Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Οι παροικούντες τη λονδρέζικη Ιερουσαλήμ ήξεραν γενικά ότι πρόκειται για έναν φιλοευρωπαίο πολιτικό μακριά από τους «αριστερούς εξτρεμισμούς» του Κόρμπιν και πολύ κοντά στο Κέντρο. Το θέμα είναι πόσο απέχει ο Στάρμερ από τους δεξιούς, «Νέους Εργατικούς» του Τόνι Μπλερ.

Αυτό θα μαθευτεί με σιγουριά μόνο ότ(αν) ο νέος Εργατικός ηγέτης γίνει πρωθυπουργός. Η λογική λέει πως ο πρώην δικηγόρος και πρώην γενικός ποινικός εισαγγελέας της Βρετανίας θα επαναφέρει το πλοίο στο «συστημικό» λιμάνι.

Μάλιστα η κεντροαριστερή «El Pais», που προφανώς βλέπει στο πρόσωπο του Στάρμερ ένα βρετανικό ισοδύναμο του Πέδρο Σάντσεθ, βιάστηκε να αποφανθεί ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός «ανασταίνει τους Νέους Εργατικούς» του Μπλερ.

Το ρεπορτάζ δεν δικαιολογεί τον τόσο ενθουσιασμό. Πράγματι, στο χθεσινό εικονικό συνέδριο των Εργατικών, στο Ντόνκαστερ, ο Στάρμερ υιοθέτησε τις συντηρητικές αξίες της πατρίδας και της οικογένειας, μεταφέροντας την αγωνία του επιχειρηματικού κόσμου για την απουσία εμπορικής μετα-Brexit συμφωνίας με την Ε.Ε.

Ταυτόχρονα, όμως, απευθύνθηκε στην παραδοσιακή εργατική βάση, μιλώντας για «ισότητα και δικαιοσύνη, στέγη για όλους και εργασιακή ασφάλεια». Κι ακόμη για την ίδρυση του ΕΣΥ, τα δωρεάν πανεπιστήμια, τον κατώτατο μισθό, την ειρήνη στη Β. Ιρλανδία – όλα επιτεύγματα των Εργατικών.

Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Στάρμερ δεν ανέφερε ούτε μία φορά το όνομα του προκατόχου του, αλλά «κάρφωσε» έμμεσα τον Κόρμπιν για τις παλινωδίες του, ιδίως στο θέμα του Brexit. Εκρινε επίσης καλό να στηλιτεύσει τον αλλοπρόσαλλο χαρακτήρα του Μπόρις Τζόνσον και να μνημονεύσει μόνο τους επιτυχημένους ηγέτες των Εργατικών (Κλίμεντ Ατλι, Χάρολντ Ουίλσον, Τόνι Μπλερ) και όχι τους losers (Μάικλ Φουτ, Εντ Μίλιμπαντ, Τζέρεμι Κόρμπιν). Οι εκλογές αργούν, αλλά φασούλι το φασούλι…

Από την έντυπη έκδοση