Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ούτε «ολιστική», ούτε κυρίως «κοστολογημένη» ήταν η πολύ αναμενόμενη πρότασή του. Ολα «στο περίπου» και «χοντρά-χοντρά» ήταν. Με αποκορύφωμα α) τον συνειδητό μη υπολογισμό του κόστους της απαλλαγής από φορολογικές και ασφαλιστικές υποχρεώσεις (η κυβέρνηση το υπολογίζει σε μείωση εσόδων κατά 12 δισ.) και β) την… απροσδιοριστία της διάρκειας αυτού του πακέτου που έχει «άρωμα προγράμματος Θεσσαλονίκης». Κάποιοι από το οικονομικό επιτελείο μιλούν για έως τον Μάιο κι άλλοι για…9 μήνες.

ΟΜΩΣ δεν ήταν αυτός ο σκοπός της χθεσινής συνέντευξης του Α. Τσίπρα. Ο τέως πρωθυπουργός ασφυκτιώντας στην πολιτική απομόνωση που τον έχει «καταδικάσει» η αποδοχή της κυβερνητικής πολιτικής επιδίωξε την προώθηση ενός διπλού στόχου. Σε πρώτη φάση να εμφανιστεί ως ο «σωτήρας της χώρας» με το μαξιλαράκι (των 20 δισ.-όπως παραδέχθηκε χθες). Ως ο συνετός και άρα χρήσιμος ηγέτης. Ο οποίος, ως τέτοιος που είναι, μπορεί να γίνει και συγκυβερνήτης. Κι αυτός φαίνεται ότι είναι ο δεύτερος και απώτερος στόχος του. Στην προσπάθειά του να καταδείξει πόσο «σωτήριο» είναι το έργο του (το περίφημο μαξιλαράκι), έφτασε να το χαρακτηρίσει ως «υπερόπλο» και συγκριτικό πλεονέκτημα της Ελλάδας έναντι των άλλων χωρών. Και πίεσε απροκάλυπτα να χρησιμοποιηθεί άμεσα, τώρα («εμπροσθοβαρώς», όπως επανέλαβε πολλές φορές) και όχι με μέτρο και σύνεση, όπως προσπαθεί να κάνει η κυβέρνηση, επανεκτιμώντας κάθε μέρα τα δεδομένα που αλλάζουν, μαζί με τις νέες ανάγκες που δημιουργούν.

ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ μόνο για δύο διαφορετικές φιλοσοφίες, η φιλοσοφία του τζογαδόρου που τα ποντάρει όλα «μπας και του κάτσει» και η φιλοσοφία του νοικοκύρη, που θέλει να έχει «κάτι», αν έρθει η «κακιά στιγμή». Πρόκειται για την αγωνία του απομονωμένου Α. Τσίπρα να δείξει στους Ελληνες ότι μπορεί να είναι και αυτός χρήσιμος. Και η «χρησιμότητά» του θα φανεί με το να ριχτεί τώρα η «ζαριά των 20 δισ.», που είναι το «σωτήριο» κομπόδεμα που δημιούργησε. Κανένας δεν θα ζητούσε ποτέ, ούτε και θα ζητήσει βέβαια, να «αξιοποιηθεί» κάποιος, ο οποίος μόλις πριν από 9 μήνες αποδοκιμάστηκε ως πλήρως αποτυχημένος. Αντιθέτως, στην Κουμουνδούρου αντιλαμβάνονται ότι μόνο αν με έναν «θεαματικό» τρόπο εμφανιστεί ο «χρήσιμος Τσίπρας» μπορεί να βρεθεί και πολιτικός ρόλος για ηγέτη που δεν έχει λείψει από κανέναν.

