Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Η αλήθεια είναι ότι ενώ τα μέτρα στήριξης της οικονομίας και των εργαζομένων δεν είχαν καλά καλά ανακοινωθεί, πολλοί ήταν εκείνοι που απαιτούσαν να αναλάβει η πολιτική τάξη τις ευθύνες της, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό. «Πώς μπορεί αυτοί να παίρνουν αποφάσεις που έχουν κόστος για εμένα, όταν οι ίδιοι δεν χάνουν ούτε ένα ευρώ;», ήταν το επιχείρημα.

Εγινε λοιπόν η κίνηση από τον πρωθυπουργό και αναδείχθηκε από την ίδια την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, η οποία ανακοίνωσε ότι διαθέτει τη μισή αποζημίωσή της για το δίμηνο της κρίσης. Και ήταν μάλλον αυτονόητο ότι τα κόμματα της αντιπολίτευσης θα έσπευδαν να υπερθεματίσουν και να πλειοδοτήσουν.

Μπορεί να ακούγεται λαϊκίστικο -όσο κι αν φωνάζει ο καθένας, αντιλαμβάνεται ότι δεν πρόκειται να βρεθούν οι πακτωλοί χρημάτων που απαιτούνται για να ξεπεραστεί η κρίση με τέτοιου τύπου συμβολικές κινήσεις- αλλά η κίνηση Μητσοτάκη βάζει ακόμα ένα όπλο στο χέρι της κυβέρνησης: τώρα πια, μόνον κακόπιστοι μπορούν να υποστηρίζουν ότι οι πολιτικοί εισπράττουν ακέραιες τις μισθάρες τους και κόβουν και τα λίγα που παίρνουν οι μισθωτοί…

Σε κάθε περίπτωση, η κίνηση Μητσοτάκη αναβαθμίζει την ενωτική ατμόσφαιρα μέσα στην οποία διεξάγεται ο πόλεμος με τον αόρατο εχθρό – τον ιό- αλλά και με τον ορατό αντίπαλο, που δεν είναι άλλος από την οικονομική ύφεση. Μπορεί τα κόμματα της αντιπολίτευσης να βρίσκουν τα μέτρα που ανακοίνωσε και χθες η κυβέρνηση ανεπαρκή -και καλά κάνουν, μιας και όλη η Ευρώπη είναι σε διαπραγμάτευση για το πώς θα δοθούν οι απαραίτητες ενέσεις ρευστότητας στις εθνικές οικονομίες των μελών της Ενωσης- αλλά κάτω από το τραπέζι οι πάντες αναγνωρίζουν ότι, με τις σημερινές δυνατότητες, δεν θα μπορούσε να γίνει κάτι περισσότερο…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου