Τα κατσαβίδια έχουν επιστρατευτεί, τραπεζαρίες και παλιά σερβάντα έχουν μεταφερθεί στο πλάι του δωματίου, μπας και χωρέσει το τραπεζάκι με το κομπιούτερ στο σαλόνι. «Που έχει και καλύτερο σήμα, γιατί στο παιδικό δεν πιάνει».

Από κοντά και ο εκτυπωτής, όταν υπάρχει, για να τυπώνονται οι εργασίες «Ιλιάδας» και «Οδύσσειας». Στα 10λεπτα διαλείμματα για τη «μεταφορά» από τη μία ψηφιακή τάξη στην άλλη, το τραπεζάκι γεμίζει ψίχουλα από το σάντουιτς που καταφθάνει από το κυλικείο της κουζίνας, ενώ από το μεσημέρι και μετά το σκηνικό αλλάζει, χωρίς να μεταφέρεται. Από το Webex του σχολείου στο Skype του φροντιστηρίου και ενδιάμεσα ηλεκτρονικά πηγαδάκια στις ομάδες των συμμαθητών. Τα παραπάνω ισχύουν αν υπάρχουν τόσα κομπιούτερ όσα και παιδιά. Αλλιώς στις μεταφορές/μετακομίσεις προσθέστε και το παιχνίδι της μουσικής καρέκλας, που κάθεται όποιος προλάβει.

ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ που συμβαίνουν αυτά εν οίκω, ο ΣΥΡΙΖΑ σφυροκοπεί εν δήμω τη Νίκη Κεραμέως γιατί κατέρρευσε ο server της Cisco στο Λονδίνο, με αποτέλεσμα να μη γίνει για μερικές ώρες τηλεκπαίδευση, η ίδια τηλεκπαίδευση που ο ίδιος ΣΥΡΙΖΑ σφυροκοπούσε πριν από μερικούς μήνες ως άλωση της Δημόσιας Παιδείας, ειδεχθέστερη ακόμα και από την Αλωση της Πόλης. Αξιωματική αντιπολίτευση εκτός τόπου και χρόνου αφού το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτήν τη στιγμή για τις οικογένειες είναι ο οικιακός εξοπλισμός. Δηλαδή ο αριθμός των ηλεκτρονικών υπολογιστών που υπάρχουν και η ταχύτητα του τοπικού δικτύου. Σκεφτείτε το εξής απλό: μια μέση οικογένεια με δύο παιδιά (σε τάξη Γυμνασίου-Λυκείου ή στο πανεπιστήμιο) και γονείς σε τηλεργασία. Σύνολο τέσσερα κομπιούτερ που πρέπει να λειτουργούν ταυτόχρονα και απρόσκοπτα. Αν για τη Λοζάνη αυτά είναι λυμένα, στην Κοζάνη ας το συζητήσουμε.

ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, λοιπόν, που πρέπει να αντιμετωπίσει άμεσα το υπουργείο Παιδείας, με τη βοήθεια των συναρμόδιων Ψηφιακής Πολιτικής και Οικονομικών, είναι πρακτικό και οικονομικό. Τα laptops που δόθηκαν τους προηγούμενους μήνες με μέριμνα του υπουργείου Παιδείας και από δωρεές είναι λίγα και δεν καλύπτουν οικογένειες με εισοδήματα στην γκρίζα ζώνη. Αυτά, δηλαδή, που δεν πληρούν τα κριτήρια του οικονομικά ευάλωτου, αλλά ούτε να βάλουν δάνειο για να αγοράσουν έξτρα εξοπλισμό μπορούν. Θα μπορούσε σε αυτές τις περιπτώσεις να υπάρξει επιδότηση αγοράς. Η αδυναμία του συστήματος όμως εμπεριέχει και τις υποδομές, αφού στα περισσότερα σχολεία όπου πηγαίνουν ακόμα καθηγητές που δεν έχουν δυνατότητα σύνδεσης από το σπίτι, το Ιντερνετ -σε άπταιστη τεχνολογική αργκό- σέρνεται.

ΑΝ ΕΓΙΝΑΝ βήματα από το υπουργείο Παιδείας και το Ψηφιακής Πολιτικής; Ασφαλώς και έγιναν. Αρκεί να σκεφτούμε πως τον τελευταίο χρόνο έγινε η αναβάθμιση 7.100 κυκλωμάτων σχολείων από ADSL σε VDSL, περίπου 1.500 σχολεία διαθέτουν ήδη οπτική ίνα και τώρα προχωρά η εγκατάσταση οπτικών ινών σε περίπου 4.000 σχολεία της Αττικής και της Θεσσαλονίκης. Επίσης, από 4.500 κομπιούτερ που υπήρχαν τον Ιούνιο του ’19 (επί ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή), σήμερα έχουν διατεθεί ήδη παραπάνω από 40.000 tablets και laptops και αναμένεται να φθάσουν τις 90.000 τον Φεβρουάριο. Ομως η ταχύτητα με την οποία εξαπλώνεται ο κορονοϊός και οι ανάγκες που δημιουργεί είναι πολλαπλάσια. Και μέχρι να μπορέσει και το τελευταίο παιδί, στην πιο απομακρυσμένη γωνιά της Ελλάδας, να έχει ισότιμη πρόσβαση στην τηλεκπαίδευση, τίποτα δεν θα έχει τελειώσει.

Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν, που αναζητά τη σύμβαση με τη Cisco λες και θα ανακαλύψει το ιερό δισκοπότηρο της τεχνολογίας, ας αναλογιστεί καλύτερα τι έκανε για να επιμορφώσει ψηφιακά τους εκπαιδευτικούς, να αναβαθμίσει τις τεχνολογικές υποδομές και να διευκολύνει την πρόσβαση στην τεχνολογία, όταν ακόμα κορονοϊός δεν υπήρχε. Βέβαια, τότε προτιμούσε να υποδαυλίζει τις τοπικές ΕΛΜΕ κατά των χορηγιών από τους κακούς ιδιώτες και μετά έχανε χρόνο να πείσει τα μέλη του για την μετάβαση στον isyriza. Οπως λένε οι κομπιουτεράδες, πάντα θα υπάρχουν οι digital champions, όμως αυτοί που θα μας ταλαιπωρούν θα είναι οι latecomers.

Από την έντυπη έκδοση