ΑΛΛΩΣΤΕ είναι ηλίου φαεινότερον ότι σε πολλούς «σημαντικούς παίκτες» -εντός κι εκτός της χώρας- δεν αρέσει η πολιτική «γιγάντωση» του Α. Τσίπρα. Για τους εντός σημαίνει ότι δεν θα κάνουν εύκολα τις δουλειές που είχαν μάθει να κάνουν ξεκούραστα. Για τους εκτός σημαίνει ότι δεν θα έχουν απέναντί τους έναν ανίσχυρο και πρόθυμο ηγέτη, να ανταποκρίνεται με ένα απλό νεύμα στις επιθυμίες τους. Θα βόλευε λοιπόν μια συγκυβέρνηση. Και τους «παίκτες» και τον ίδιο τον Α. Τσίπρα, ο οποίος αντιλαμβάνεται ότι η ιστορία δεν τον περιλαμβάνει στα σχέδιά της. Καθώς και ότι τα νέα δεδομένα που έχουν διαμορφωθεί δεν του δίνουν τύχη σε καμία περίπτωση αναμέτρησής του με τον Κ. Μητσοτάκη. Εξ ου και χθες δεν έκρυψε τον φόβο του για ενδεχόμενες πρόωρες εκλογές, παρ’ ότι ο Κ. Μητσοτάκης το έχει καταστήσει απολύτως σαφές ότι δεν σκέπτεται καν ένα τέτοιο ενδεχόμενο.

ΤΙ ΤΟΥ ΜΕΝΕΙ λοιπόν; Ενας «δεύτερος» ρόλος δίπλα στον Κ. Μητσοτάκη. Γνωστός αρθρογράφος που συχνά γράφει «αντ’ αυτού» έγραψε προχθές ολόκληρο σεντόνι για να επιχειρηματολογήσει γιατί είναι περίπου αναπόφευκτη και αναγκαστική η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη-Τσίπρα. Ενώ χθες άλλη συνάδελφος, επίσης προσηλωμένη στις μύχιες επιθυμίες της Κουμουνδούρου, έκανε την κρίσιμη ερώτηση στον Α. Τσίπρα «αν βλέπει σενάριο κυβέρνησης συνεργασίας». Οχι μόνο τώρα μέσα στην κρίση αλλά ούτε και για μετά έχει τεθεί από κανέναν επισήμως και σοβαρά ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Και δεν τίθεται για πολλούς λόγους. Κυρίως γιατί δεν υπάρχει η ανάγκη με μια τόσο ισχυρή κυβέρνηση. Τίθεται μόνο από κάποια «γραφεία ευρέσεως εργασίας» και από τους άμεσα ενδιαφερομένους, οι οποίοι δεν βλέπουν αχτίδα φωτός στον ορίζοντά τους.

Ο ΑΛΕΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΕ ΛΕΞΗ ΤΟΥ «ΜΑΡΟΥΛΙΑ»

