Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Το άνοιγμα των σχολείων για παράδειγμα συνοδεύεται από ένα σωρό ερωτήματα και μόνο μια κοινή παραδοχή: Τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν για την ψυχολογική υγεία και την ομαλή κοινωνικοποίηση των παιδιών, όπως συμβαίνει σε όλες τις χώρες του κόσμου. Τα επιστημονικά δεδομένα για τον κορονοϊό και τα παιδιά ωστόσο είναι πολλά και αντιφατικά. Χαρακτηριστική είναι μια σύνοψη ερευνών που συγκέντρωσε το ΑΠΕ από την αρχή της πανδημίας μέχρι σήμερα, όλες τους από έγκριτες επιστημονικές ομάδες.

Στην αρχή έδειχναν ότι δεν είχαν εντοπίσει ισχυρά στοιχεία ότι τα παιδιά συμβάλλουν πολύ στην εξάπλωση του θανατηφόρου ιού. Μετά, όμως, νεότερες έρευνες έδειξαν το αντίθετο. Αργότερα, υπήρξαν κάποιες που διαχώρισαν τις ηλικίες. Οπως αυτή που δημοσιεύθηκε στο «JAMA Pediatrics», και κατέληγε ότι μεγαλύτερα παιδιά που νοσηλεύθηκαν με Covid-19 είχαν αντίστοιχα ποσοστά ιικού φορτίου στο άνω αναπνευστικό τους με τους ενήλικες, όμως παιδιά κάτω των 5 ετών είχαν σημαντικά υψηλότερο ιικό φορτίο. Ωστόσο η Αμερικανική Παιδιατρική Ακαδημία πλέον αναφέρει ότι «τα παιδιά κάτω των 10 ετών ενδέχεται να είναι λιγότερο πιθανό να μολυνθούν και να μεταδώσουν την ασθένεια, ενώ όσα είναι άνω των 10 ετών ίσως να τη διασπείρουν με τον ίδιο τρόπο με τους ενήλικες». Και πάει λέγοντας και ξελέγοντας και ερευνώντας.

Μέχρι να μάθουμε με σιγουριά λοιπόν τι κάνουμε; Μάσκες, αποστάσεις, υγιεινή και συστράτευση όλων. Πρόσφατα ένας αιρετός της τοπικής αυτοδιοίκησης έλεγε σε συνομιλητές του πως δεν μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Δεν μπορούμε να φέρουμε τη θάλασσα στην έρημο, απαντώντας σε εκείνους που ζητούσαν από τους δήμους να βρουν έξτρα χώρους και να δημιουργήσουν νέες αίθουσες ώστε να πέσει ο αριθμός των μαθητών ανά τμήμα. Δεκτή η αγανάκτηση, κατανοητές και οι αντικειμενικές δυσκολίες, όπως ότι οι σχολικές αίθουσες πρέπει να έχουν συγκεκριμένες προδιαγραφές, πρόσβαση για ΑΜΕΑ κ.λπ. Ομως ας προσπαθήσουμε.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου