Γράφει η Αλίκη Κοτζιά

Μετά από 25 χρόνια στην ηγεσία της χώρας, ο Λουκασένκο αδυνατεί να καταλάβει γιατί ο κόσμος εξεγείρεται, γιατί η δυσαρέσκεια μεταδίδεται σαν ιός και κυρίως γιατί ακόμη και η εργατική τάξη έχει ξεσηκωθεί εναντίον του.

Στα 25 χρόνια που πέρασαν, ο μέσος Λευκορώσος άλλαξε, όπως άλλαξε και η κοινωνική δομή της χώρας –αντίθετα με τον πρόεδρο Λουκασένκο, του οποίου η μόνη αξιοσημείωτη αλλαγή ήταν προς την κατεύθυνση της ενίσχυσης του απολυταρχικού χαρακτήρα της εξουσίας του. Οι εργαζόμενοι στα ορυχεία ποτάσας του Μπελαρουσκάλι κάνουν διαδοχικές απεργίες, ενώ το συνδικάτο τους μελετά τη διακοπή της παραγωγής. Σε ανάλογο κλίμα αναταραχής και εξέγερσης βρίσκονται οι εργάτες στα εργοστάσια MTZ και Hrodna, που διαμαρτύρονται παρά τις απειλές για τις αμφιλεγόμενες προεδρικές εκλογές που κατέληξαν στην επανεκλογή του Λουκασένκο.

Ο πρόεδρος της Λευκορωσίας προειδοποιεί τους διαδηλωτές και τους απεργούς ότι όσο και να διαμαρτύρονται δεν πρόκειται να γίνουν νέες εκλογές.

Ο Λευκορώσος πρόεδρος που τα είχε βάλει με όλους, ακόμη και με τη Μόσχα πριν από τις εκλογές -ενώ τώρα ζήτησε απεγνωσμένα τη ρωσική βοήθεια- κατηγορεί τώρα τη Δύση ότι με τις απειλές για κυρώσεις κατά της χώρας του θέλει ουσιαστικά να πλήξει τη Ρωσία. Επίσης, απείλησε με κυρώσεις εναντίον της Πολωνίας και της Λιθουανίας που εξέφρασαν την υποστήριξή τους στους διαδηλωτές. Ακόμη και αν ο ίδιος βγει κερδισμένος από αυτή την εξέγερση –και είναι πιθανό, αφού οι υπηρεσίες ασφαλείας (siloviki), ο στρατός και ένα σημαντικό τμήμα της κρατικής γραφειοκρατίας παραμένουν στο πλευρό του- η νίκη του θα είναι βραχυπρόθεσμη.

Από την έντυπη έκδοση