Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Αφού πρώτα κατέρρευσε με εκκωφαντικό τρόπο και διά της ταπεινωτικής επιστολής Τσακαλώτου προς τους δανειστές για αφοσίωση στο Μνημόνιο το προηγούμενο δίλημμα του Μαξίμου «με εμάς ή με τον Σόιμπλε;», τώρα η κυβέρνηση επιχειρεί να ναρκοθετήσει το πολιτικό και οικονομικό τοπίο της επόμενης ημέρας, αποδεχόμενη μέτρα πέραν του 2018.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ, το υπουργείο Οικονομικών δείχνει διατεθειμένο να συζητήσει τη μείωση του αφορολόγητου ορίου κάτω από τα σημερινά 8.600 ευρώ και την επέκταση του δημοσιονομικού κόφτη για πλεονάσματα 3,5% μετά το 2018 με σκοπό να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση και να μπουν τα ελληνικά ομόλογα στο πρόγραμμα πιστωτικής επέκτασης της ΕΚΤ τον προσεχή Απρίλιο.

Τα μέτρα για τη διετία 2019-2020 είναι αποτέλεσμα της καταστροφικής διαπραγμάτευσης του 2015 και της επιλογής της κυβέρνησης να υπερφορολογήσει τα πάντα προκειμένου να συντηρήσει το κομματικό κράτος. Ομως το «Μνημόνιο» της περιόδου 2019-2020 που προτίθεται να υπογράψει ο κ. Τσακαλώτος ισοδυναμεί με δημοσιονομικά μέτρα χωρίς χρήματα από τους δανειστές.

Σε αυτό το πλαίσιο, τι διαφορετικό μπορεί να πετύχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αυτό είναι και το ερώτημα στο οποίο θα στηρίξει την προπαγάνδα της η κυβέρνηση. Στην περίπτωση συμφωνίας με τους δανειστές, ο κ. Τσίπρας θα κερδίσει πολιτικό χρόνο σε βάρος της πραγματικής οικονομίας γιατί έχει στηρίξει τη δημοσιονομική προσαρμογή στο σκέλος των εσόδων μέσω της διαρκούς αύξησης φόρων και εισφορών. Η επίτευξη του στόχου για πλεόνασμα 1,75% φέτος θα γίνει μία δύσκολη υπόθεση και μόνο μέσω φοροεπιδρομής που θα επιβαρύνει περαιτέρω το κλίμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Τσίπρα. Επομένως όσο γρηγορότερα γίνουν οι εκλογές τόσο καλύτερα για την οικονομία.

Το πρώτο λοιπόν που μπορεί να κάνει ο πρόεδρος της Ν.Δ. είναι να μην υποσχεθεί τίποτε! Η ανάκαμψη της οικονομίας περνά μέσα από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης των επενδυτών για την πορεία της χώρας και της αξιοπιστίας της κυβέρνησης. Με δεδομένους δημοσιονομικούς στόχους για πλεονάσματα, μπορεί να αλλάξει το μίγμα των μέτρων. Λιγότερους φόρους, μικρότερη κρατική σπατάλη. Συμμάζεμα στις ΔΕΚΟ που έχουν γίνει ελλειμματικές στα χρόνια του ΣΥΡΙΖΑ με χειρότερες για το κοινό υπηρεσίες. Κάλεσμα επενδυτών με αιχμές τις αποκρατικοποιήσεις και μειωμένους φόρους. Εφαρμογή των δεσμεύσεων χωρίς καθυστερήσεις, που συνήθως καταλήγουν σε νέα μέτρα. Η Ν.Δ. το κατάφερε το 2014, μπορεί να το πετύχει και τώρα. Αρκεί ο ΣΥΡΙΖΑ να μην αφήσει πίσω του όχι «καμένη γη» αλλά κανένα «Κούγκι».

Ο ΤΥΠΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ

Η χθεσινή αστυνομική επιδρομή κατά του διευθυντικού στελέχους του ομίλου των «Παραπολιτικών» Π. Τζένου μετά από μήνυση του υπουργού Αμυνας Π. Καμμένου εντάσσεται σε ευρύτερη κυβερνητική στρατηγική κατά του Τύπου. Το δόγμα του Μαξίμου «μαζί μας ή απέναντι» έχει ισχύ και στα μέσα ενημέρωσης. Ο κ. Καμμένος είναι ένας προβεβλημένος υπουργός που έχει την ευχέρεια της απάντησης σε δημοσιεύματα αλλά και το δικαίωμα της προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Ομως, αλήθεια, σε τι αποσκοπεί η σύλληψη ενός δημοσιογράφου και μάλιστα μέσα στην εφημερίδα που εργάζεται, πέραν της προσπάθειας εκφοβισμού; Ο Τύπος μπαίνει στο στόχαστρο, το είχε πει καθαρά και ο Τσίπρας: «Μη διαβάζετε εφημερίδες».

ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΔΟΘΟΥΝ ΟΙ 8 ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Η πρόταση της εισαγγελέως του Αρείου Πάγου για τη μη έκδοση των 2 Τούρκων αξιωματικών στην Αγκυρα είναι σύμφωνη με τις αρχές της Δημοκρατίας και των αξιών της Ευρώπης. Κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος εάν οι συγκεκριμένοι στρατιωτικοί και οι άλλοι 6 που κρατούνται στην Αθήνα είναι πραξικοπηματίες ή όχι. Ακόμη κι εάν είναι, η Τουρκία δεν μπορεί να διασφαλίσει τη διεξαγωγή δίκαιης δίκης και αυτό είναι που κρίνει η ελληνική Δικαιοσύνη. Οχι εάν πήγαν να ρίξουν τον Ερντογάν, πράξη βαθιά αντιδημοκρατική, αλλά εάν θα δικαστούν δίκαια. Αναμένουμε με ενδιαφέρον και την ετυμηγορία.

*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου