Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Συμβαίνει ο Κυριάκος Μητσοτάκης να μην είναι πολιτικός της γυάλας, πολλώ δε μάλλον του κομματικού σωλήνα. Συμβαίνει, επίσης, να είναι μέσα στην κοινωνία και να πιάνει το σφυγμό της. Αφήστε που δεν έχει και καμία δέσμευση. Εν τέλει, ποιος υπουργός θα μπορούσε για ένα θέμα όπως αυτό της πανδημίας να κηρύξει… επανάσταση έναντι των λοιμωξιολόγων και να τον βρει σύμμαχο;

Η απάντηση είναι κανείς. Αλλά δεν μπορεί και κανείς να αγνοεί τις ανάγκες της κοινωνίας και τις επιπτώσεις της πανδημίας στην οικονομία. Εξαιρετικά δύσκολη εξίσωση, στην οποία η κυβέρνηση επιχείρησε να δώσει λύση έχοντας το προηγούμενο της πρώτης φἀσης. Τότε που όλοι ακολουθήσαμε, με ευλάβεια, τα πρωτόκολλα και ελέγχθηκε σχεδόν απολύτως η διασπορά του ιού. Με έναν λόγο, ο αστάθμητος παράγοντας που συνέβαλε αποφασιστικά στο να διογκωθεί η διάδοση του ιού στο δεύτερο κύμα της πανδημίας είμαστε εμείς.

Επειδή εμείς αποφασίσαμε ότι εξέλιπαν οι σοβαροί λόγοι ανησυχίας και επειδή­ -να το πούμε και αυτό- στο πρώτο κύμα της πανδημίας, Μάρτιος-Ιούνιος, σποραδικά ακούγαμε πως κάποιος γνωστός του δικού μας γνωστού είχε μολυνθεί. Κι ενώ ο θάνατος κάλπαζε στην Ιταλία, στη Νέα Υόρκη ή στο Ρίο, εμείς τη βγάζαμε καθαρή, με αμυχές. Ηρθε και το καλοκαίρι, που συμπλήρωσε την εντύπωση ότι οι πολλές προφυλάξεις ήταν μάλλον περιττές.

Ηδη από τον Οκτώβρη είχαμε απτά δείγματα ότι ο ιός έκανε τη δεύτερη εξόρμησή του, και όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μας προειδοποιούσαν. Τέλος πάντων, η κατάσταση θα ελεγχθεί επειδή τώρα πια δεν είναι κάπου άκουσα, κάπου μου είπαν, ότι κάποιος πέθανε από κορονοϊό. Τώρα έχει φτάσει ο ιός στην εξώπορτά μας. Τώρα τα πράγματα έγιναν σοβαρά και όλοι έχουμε από κάποιον κοντινό μας που έχει προσβληθεί και όλοι γνωρίζουμε κάποιον που έχασε έναν δικό του.

Εγώ μόνο μία παράκληση θα είχα να υποβάλω στους λοιμωξιολόγους, τους οποίους σεβόμαστε και για τους οποίους μόνο ευχαριστίες έχουμε για τη συμβολή τους: Να αποφασίσουν, αφούν δρουν ως ομάδα, ποιος από όλους θα μιλάει. Και να συναποφασίσουν και τι ακριβώς θα λέει. Γιατί αυτό που γίνεται καθημερινά μάλλον σύγχυση προκαλεί. Ο καθένας εκφράζει τη δική του άποψη. Αλλά δεν πάει έτσι. Οπως δεν πάει να πιάνουν στασίδι από τηλεόραση σε τηλεόραση. Είναι πολύ σοβαρή η προσφορά τους ώστε να φαίνεται ότι τους ενδιαφέρουν τόσο πολύ τα 15 λεπτά τηλεοπτικού Andy Warhol.

Από την έντυπη έκδοση