Η χολή έρρεε στάγδην μέρες τώρα. Και κάθε μέρα που περνούσε χωρίς να αυξάνονται δραματικά οι νεκροί μεγάλωνε η ποσότητα χολής που διοχετευόταν στον δημόσιο βίο. Μέχρι που κάποιοι δεν άντεξαν. Εσκασαν κι έβγαλαν μεμιάς όλη τη χολή που είχαν συσσωρεύει μέσα τους. Ο Π. Πολάκης ήταν ο πρώτος που υιοθέτησε επισήμως το «μετά θα λογαριαστούμε», το οποίο έκαναν σημαία τους οι αρουραίοι του διαδικτύου και τα φερέφωνα της Κουμουνδούρου. Το Σαββατοκύριακο όμως έγινε το μεγάλο μπαμ. Και ήταν διπλό. Προηγήθηκε η κατάπτυστη ανάρτηση του στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Βουνάτσου, η οποία είπε φωναχτά αυτό που σιγοψιθύριζαν πολλοί: Μόλις «ισοφαρίσουμε» τους νεκρούς στο Μάτι με τους νεκρούς από τον ιό (ευθέως…συγκρίσιμες καταστάσεις!) θα ζητήσουμε «ποινικές ευθύνες» και ουσιαστικά θα πάρουμε τη ρεβάνς! Η Μ. Βουνάτσου δεν είναι ένα τυχαίο πρόσωπο, χωρίς προφανώς να είναι κάποιο σπουδαίο πρόσωπο, αφού τόλμησε να ξεστομίσει τέτοια κουβέντα. Εχει φωτογραφηθεί με όλη την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ από τον ίδιο τον Α. Τσίπρα μέχρι όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Π. Πολάκη, Ε. Τσακαλώτο, Ν. Παππά κ.λπ.). Η ανάρτησή της ήταν τόσο απάνθρωπη και εμετική, ώστε η Νομαρχιακή Επιτροπή Λέσβου του ΣΥΡΙΖΑ αποδοκίμασε «απερίφραστα» την κατάπτυστη ανάρτηση της Μ. Βουνάτσου. Πέραν τούτου όμως ουδέν. Κανένας πρωτοκλασάτος δεν ζήτησε την αποπομπή της. Τα «κεντρικά» σιγή ασυρμάτου. Ο δε Α. Τσίπρας χθες δεν βρήκε ούτε μια κουβέντα αποδοκιμασίας. Το δεύτερο μπαμ ήταν ουσιαστικά πιο «σημαντικό» πολιτικά. Καθώς ο μέχρι τα τέλη Νοεμβρίου 2019 διευθυντής του γραφείου Τύπου του Α. Τσίπρα Θ. Καρτερός με ένα εμφυλιοπολεμικό άρθρο του στην «Αυγή» αποθέωσε το μίσος και την εμπάθεια, επιτιθέμενος με αήθεια και χωρίς στοιχεία εναντίον του Σ. Τσιόδρα, αλλά με βασικό στόχο να ανάψει το φυτίλι της «επανάστασης» τού «θα λογαριαστούμε». Ο Θ. Καρτερός εκτός από το βεβαρημένο σταλινικό παρελθόν που κουβαλά, έχει πιο νωπές δάφνες. Υπήρξε το «μυαλό» σε ουκ ολίγες διχαστικές και εκδικητικές ενέργειες του τότε πρωθυπουργού Α. Τσίπρα. Και όσοι γνωρίζουν ξέρουν ότι ανεξαρτήτως της δήθεν συναινετικής και υπεύθυνης στάσης που κρατάει ο Α. Τσίπρας, είναι κάθε λέξη του «μανιφέστου» που έγραψε ο «μαρούλιας».

Η Ευρώπη απέναντι στο μέλλον της

Ούτε ευρωομόλογο, ούτε η αρχική «τσίπικη» αντίδραση της Α. Μέρκελ. Σήμερα στο Eurogroup αναμένεται ένας συμβιβασμός. Ο οποίος όμως θα κριθεί από τις «λεπτομέρειές» του και από το πού θα είναι το κέντρο βάρους του. Η Ευρώπη δεν θα διαλυθεί σήμερα, αύριο. Και δεν πρέπει. Ούτε για την ίδια την Ευρώπη, ούτε για κάθε ένα από τα κράτη μέλη της. Ομως, ανάλογα με τις σημερινές αποφάσεις, θα κριθεί σε σημαντικό βαθμό αν αυτό που δεν θα γίνει σήμερα ή αύριο μπορεί να συμβεί σε μερικούς μήνες.

ΑΠΟΡΙΕΣ

2. Τι σημαίνει για ένα κόμμα να μην μπορεί να διαγράψει ένα μέλος του που εύχεται να αυξηθούν οι νεκροί του κορονοϊού τουλάχιστον σε 102;
3. ΔΗΛΑΔΗ Ο Θ. ΚΑΡΤΕΡΟΣ ΚΑΤΑΦΕΡΕ «ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ Τ’ ΑΝΤΕΡΑ» ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΤΟΥ Ν. ΦΙΛΗ, ΤΟΥ Ν. ΜΠΙΣΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥ Χ. ΓΙΑΝΝΟΥΛΗ;