Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Το γεγονός ότι κάποιοι στα όρθια αγοράζουν τον καφέ και μετά κάθονται στα παγκάκια με την παρέα τους και τον πίνουν δεν νομίζω ότι υπηρετεί το πνεύμα των μέτρων. Να υποθέσω ότι όσοι είχαν βγει βόλτα για λόγους άθλησης είχαν πάρει με το σχετικό SMS την άδεια. Αλλά η υπηρεσία που τα λαμβάνει δεν ελέγχει ότι χιλιάδες SMS αφορούν συγκεκριμένες περιοχές; Αυτόματη είναι η απάντηση και δίνεται ανεξέλεγκτα;

Τα γράφω αυτά γιατί τώρα διαβάζω στον ξένο Τύπο τι γίνεται στην Αγγλία και στη Νέα Υόρκη και κάνω το σταυρό μου: Με ποια κριτήρια επέλεξαν αυτούς τους προέδρους και τους εμπιστεύθηκαν της ζωή τους οι πολίτες; Τους έπεισε ο Τζόνσον ότι το να βγουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση θα έχουν «πολλά λεφτά;». Τους έπεισαν οι Ρεπουμπλικανοί ότι σοσιάλιζε ο Ομπαμα επειδή έκανε ένα κουτσό Ombamacare και προτίμησαν να εκλέξουν ως πρόεδρο αυτόν που έκανε καλλιστεία;

Τι να το κάνεις ότι ζεις σε μεγάλη χώρα, σε υπερδύναμη, που ο πρόεδρός της δίνει 1.000 δολάρια «ελεημοσύνη», όταν το ενοίκιο ενός καναπέ στο Ιλινόις είναι 350 δολάρια και μια ακτινογραφία στοιχίζει 500. Τώρα που άνθρωποι στη Νέα Υόρκη χάνουν τη ζωή τους γιατί ο Τραμπ δεν πήρε μέτρα -μη τυχόν και κλείσουν οι επιχειρήσεις, μη τυχόν και κλείσει η πολεμική βιομηχανία- θα σωθούν από τα 1.000 δολάρια;

Είμαστε μια μικρή χώρα και ήρθε και μας βρήκε ο κορονοϊός τη στιγμή που έπαιρνε η οικονομία επάνω της, μετά από δέκα χρόνια στέρησης. Και δεν νομίζω ότι από όλες τις χώρες του κόσμου μόνο η Ελλάδα είχε πληροφόρηση για τη λαίλαπα του κορονοϊού. Ούτε νομίζω ότι από όλες τις πολιτικές ηγεσίες του κόσμου μόνο ο δικός μας πρωθυπουργός είχε καλή πληροφόρηση από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας που δεν είχαν οι άλλοι.

Αλλά ο Κυριάκος Μητσοτάκης αποφάσισε και πήρε τα μέτρα τουλάχιστον μια εβδομάδα πριν από τους ηγέτες πολλών άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και δεν ήταν καθόλου αυτονόητο ότι οι Ελληνες που έχουν καταγγελθεί ακόμη και από δικό τους πρωθυπουργό -ως αυθάδεις, ανυπότακτοι, και τεμπέληδες- θα ήταν πρόθυμοι να υπακούσουν. Σήμερα βλέπω τα ξένα ΜΜΕ να αναφέρουν την Ελλάδα ως παράδειγμα.

Εντέλει, είναι καλύτερα να ζεις σε μια μικρή χώρα που δεν μπορεί να σου προσφέρει πολλά, αλλά έχει έναν άξιο και υπεύθυνο ηγέτη στο τιμόνι της, από τη μεγάλη χώρα, πολλώ μάλλον ότι έχει επιλεγεί ηγεσία με κριτήρια αλλοπρόσαλλα. Ευτυχώς εμείς στις 8 Ιουλίου 2019, λόγω της εμπειρίας…, τη γλιτώσαμε.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου