Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Ωστόσο, δεν είμαστε στο σκοτάδι: μπορεί οι γενιές που ζουν σήμερα στον πλανήτη να μην έχουν την εμπειρία μιας πανδημίας σε καιρό παγκοσμιοποίησης, αλλά από κρίσεις γνωρίζουν οι πάντες. Και οι κοινωνίες έχουν την τάση να συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στις δυσκολίες.

Επομένως, παρότι δεν ξέρουμε τίποτα, κάτι γνωρίζουμε εντέλει: η υγειονομική κρίση φέρνει την οικονομική κρίση – και η οικονομική κρίση φέρνει γενικευμένη δυσαρέσκεια. Εννοείται δε, ότι η δυσαρέσκεια -μεσομακροπρόθεσμα- αλλάζει τις πολιτικές συμπεριφορές.

Στην Ελλάδα το ζήσαμε στο πετσί μας, την εποχή των Μνημονίων: η οργή για τις περικοπές, για τις απολύσεις, για την ανεργία, για τη βίαιη μείωση του βιοτικού επιπέδου, οδήγησε στο «μπιγκ μπανγκ» των εκλογών του Μαΐου του 2012, όταν το πρώτο κόμμα είχε συγκεντρώσει ένα 18%. Μόλις τρία χρόνια νωρίτερα, το πρώτο κόμμα είχε συγκεντρώσει 44%…

Σήμερα, η Νέα Δημοκρατία απολαμβάνει δημοσκοπικά ένα 42%-45% και δείχνει να «ακουμπά» την αυτοδυναμία ακόμα και με την απλή αναλογική. Ακόμα και από τον χώρο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ οι δύο στους τρεις εκφράζονται θετικά για τον τρόπο αντιμετώπισης της υγειονομικής κρίσης.

Σημαίνει αυτό κάτι για το μέλλον; Σημαίνει ότι έχει παγιωθεί μία συμπεριφορά θετική για το κυβερνών κόμμα, με επίκεντρο τον πρώτο γύρο διαχείρισης της κρίσης; Ισως ναι, ίσως όχι – αλλά το παρελθόν διδάσκει ότι τίποτε δεν παραμένει σταθερό, αν αλλάξουν οι όροι της διαχείρισης.

Εν ολίγοις, αν η ελληνική κοινωνία θεωρήσει στην πορεία ότι η κυβέρνηση κάνει ό,τι είναι δυνατόν για την αντιμετώπιση της οικονομικής πλευράς της κρίσης, τότε, ναι, ενδεχομένως η δυσαρέσκεια δεν θα αλλάξει τους διαμορφωμένους συσχετισμούς. Αν, όμως, η κοινωνία νιώσει ότι δεν γίνονται πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν γίνει, τότε είναι πολύ πιθανό να δούμε, για άλλη μία φορά, ανατροπές.

Τα πάντα κρίνονται καθημερινά στις κρίσεις – αλλά μετά την εμπειρία του 2010, δεν κρίνονται πια μόνον οι κυβερνήσεις. Ας το έχουν αυτό υπόψη όσοι τρίβουν τα χέρια τους περιμένοντας κέρδη από τα όποια μελλοντικά στραβοπατήματα…

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση