσιογραφικός, εκκλησιαστικός, εκπαιδευτικός και όποιος άλλος, δεν εκκαθαριστεί και παραμείνει βούρκος, τότε οι θύτες, ατιμώρητοι και αποδεκτοί στον επαγγελματικό τους χώρο και από την κοινωνία, θα πιστεύουν ότι βρίσκονται στο απυρόβλητο.

Αυτή η στιγμή είναι το momentum να ξεκαθαρίσουν οι ρυπαρές και άρρωστες και χυδαίες καταστάσεις. Πολλώ μάλλον όταν Πολιτεία και κοινωνία βρίσκονται στην πλευρά των θυμάτων. Να μη ξεχνάμε ότι για ένα πράγμα έχει δώσει, πολλές φορές, εξετάσεις η ελληνική κοινωνία, με μεγάλη επιτυχία: Το πόσο κοντή μνήμη έχει…

Από την έντυπη έκδοση